Pfff.... 'kerst' is weer voorbij gelukkig!

Wij zijn blij dat de 'kerst' weer voorbij is. Het is ons niet echt helemaal duidelijk waarom we blij zijn, maar iets in de 'lucht' (of gewoon in de opmerkingen van onze baasjes...) deed ons een beetje beven voor 'kerst'. En als we de verhalen van Britt mogen geloven, is er ook wel iets geks met 'kerst'. Britt mocht namelijk pas weer even buiten spelen en als we het goed hebben begrepen staat er volgens haar een boom in het huis van de baasjes. Erger nog, wel drie bomen! (Verder kan Britt ook niet tellen...) En er hangen in de grootste boom allemaal 'muizenhoofdjes'. Gatver! Het is iets met een Mickey Muis en als je goed kijkt lijken de ballen wel op het hoofd van die muis. Moet natuurlijk niet gekker worden..... En dat werd het gelukkig voor ons ook niet. We waren al bang dat het niet bij muizenhoofdjes zou blijven.....

Wally is trouwens ook aan het opknappen volgens Britt. Zij deelt nu natuurlijk Wallies hok en ren met Wally. Nou ja, ze deelt het hok wel maar de ren delen is voor Britt een beetje moeilijk. Eigenlijk moet Wally maar in het hok blijven, vindt ze. Maar gelukkig is Wally best wel super eigenwijs en gaat af en toe gewoon een rondje maken in de ren. Go Wally!

Inmiddels zijn we ook aan het wennen aan al die gekke, harde geluiden buiten. Tjonge, we schrikken ons af en toe een hoedje! En als er iets gek is, dan is het wel een konijn met een hoedje.... (Denken we; geen ervaring....)

De baasjes hebben al wel gezegd dat - wanneer het heel erg gaat knallen binnenkort - we een paar uurtjes in de garage mogen zitten. Dan schrikken we minder (geen hoedjes) en dan kan er ook niet per ongeluk iets van dat gevaarlijke spul in onze ren vallen.

We wachten af....

Britt strekt de beentjes

Zaterdagochtend had ik een 'buitenfeestje'! Mijn baasje ging de ramen wassen (ik snap mensen echt niet hoor; nu zie je helemaal niet dat er een ding is tussen binnen en buiten en daar kan je zomaar tegenaan lopen...), het was lekker weer en daarom mocht ik zomaar buiten spelen. Ik was helemaal blij! Lekker in de buitenlucht rondsnuffelen, rennen en spelen. En dat allemaal op het terras waar Einstein en Jitske pas nog woonden. En dat is groot! Jiepieieieie!!
Ik heb mijn beentjes lekker gestrekt, me heel erg goed vermaakt en vond het ook nog gezellig met het baasje buiten. Die praatte gezellig tegen mij en ik kwam steeds even kijken of het goed ging met het wassen.

Na het spelen heb ik weer lekker met Wally binnen in de ren. Heel wat minder ruimte, maar we proberen niet te klagen.... (maar het mag best heel veel groterder!!!)

We doen ons best hoor! Trekken de baasjes aan de broekspijpen en jassen, maar het schrijven over ons gebeurt maar steeds niet. Zo flauw. Want er valt weer van alles te vertellen. Leuke dingen en stomme dingen. Ook wel een beetje zielige dingen.

Eerst het zielige: Wally heeft weer last van zijn buik. Hij is nu aan de medicijnen en we hopen dat hij snel opknapt. Doordat hij geen hooi eet, krijgt hij een beetje weinig vezels binnen. En die zijn juist goed voor de darmen. Daar weten wij konijnen alles van, want onze darmen zijn met onze magen wel onze meest kwetsbare plekken.
Waarschijnlijk heeft Wally ook wel een beetje last van stress. Hij zit namelijk sinds een twee weekjes samen met Britt!!!!!! Oei oei, wij uit de buitenren waren wel bezorgd over Wally. Wij kennen Britt en haar humeur. Maar: het zag er al heel erg snel heel erg goed uit. Gelukkig!! Voor Wally gelukkig maar ook voor Britt. Kan ze weer samenwonen met een konijn en dat is voor konijnen heel erg belangrijk.
Wally vindt het nu iets minder leuk, doordat hij zich niet lekker voelt. Maar het komt vast weer goed met die twee.

Leuke dingen zijn dus dat Britt een vriendje heeft (hihihi). Wally dus. Lieve man met een rustig karakter. (En geen tandjes dus dat is wel makkelijk voor Britt.)
Ook leuk is dat we af en toe in de grote ren op het gras mogen, ook al is het koud.

Minder leuk: de koppeling van ons zevenen buiten ging langzaamaan steeds beter. We zaten zowaar een keer met zijn allen op een rijtje naast elkaar in de grote grasren. Oké, Einstein en Jitske zaten aan het ene uiteinde en Maximiliaan aan het andere, maar we zaten stil, rustig, genietend, met z'n allen bij elkaar.
Baasjes blij en wij ook wel hoor: rust is fijn.

Maar de keer er na ging het helemaal niet goed: heel erg veel haar van heel erg veel konijnen. Iedereen leek wel met iedereen in gevecht te zijn. Niet goed dus.

En omdat het heel koud was laatst en onze baasjes ons eigenlijk als één grote groep in de grote vaste ren wilden hebben, is de grote ren nu verdeeld in twee gedeelten: in het grootste (veel te klein hoor!!) gedeelte zitten Maximiliaan, Newton, Napoleon, Lodewijk en Britt en in het kleinere (nog kleiner!!) zitten Einstein en Jitske samen.
Zitten we in ieder geval allemaal deels overdekt en dat is wel prettig.

Hopelijk willen de baasjes het gauw weer proberen met ons als grote groep. Eigenlijk moeten we gewoon ons best gaan doen om te kunnen samenleven, want dan krijgen we onze hele ren weer terug!

Koppelen...

Onze baasjes vonden het weer nodig om te gaan 'koppelen' met ons. Waarom? Britt zit al een tijdje in haar eigen hok in de grote ren en iedere keer als ze er even uit mag, zoekt ze ruzie met Bianca. Ook gaat Maximiliaan achter Britt aan en dit is allemaal helemaal niet leuk en ook niet goed. Vooral de manier waarom Britt als een wilde kat ("Nee hoor! Als een echte Britt!" - commentaar van Britt) op Bianca duikt. Bijten, schoppen in de buik, krabben. Dat komt niet meer goed.

Daarom dachten de baasjes dat het misschien een leuk ("???")  idee is om Einstein en Jitske aan onze groep te koppelen en dan Britt uit de groep te laten. Britt probeert namelijk Jitske ook te vermoorden als ze de kans krijgt ...

Dus in de afgelopen tijd hebben we een paar keer met ons allen in de ren op het gras gezeten. En gerend en weggedoken en gesnuffeld en weer weggerend.
De drie Hollandse heren Napoleon, Lodewijk en Newton kunnen het inmiddels vrij goed vinden met Einstein en ook met Jitske. Bianca en Maximiliaan zijn nog steeds bang voor Einstein en Jitske maar heel af en toe gaan Macimiliaan en Bianca ook voorzichtig naar die twee toe. Ook dat zal wel goed komen.

De baasjes maken de ren op het gras steeds kleiner, zodat we verplicht steeds iets dichter bij elkaar moeten zijn. Da's best eng vinden Maximiliaan en Bianca. En je heel goed verstoppen kan ook niet, want dan komen we elkaar niet tegen. Dus dat is nu niet goed.

Maar we worden er wel heel erg moe van. Al dat wegrennen en opletten! We hepen dat er gauw 'rust in de ren' komt.

Eerst moeten we nog een paar keer met elkaar op het gras - zeggen de baasjes. En pas als het 'veilig' lijkt, dan mogen we met ons allen in de grote vaste ren.
Kan ons niet snel genoeg gaan, maar het blijft nog erg eng!

Teleurstelling over de kano

De kano werd een diepe teleurstelling voor ons.... We hadden ons er zo enorm op verheugd, maar er was ons natuurlijk niets verteld dus eigenlijk wisten we niet dat er een kano was voor ons.
Helaas helaas helaas is de kano gemaakt van hout dat voor ons giftig is. Wij zijn dus echt helemaal niet blij meer want we hebben de kano niet gekregen.
Gelukkig bleef het wel een tijdje droog en hebben we het kunnen redden zonder kano. Misschien dat we binnenkort een slee nodig hebben???

Een vlot voor ons???

We hebben het nog niet officieel gehoord, maar onze oren hebben gisteravond opgevangen dat er een vlot voor ons in aantocht is.... Oeioei, spannend! Hoe groot zou het vlot zijn? Zou hij goed kunnen drijven? Passen we er met ons allen op? En het belangrijkst van alles: smaakt hij goed??? We gaan het binnenkort testen, maar moeten natuurlijk eerst weten of het wel waar is dat er voor ons een vlot is gemaakt.

Britt was ook gisteren en vandaag nog weer bij de dierenarts. "Rare types hoor, die dierenarts en zijn assistente. Ik word meegenomen naar binnen, moet 'op de foto', trek mijn meest geschikte gezicht en dan lachen ze me bijna uit! Ze zeiden tegen de baasjes dat ik keek alsof zíj niet goed wijs waren geworden. Zo léék ik misschien te kijken (ik vond het ook een belachelijk idee: mij op de foto zetten), maar dat kwam doordat ik begreep dat ze mijn binnenkant op de foto wilden zetten. Mijn botjes! Mooi niet dus: of ik kom er mooi op te staan met mezelf, of het gebeurt gewoon niet. Zijn ze nou echt gek geworden, die mensen? Nou ja, ja dus: echt gek. Want ik moest toch op de foto en ze namen de foto niet eens van mijn gezicht. Nee, alleen maar van mijn linker voorpoot. Tja, dan krijg je ook geen mooie foto's met mooie konijnen. Dan krijg je alleen maar een verbaasde blik van mij en een foto met, ja, botjes dus.

Gelukkig was er met mijn botjes toch echt niets aan de hand (poot dus), maar ik loop nog steeds niet goed dus zullen het echt wel de banden (????) of zoiets zijn. ((Banden?? Ik ben een konijn hoor!))
Ik moet wel voldoende bewegen, maar als ik in de grote ren ben dan mag Maximiliaan er niet in en als hij in de grote ren is dan blijf ik verplicht in mijn hok.
Wij zijn een beetje (erg) boos tegen elkaar aan het doen, want ik ben natuurlijk de baas, maar Maximiliaan denkt dat hij nu de baas kan zijn, nu ik dus een zere poot heb. Mooi niet!
Het kan nog wel even duren voor ik weer goed op alle pootjes sta, maar dan zal ik hem duidelijk maken wie de echte baas is in de ren!!! (Ik heb nu al zin in de knokpartij ......) (Of niet...) (Ik weet het eigenlijk niet...) (Ik denk er nog even over na...).

Wereld Dierendag

Volgens onze kalender is het vandaag Wereld Dierendag. Hebben we tot nu toe niets van gemerkt. Gewoon eten en drinken gekregen en Britt gewoon haar medicijnen en verder: alleen maar heel erg veel regen. En natuurlijk: geen kano, boot, vlot, of wat ons dan ook maar kan helpen bij onze lokale overstromingen.
We wachen af. Natuurlijk of het droog wordt vandaag, maar ook of er nog iets gebeurt omdat het Dierendag is. En of we iets krijgen. En wat we dan krijgen.
Snoepjes? Die mogen we niet (alleen Loftys). Extra eten? Niet goed voor ons; we zijn al een beetje aan de zware kant. Extra groenten? Krijgen we buikpijn van als het echt veel is. Extra lekker hooi? Dat willen de baasjes niet, omdat we dan ons 'gewone' hooi niet meer eten. Hmmmm..... misschien nieuw speelgoed dan? Iemand ideeën? Nieuwe hooitunnel! Nieuwe wilgenballen! Of zo'n mand van wilgentenen! Lekker!!! Iets om onder te schuilen! Een kano!!! De zon!!!! (Wij zijn best bescheiden hoor...)
Of gewoon: een heerlijke aaipartij over onze neusjes. Dat is misschien wel het beste dierendagcadeau voor ons.

Over muizen en konijnen....

Af en toe krijgen wij bezoek van muizen. Die vinden ons eten namelijk ook heel lekker en voor zo'n 'snelbuffet' hoef je ook niet zo heel veel anders te doen dan aanschuiven.

Vanochtend gebeurde er wel iets heel geks. Terwijl Einstein dacht: "Ik ga eens even binnen in mijn hok een lekker brokje eten," kwam hij bij de ingang van het hok in botsing met een muis....

"Dat ze van ons eten eten vind ik niet zo heel erg, maar ik vind wel dat ze gewoon netjes om ons heen kunnen lopen. Ook als ze haast hebben. Ik ging niets vermoedend naar mijn hok en toen rende een muis uít mijn hok zo tegen mij op! Ik schrok er niet van, maar die muis wel zeg! Als hij nog weer terugkomt zal ik wel zeggen dat hij beter moet uitkijken en vooral niet tegen mij moet oplopen..."

Einstein vindt zichzelf echt niet zo klein dat een muis hem niet zou kunnen zien. Wilde hij nog even kwijt.

Britt ook pech....

Hmmm, zo hang ik nog bij Jitske in de lip en zo zit ik zelf bij de dierenarts. Donderdag begon ik al met mijn linkervoorpoot te trekken. Liever niet belasten, auwauw pijn als ik er op ga staan.
Maar ja, je hebt toch wel vier poten nodig als je de baas in de ren bent en vooral als je de baas wilt blijven! Ik probeerde het heel goed niet te laten zien en merken, maar mijn baasje had het al snel door.
De andere konijnen hebben het ook snel door hoor en als je baas wilt blijven, moet je heel stoer niets laten merken. Anders gaan ze muiten.... (Net zoiets als muizen denk ik, maar dan groter.)

Maar vandaag kon ik het echt niet meer goed verborgen houden voor mijn baasjes. Ik had echt veel pijn, wilde mijn pootje niet belasten en kroop weg in een hoekje. De baasjes konden mij ook wel heel gemakkelijk oppakken. Ik dacht ook: als ik meewerk, dan is het straks misschien wel helemaal over en kan ik weer op Bianca gaan jagen.

De baasjes konden niets geks voelen en hebben me later in zo'n reismandje gestopt. Beetje hooi erbij, op een handdoekje; ik zat wel lekker en vooral lekker rustig. Kon ik ook mooi nog wat hooi eten.

En ja hoor: naar de dierenarts.... Die heeft mij heel erg pijn gedaan! Stommerd! En mijn baasje stond er bij en deed niets om mij te helpen....
Mijn pootje werd helemaal bevoeld. Daarna moest ik gymnastieken: poot werd vooruit gestrekt, een beetje opzij bewogen, ingeklapt, nog eens uitgestrekt. Ik vond het helemaal niets! Ik heb nog wel geprobeerd te vertellen dat het pijn deed, maar ze luisterden helemaal niet naar mij.

Gelukkig mocht ik daarna uithijgen op tafel op een handdoek. En kreeg ik zomaar een prik in mijn rug! Nou ja....

Omdat de dierenarts ook 'rust' heeft voorgeschreven, ging mijn baasje thuis meteen een extra hok in de grote ren neerzetten. Met vers hooi en vers stro en een lekker zaagselbedje. Mijn eigen voer- en waterbakje erbij en heel veel rust. Want ik zit nu dus heel erg lekker rustig in mijn eigen hok! De anderen vinden het maar gek (ik ook wel natuurlijk) maar ze kunnen me nu niet opjagen (en de baas zegt: jij kan de anderen nu niet opjagen). Stomme opmerking natuurlijk!

Ik ga de komende dagen heel hard werken aan mijn herstel. De dierenarts zei dat ik daarvoor heel erg rustig aan moest doen. Nou, dat gaat wel lukken denk ik. Lekker luieren en me laten verwennen en dan kan ik er straks weer vol bovenop duiken!!!

Jitske ... weer eens pech

Jitske is in onze gelederen de echte grote pechvogel. Of nou ja, het pechkonijn natuurlijk. Een tijdje geleden vond Britt het heel stoer om Jitske in haar lip te bijten. Daardoor moest Jitske onder narcose worden gehecht en moest ze ook nog een dag later terug omdat ze de hechtingen bijna allemaal had verwijderd.... Toen werd ze dus gelijmd. Gelukkig is het allemaal goed gekomen toen.
Maandag dacht Britt: er is te lang niets gebeurd hier, dus probeer ik Jitske maar weer eens door de tralies heen te grijpen. Helaas voor Jitske ging het allemaal zo snel, dat Britt inderdaad toesloeg en wéér in Jitskes lip beet. En weer zat ze er vast in....

Gelukkig was de wond niet zo heel groot en gelukkig kon de dierenarts Jitske zonder narcose aan elkaar lijmen. Arme Jitske....

Bij de dierenarts heeft ze zich in de opname wel een dagje vermaakt gelukkig. Ze heeft er lekker gegeten en kon goed bijkomen van de schrik.

Inmiddels is Einstein weer helemaal blij dat Jitske sinds het einde van gisteren middag weer bij hem in de ren zit. Het was toch wel vreemd en saai zo in zijn eentje.
Einstein heeft direct Jitske helemaal schoon gewassen. Ze rook vreemd en dat moest weg. En ze moest natuurlijk getroost worden en weten dat Einstein echt van haar houdt!

Wel of niet iets vertellen....?

Precies een maand... tjongejonge, alsof wij nooit iets beleven of te vertellen hebben... het is dus echt precies een maand geleden dat onze baas iets geschreven heeft dat over ons ging.
We weten dus eigenlijk niet of we er nu wel aan willen meewerken dat er nu iets wordt geschreven. We denken erover om te gaan staken. Maar dan moeten we gekke hoedjes op. En t-shirtjes aan. En misschien wel zo'n fluitje waar we bang voor zijn...
We kunnen ook gewoon heel stil blijven zitten. Doen we alsof we 'levende standbeelden' zijn. We weten niet wat dat is, maar heel soms vragen de baasjes wel of we 'net als standbeelden bevroren' zijn. (???) Zegt ons niets verder.
Of we pakken de kano!! Het regent hier nu heel hard en we krijgen al een beetje een slootje voor ons hok, dus de kano hebben we wel weer nodig denken we. En als we nou eens de andere kant op gaan? Dan gaan we misschien wel een avontuur beleven! (Maar eh .... we houden eigenlijk niet zo van avonturen. Nou ja, wij in de grote ren niet. Einstein wel hoor!)

Einstein heet ook wel Houdini. De baas heeft ons verteld waarom. Iets met ontsnappen. Dat hebben we onthouden met z'n allen. Einstein is heel erg goed in ontsnappen. 'Vroeger', toen we nog in het andere huis - in de tuin daar! - woonden, is hij een keer ontsnapt tot in de tuin en een keer heeft hij geprobeerd te ontsnappen, maar kwam hij niet verder dan het hekje van de ren aan zijn hok. ((Hij hing er bovenop, hihi, en kon zelf niet meer vooruit of achteruit.... Deed gelukkig geen pijn hoor, anders was het niet grappig...))

En hier is hij ook al op pad geweest. Natuurlijk die keer dat hij samen met Jitske op stap was en onze baas ze 's avonds zomaar buiten hun eigen ren zag lopen en weer in de ren heeft gedaan.
En de keer dat het baasje het wel heel erg gemakkelijk had gemaakt: de ren van Einstein en Jitske stond open.....
Èn nog een keer, toen Einstein heel nieuwsgierig over het gras wandelde, maar niet ín de ren op het gras zat (en ook niet in zijn eigen ren), maar buiten alle rennen! Hij had net zo lang aan een paneel van de ren getrokken tot die omhoog was geschoven en hij er onderdoor kon!
Voor Jitske was het niet hoog genoeg (en die houdt niet zo van avonturen), dus Einstein liep heerlijk in zijn eentje door de tuin te banjeren.
Was dus niet de bedoeling..... Baasje was ook erg verbaasd dat er een konijn (laten we hem Einstein noemen) aan de buitenkant van de ren liep.....

Nee, we hebben besloten dat we vanavond niet helpen bij het verhaaltje dat de baas zou willen schrijven. Eén keer in de maand is ons veel te weinig......

Kano???

 

Onze oproep voor een kano heeft geholpen. Zegt de baas. Wij weten van niets. Geen kano gezien. Ten minste niet eentje voor zes konijnen.

De baas vond het wel erg lekker. Wij snappen het nog steeds niet......

Maar toch: 'oom en tante' Slangenbeek: namens onze baas: heel hartelijk bedankt!

Op een kluitje op het dak

Ja hoor, past makkelijk. Bianca kan er ook nog wel bij (is toch een mager en klein ding....) Onze baasjes lachen ons uit als we zo zitten (te slapen -> Newton op de tweede plek van rechts valt bijna om in zijn slaap), maar wij vinden het wel knus en veilig zo. En het dak is groot genoeg hoor! Toch wel vijftig bij zestig centimeter zegt de baas. Voor ons gaat het erom dat het past, verder niet.

Warm??? Heet!!!

We hebben gelukkig geen mussen dood van het dak zien vallen, maar het had vast wel gekund. We hebben namelijk heel veel mussen in de tuin en eh.... oh ja: het was dus heel erg warm.
Op de eerste hete dag mocht Maximiliaan naar binnen 's middags. Hij vond het helemaal niet meer fijn buiten. Wij - de rest - waren ook bepaald niet blij met het weer, maar we konden het nog net aan.
Na die hete dag kwam er dus nog een hete dag. Nog heter zelfs. Toen mochten we gelukkig allemaal naar binnen 's middags.
Eerst hadden we 's ochtends lekker op het gras gespeeld, geknabbeld en gelegen. In de schaduw van de bomen en van de parasol die de baasjes hadden neergezet. Er hing zelfs een heel groot laken aan, zodat we nog meer schaduw hadden.
Omdat 'de temperatuur steeg' (dat zeiden de baasjes tegen elkaar), mochten we dus naar binnen 's middags.
Buiten was de lucht net zo warm als onze lijfjes van zichzelf zijn. En omdat we niet kunnen zweten (lijkt ons ook heel vies trouwens), krijgen we het heel heel heel erg warm.
Binnen stond het hok van Maximiliaan nog in de kamer; Bianca mocht bij hem in. In de gang stonden twee kooien: eentje voor de vier Hollanders uit de grote ren en eentje voor Einstein en Jitske.
Ook binnen vonden we het wel warm met 28 graden. Maar buiten was het tien graden (10!!) warmer en dan is 28 al lekker 'koel'.
Gelukkig konden we 's avonds weer naar buiten. Lekker met onze oren wapperen om wat af te koelen en water drinken tegen de dorst. (Deden we de hele dag al, als we ten minste in de beentjes konden komen.)

Op de foto spelen we nog in de tuin, maar de schaduw is al veel minder dan 's ochtends vroeg. Niet lang na de foto zijn we naar binnen verhuisd.

Maximiliaan eet en drinkt nog maar eens iets, in het reismandje ligt Bianca voor Pampus, links op het gras zijn met moeite Lodewijk en Newton te zien en Napoleon en Britt zitten verstopt (achter Maximiliaan en in het mandje bij Britt).

De zandbak was te vermoeiend om in te spelen, dus die staat maar gewoon te staan.

Wie is het belangrijkst?

Soms zijn wij het belangrijkst (eigenlijk altijd vinden we zelf, maar vooruit een ander mag ook een keertje aandacht) en soms zijn anderen het belangrijkst.
Niet dat er dan niet goed voor ons wordt gezorgd, maar onze blog wordt dan niet netjes volgeschreven met onze avonturen, omdat de baas heel erg druk is met andere dingen. En mensen. En dieren.
De dingen die we horen en zien maken nogal lawaai. De baas zegt dat het lawaaiige ding een naaimachine is en dat al die kleine stukjes die in dat lawaaiding steeds groter lijken te worden, dat dat stukjes stof zijn. Geen idee hoor, maar stof gaat toch altijd in zo'n ander lawaaiding: de stofzuiger??
Misschien hebben we het niet goed begrepen.

Andere mensen. Of nou ja: mensen dus. Moeten kennelijk ook aandacht hebben. Eerst al een tijd de moeder van de peettante van wijlen Isabel. De peettante had de naam van Isabel bedacht. En de moeder van de peettante was ziek. Maar ook gelukkig nu weer beter!
Nog meer mensen die onze aandacht hebben gestolen: onze tijdelijke extra verzorgster. Zij komt hier alleen maar drie weekjes vakantie houden, en ons aaien, en zelf zwemmen en nog veel meer dingen doen, maar daardoor heeft ons baasje bijna geen tijd meer om te schrijven.
En ja hoor: nog veel meer andere mensen. Mensen die heel gauw jarig zijn en een cadeau moeten krijgen dat nog moet worden afgemaakt en natuurlijk ons lieve vriendinnetje dat helemaal in Brabant woont. Zij moet heel heel veel aandacht krijgen, maar dat mag ook helemaal van ons hoor!!!
Als je ziek bent moet er goed voor je worden gezorgd. En dat kost tijd. En tja, aandacht dus.

En de andere dieren? Eerst kwam Pluisje bij ons logeren. Een heel lief hangoorkonijn van Thijs van 'verderop'. En nu moeten de baasjes nog zorgen voor Snuffie. Maar zij is wel gewoon in haar eigen ren, in haar eigen tuin.

In de binnenbocht

Is het nog nodig uit te leggen waarom konijnen het met z'n tweeën beter hebben dan alleen? Als ik - Einstein - lekker in de binnenbocht lig bij Jitske, voel ik me veilig, beschut en warm en genieten we allebei.

Nog steeds gezocht: kano!

Voor erg natte dagen zoeken wij nog steeds een zeskonijnskano. Liefst een beetje stevig voor als we per ongeluk onze tanden er in zetten en ook graag stabiel: we zijn niet zo van het wiebelen.

Het stokje was in het water was voor ons de test: als het stokje gaat drijven is het tijd om de kano te pakken.
Het ging net wel/net niet goed (daar zijn we het niet over eens geworden), maar bij gebrek aan kano was het toch niet zo heel belangrijk om te weten of het stokje ging drijven.
Gelukkig duurde de harde regen niet zo heel erg lang. Het water voor ons hok was dus ook zo weer weg. Maar het is wel fijn dat je op elk gewenst moment je hok in en uit zou kunnen natuurlijk.

Steuntje in de rug (?)

Wij konijnen zijn heel erg sociaal. We vechten wel eens, maar dat is natuurlijk ook 'sociaal' gedrag. En we zorgen heel erg goed voor elkaar. We wassen elkaar, houden elkaar lekker warm en nemen het (oké: heel af en toe) voor elkaar op als er iets is.
En: heel belangrijk: we geven elkaar een steuntje in de rug. Volgens de baasjes hebben we die uitdrukking niet helemaal goed begrepen, maar wij vinden het prima om elkaar zó een steuntje in de rug te geven.

Warm? Waar??

Raar hoor. We kunnen ons bijna niets herinneren van gisteren. We lagen allemaal voor pampus, zo ongeveer de hele dag.
Was het warm dan? Hier?? Hmm, zou het daar misschien dan aan hebben gelegen dat we er de hele dag 'niet bij' waren.

Vandaag is het een heel stuk fijner buiten. Lekker weinig zon, niet zo warm en: allemaal schone hokken en rennen! (Onze baas had het dus wel weer warm vanochtend...)

Gisteravond konden wij - de groep van zes - niet eens de fut opbrengen om jaloers te zijn op Einstein en Jitske. Die hebben namelijk nog een béétje bewogen. Ze mochten nog in de grote ren die op het gras staat. Heel goed kijken op de foto: Einstein zit helemaal aan de ene kant en Jitske staat aan de andere kant. (Wij weten niet zo goed wat links en rechts is; geen hand met duim hè?)

Wij zijn er ook nog!

Tjonge jonge, we hebben het zo vaak tegen de baas gezegd: we willen weer wat melden op onze blog! Maar ons baasje was druk met allerlei mensen en dingen en zo kwam onze blog niet aan de beurt...
Gelukkig werden we wel goed verzorgd. Eten, drinken, aandacht, spelen. Een extra 'zonnescherm' bij grote warmte en veel zon. Lekker op het gras in de heel erg grote ren.

Wat hadden we te melden in de afgelopen tijd? Hmmm.... het geheugen van konijnen is voor dit soort dingen niet zo heel erg goed. Wat we wel heel goed onthouden is voor wie en wat we bang zijn, hoe we ons en anderen kunnen wassen en poetsen en wanneer en waar we eten, drinken en snoepjes krijgen.

Even denken dus. Oh ja: het is heel warm geweest natuurlijk. Zo warm, dat we onze waterbakjes helemaal hadden leeggedronken. Maar mooi dat we geen kraan krijgen hè? Dat zou toch veel handiger zijn. Kunnen we misschien ook wel leren om onder de douche te gaan. Dan hoeven we ons zelf en elkaar niet meer te wassen en krijgen we ook niet zo veel haren in onze buiken.

We zijn ook allemaal (zelfs Wally!!) lekker op het gras geweest. Bianca kan echt graven als de beste en ze zag er een keertje helemaal niet meer uit als zichzelf na zo'n graaffeest.
In plaats van haar witte snuitje, witte voorpootjes en witte buik had ze nu een zwart snuitje met zwarte pootjes en een zwarte buik! Ze was heel erg vies van al het zwarte zand waarin ze zich had vermaakt.

De grote sprongen gaan bij ons allemaal inmiddels ook steeds beter. De baasjes hebben het steeds over verspringen. Dat dat wèl mag. Waarschijnlijk willen ze niet dat we gaan hoogspringen denken we. Maar we kunnen toch helemaal niet met zo'n springstok overweg! ((Of kan je ook op een andere manier hoogspringen misschien??))

Het heeft ook een paar keer geregend hier. En wat heel lief was: onze baasjes hebben iedere keer de tafel over het hok van Einstein en Jitske geschoven, zodat zij ook droog naar buiten konden als het zou regenen.
Dat deden de baasjes vooral omdat iedere keer werd gezegd door de 'weermensen' (die maken het weer denken we) dat het heel erg hard zou gaan regenen en misschien wel zou hagelen. Nou, dat kwam hier dus iedere keer niet, gelukkig. Geen kano nodig gehad!

Wally loopt tegenwoordig de hele dag lekker vrij rond in de woonkamer. Af en toe komt hij bij de hordeur kijken naar ons van buiten. Einstein en Jitske kunnen van de buitenkant ook bij die hordeur komen. En heel soms staan ze dan voorzichtig neus aan neus door de hordeur heen te snuffelen.
Wij in de grote ren snappen wel een beetje dat onze baasjes dat 'schattig' vinden. Het ziet er ook wel lief uit.

We hebben gelukkig weer iets van ons kunnen laten horen! De volgende keer wachten we niet zo lang met onze berichten. Als de baas niet wil schrijven doen we het wel zelf!!

Meten en wegen

En ja hoor, het was weer zo ver: de mandjes werden te voorschijn gehaald en we moesten allemaal (echt alle negen!) mee naar de dierenarts (brr...). En we zijn niet eens ziek. Niet zwak. Niet misselijk. Alleen .... één van ons heeft wormen en als Britt (oeps, sorry Britt) wormen heeft, krijgen we allemaal een medicijn tegen die wormen.
Omdat we een nieuw middel kregen van de dierenarts, moesten we allemaal weer nauwkeurig worden gewogen.
Wally mocht in het konijnentasje (beetje een vrouwending, maar wel handig), Jitske en Einstein gingen samen in een mandje, Bianca en Maximiliaan gingen samen in een ander mandje en de overige vier Hollanders - Britt, Lodewijk, Newton en Napoleon - mochten de grote mand delen.
Toen we allemaal in de mandjes en Wally in het tasje zaten, werden we in de auto gezet. Daaraan hebben we allemaal een hekel; de één wat meer dan de ander, maar we vinden het allemaal helemaal niets.
In de wachtkamer van de dierenarts zaten ook nog eens twee honden. Grote. Eentje zelfs heel erg groot. Het baasje noemde het een Dobermann. Wij vonden de hond vooral heel heel heel erg groot.

Pas toen de honden weer weg waren, zette ons baasje ons één voor één op de weegschaal. En net als altijd ging de baas zelf dus mooi niet op de weegschaal hè. Zo flauw....

Na het wegen zijn we weer snel naar huis gebracht. Vooral de drie Hollandermannen in de grote ren moesten echt bijkomen, net als Bianca. De rest huppelde al heel gauw weer rond gelukkig. En de Hollandermannen en Bianca zijn er ook weer helemaal overheen.

Morgen dus: medicijnen.... We gaan er weer proberen een spectakel van te maken....

Zielig kijken... het werkt!

"Ik ben er nu achter dat ik ook zielig kan kijken als ik in het toilet lig, als ik in het nachthok zit, als ik op een schuilhok zit, als ik zomaar midden in de ren zit... eigenlijk overal! Want ik zat helemaal niet zielig voor het gaas te staren toen de baas me optilde en naar de grasren bracht. En de keer ervoor lag ik in het toilet te slapen. (Maar keek ik vast heel zielig terwijl ik sliep.)
Of .... zou het niet werken en zou de baas ons toch al in de ren op het gras zetten, de vorige keer en de keer dat ik in het toilet lag te slapen? Daar moet ik dan maar over gaan nadenken.
Ik heb namelijk geen zin om altijd maar mijn best te doen om zielig te kijken als dat helemaal niet hoeft...." Met de knabbelgroeten van Maximiliaan!

Maximiliaans treurige blik

Volgens mij weet ik nu hoe ik het voor elkaar kan krijgen dat wij met z'n allen weer in de grote ren op het gras mogen.
Iedere keer als ik met een treurige blik 'in de verte' zit te staren voor het gaas van onze vaste ren òf als ik weer heel treurig in het toilet lig te slapen, dan komt de baas, zegt dat het ook wel heel zielig is dat we niet op het gras zitten en laat ons daarna wel op het gras! Altijd feest!

Ik ben nu dus ook heel hard aan het oefenen om nog zieliger te kijken en ik vind dat alle andere konijnen dat ook moeten gaan leren. Misschien mogen we dan wel voor altijd op het gras...!

Op ontdekkingsreis!

We waren de baas gisteravond laat lekker te slim af! De baas kwam onze avondsnoepjes brengen en dacht: er klopt iets niet. En dat klopte! Einstein had ontdekt dat het hekje van de ren niet goed vastzat en Jitske volgde Einstein natuurlijk naar de andere kant van het hekje...
De baas kwam net op tijd met de snoepjes, want Einstein was nog maar een meter of vijf op pad en Jitske ook, maar dan een andere kant op. Ze zaten allebei nog goed in het zich, maar wel op een andere plek dan de bedoeling was.
Einstein kwam - altijd nieuwsgierig - meteen bij de baas. 'Hé snoepjes! Lekker!!' Jammer voor Einstein, maar hij ging hup de ren in.
Jitske was vooral nieuwsgierig naar de planten in de tuin: snuffel de snuffel en stapje voor stapje verder lopen. Helaas voor haar bleef ze stil genoeg zitten zodat de baas haar kon pakken en in haar eigen ren zetten.
Stelletje uitbrekers! Vandaag hebben Einstein en Jitske ín de grote ren op het gras gezeten. Echt ín en dus niet ergens buiten de ren. Het was gelukkig niet zo erg om ín de ren te zitten. Genoeg ruimte, schuilplekken en een veilig gevoel.

"Gevaar uit de lucht"

Ben ik sinds vanochtend eindelijk bevrijd van die rare draad in mijn lip (ja hoor, ik moest weer naar de dierenarts brrrr), laat mijn baasje me in mijn eigen ren weer schrikken.
Schuin boven ons hok (dus nog in onze ren) hangt een raar, groen, groot ding aan de muur. Er zitten ook heel erg lekkere blaadjes aan - niet aan het groene ding, maar er zit iets in dat ding - en het beweegt een beetje in de wind.
De baas zei dat ik er echt niet bang voor hoef te zijn. Maar dat hoorde ik vorige week ook en toen heeft Britt me in mijn lip gebeten.
Dus ik was best wel bang net, maar het gaat al beter.
Mijn baas zegt dat het een 'hangplant' is, die mij dus echt niets kan doen. Maar kan die hangplant niet ergens anders gaan hangen? Het is zo wel heel erg eng om op het dak van ons hok te springen namelijk.
Ik zal mijn best doen om straks niet meer bang te zijn voor de hangplant. Ik heb er al een blaadje van gehad (heeft de baas gegeven hoor, niet zelf gepikt) en dat was wel erg lekker: een aardbeienblaadje van de aardbeienhangplant!

Jitskes medicijnen en allemaal lekker buiten!

Jitskes lijm houdt de boel goed op de plaats en Jitske is heel blij dat de medicijnenkuur nu is afgelopen. Ze vond het die twee keer per dag dat ze medicijnen kreeg echt heel heel gemeen van de baasjes. Eerst werd ze gevangen en opgetild en daarna kreeg ze twee vieze spuitjes spul in haar bekje. En een spektakel iedere keer!
Spartelen, springen, schoppen, eigenlijk alles wat in het arsenaal van een konijn voorkomt, alleen het bijten sloeg ze over. Daar waren de baasjes wel blij over.
Jitske heeft toch iedere keer haar medicijnen binnen gekregen. En daarna natuurlijk direct twee lekkere snoepjes. Die gingen er iedere keer heel erg goed in.

We mochten vandaag ook allemaal in de heel erg grote ren die op het gras staat. Natuurlijk niet met z'n achten tegelijk, dan vallen er slachtoffers, maar wel met z'n zessen en met z'n tweeën. Alleen Wally is niet buiten geweest. Die kon tot voor de hordeur komen en daar lekker aan het weer snuffelen. En ook aan de neusjes van Einstein en Jitske. Dat was wel spannend. Maar gelukkig zat de hor er tussen en deed iedereen heel lief.

Wij die allemaal op het gras zijn geweest, hebben weer ons best gedaan om het mos uit het gras te halen, om gaatjes te graven (we weten echt niet hoe je een heel hol kan graven maar misschien leren we het nog een keer) en natuurlijk om lekker gras te eten en gekke sprongen en sprintjes te maken.
Zoooo lekker op het gras! Jammer dat we er niet altijd kunnen zitten, spelen en rennen. En graven... dat doet Bianca dan maar in de hokken en de wc's.... Lang niet zo leuk en het maakt ook nog eens lawaai.

Nadat we ons hadden uitgeleefd kregen we terug in de ren onze groenten, dus dat maakte veel goed. We weten ook niet zo goed of we liever in de ren op het gras waren gebleven of toch liever groenten zouden eten. Lastig hoor. Allebei lekker. Maar de ren met de groenten is eigenlijk wel oké. Daar zitten we veilig en kunnen we ons in allerlei hokken verschuilen als er iets is. (En er zit een dak op, dus als het regent zitten we droog!)

Jitske alsnog gelijmd

Vijf hechtingen in je lip is best veel. Zelf als je zo'n grote meis bent als Jitske. Helaas waren de hechtingen maar van korte duur, want vanochtend zagen de baasjes dat er in ieder geval eentje niet meer in elkaar geknoopt zat.
De dierenarts heeft daarop goed naar Jitske gekeken en het bleek dat niet één maar vier van de vijf hechtingen los waren geraakt.
Tja... dus toch maar lijmen. De dierenartsassistente heeft lijm opgehaald en de dierenarts heeft met hulp van de assistente Jitske weer aan elkaar gelijmd.
De assistente heeft daarna Jitske nog een hele tijd vastgehouden, want de lijm moest eerst drogen voor Jitske de kans zou hebben er aan te likken.
Gelukkig is Jitske heel lief en ook nog eens heel zacht, dus best lekker om vast te houden.

Jitske moest even blijven omdat de lijm nog moest worden gehaald, maar gelukkig mocht ze even na elf uur al naar huis.

Het voelde nog wel gek aan haar neus en lip, maar de hereniging met Einstein maakte alles goed.
Jitske blij om weer thuis te zijn, Einstein blij dat Jitske weer terug was.

Nu maar hopen dat de lijm een aantal dagen blijft zitten. Het plakt hard genoeg, dus dat zou het probleem niet moeten zijn. Zolang Jitske en Einstein niet te hard gaan poetsen, moet het goed komen met de gelijmde lip van Jitske.

Jitske duffig thuis

Jitske is nog steeds wat duffig, maar gelukkig dus wel weer thuis.

Ze heeft eerst een dik half uur bij de baas op de bank gezeten, in een dekentje, om bij te komen. Ze vond het erg prettig en viel zelfs in slaap.

Nu ligt ze weer met Einstein in een kooi in de woonkamer. Ze is iets alerter, eet heel af een toe een sprietje hooi of een strootje, drink zo nu en dan water en laat zich wassen door Einstein.
Ze is vooral erg moe.

                                                               Jut en Jul in een kooitje...

                                           Hopelijk knapt ze met een paar uurtjes helemaal op!

Jitske wint de pechprijs

Als er een pechprijs zou bestaan, is hij bij ons echt voor Jitske.

Zat ze een tijd geleden nog met een scheur in haar wam bij de weekendarts in Wierden, vanochtend is ze opgenomen bij onze eigen dierenkliniek, omdat haar bovenlip moet worden gehecht.

Tijdens het eten geven vanochtend, ging Jitske dapper 'terug'snuffelen aan Britt. Wel door de tralies van het hekje dat voor de deur van de ren staat (zodat de konijnen niet bij elkaar kunnen komen), maar helaas was de opening in het hekje te groot.
Te groot om Jitske te beschermen tegen Britt. Jitske stak haar mooie, fluweelzachte, zwarte neus door de tralies en hap zei Britt. Zo hard hap, dat ze vastzat met haar tanden in de bovenlip van Jitske.
Jitske trok zich daarop los en heeft nu dus weer een stuk vel losliggen. Het bloedde en deed duidelijk pijn, dus Jitske kon meteen mee naar de dierenarts. Daar bleek de scheur nog iets erger dan de baas had kunnen zien. Helaas had de dierenarts geen wondlijm. Dat werkte met de scheur in de wam heel goed.

Nu wordt Jitske dus weer onder narcose gehecht. De dierenarts (een heel erg lieve mevrouw) gaat haar best doen om het zo netjes mogelijk te maken, maar het zal altijd te zien blijven.

Gelukkig hoeft geen enkel konijn hier aan de schoonheidswedstrijd mee te doen. Hoewel het voor Jitske veel beter is om de schoonheidsprijs te winnen dan de pechprijs.

Succes met de ingreep Jitske!

Wij hebben een stomme baas!

Onze baas heeft vanochtend veel te goed schoon gemaakt in onze ren. Het is zelfs zo erg dat niet alleen alle hokken helemaal van binnen en buiten werden gepoetst met stinkend spul, maar zelfs wíj moesten eraan geloven.
We werden gelukkig niet gepoetst of in bad gedaan, maar we kregen wel allemaal medicijnen om ons van binnen schoon te poetsen.
De baas had namelijk in de keutels van Britt weer een paar wormen gezien en dat is niet goed. Maar wel heel erg besmettelijk voor ons. En natuurlijk niet echt gezond.
Dus vanochtend vroeg - we waren net zo'n beetje klaar met ons ontbijt en ons aan het voorbereiden op een paar uurtjes slaap - komt de baas de ren in met alle spullen om de hokken schoon te maken. Gek hoor, dat doet de baas eigenlijk altijd 's middags, als wij lekker aan het sudderen zijn. Maar goed.
Alles wat de baas gebruikt bij het schoonmaken stond dus in onze ren en daar begon de ellende: de hokken werden allemaal helemaal leeg gemaakt (gebeurt natuurlijk iedere week), maar daarna raakten we van slag: de hokken werden van boven naar beneden allemaal aan alle kanten schoongepoetst met stinkend spul. Bah! En daarna gingen alle deuren direct dicht, zodat wij niet meer naar binnen konden in onze eigen hokken. Oneerlijk!
Maar het ergste volgde dus nog: onze baas greep ons één voor één bij de kladden en nam ons mee naar binnen. Daar kregen we dus die medicijnen. Vies!!! Echt! Bah!!! Vooral Bianca en Jitske (Jitske en Einstein moesten ook, want die zijn in onze ren geweest) maakten er een heel theater van.
Gelukkig hebben we het allemaal weer overleefd, maar we stinken wel allemaal heel erg. "Chemisch" noemt onze baas het. Vooral Bianca stinkt nogal, want die heeft ook wat van dat vieze spul in haar vacht gekregen.

De hokken zitten nu nog dicht, zodat we ze niet kunnen 'besmetten'. Over een paar uurtjes gaan de hokken weer open. Dat heeft de baas ons beloofd. En dat zit er overal weer lekker schoon zaagsel en stro in en kunnen we weer onze eigen geur gaan markeren in alle hoeken en gaten.

De beste ligplek bij warmte?

Heel vaak wanneer het warm is, ligt Maximiliaan in één van de twee toiletten. Beetje raar vinden we dat wel, maar we zeggen er maar niets van.
Maa nu het nog steeds zo warm is, dachten wij, Lodewijk en Napoleon ,dat we het ook maar eens moesten proberen. Kijken of het koel is in zo'n toilet. Zien of Maximiliaan gelijk heeft.
We vonden het nog wel een beetje warm. Of zou dat komen doordat we lekker dicht tegen elkaar lagen?

In de verkeerde rennen

Dat was toch wel erg raar gisteren. Eerst gingen Einstein en Jitske uit hun ren naar een rennetje op het gras en daarna moesten wij uit de grote ren in de ren van Einstein en Jitske. Terwijl zij er dus zelf niet in zaten. Da's toch gek?
En het werd nog gekker. Toen wij in de 'verkeerde' ren zaten, gingen de baasjes het dak van ónze ren afhalen. Het hele dak! Stel je nou toch voor dat het zou gaan regenen! Dan hadden we geen dak gehad. (Maar we zaten dan ook in een andere ren.)
Toen het dak er af was, ging de ene baas een heel erg lange ladder op - we konden de baas bijna niet meer zien zo hoog - en werden het raam en de dakrand boven onze ren geverfd. Dat vonden we wel erg spannend om te zien.

Later zijn we weer terugverhuisd naar onze eigen ren, maar eerst moest er nog een buurman komen helpen om het dak weer op de plaats te leggen. Zo kon de baas de schroefjes weer vastdraaien en nu kunnen wij weer droog zitten. Goed hè?

De baas is nu klaar met het schilderwerk, dus kunnen wij weer rustig gaan genieten van alles: van onze eigen ren, van onze eigen geur en van de rust!

Pfffff .... warm.....

Wie heeft dit idiote weer bedacht?? Nou?? Wij konijnen houden niet van warmte, zeker niet van hitte, en zijn het dan ook niet eens met deze temperaturen. We zijn allemaal sloom en hangerig en Newton heeft het bijltje er helemaal bij neergegooid.

We liggen het liefst in het hoekje onder het hok met z'n allen: beetje koelte.

En Newton voelt zich gevloerd. Maar hij ziet er wel erg schattig uit zo.... vandaar de close-up!

Pffffff, wat is het waaaaarm............

Gras en verf

Omdat de baas het huis aan het verven is, mogen wij op het gras spelen. Dat vinden wij helemaal te gek. We maken rare sprongen, rennen ons suf en eten natuurlijk ook van dat lekkere groene goedje. Want gras .... mjam, dat is misschien wel het allerallerlekkerste dat er is!
We helpen ook met tuinieren: Maximiliaan en Britt kunnen heel erg goed het mos uit het gras krabben. Knap hè? Mensen gebruiken daar rare harken of lawaaiige machines voor, maar zij doen het gewoon met de voorpootjes. De baasjes vinden dat soms wel een beetje vervelend. Ze moeten toch juist blij zijn met zulke goede hulp?

Die verf vinden we trouwens maar niets. Stinkt behoorlijk en we mogen niet overal komen waar we anders altijd wel kunnen lopen, rennen en liggen. Heel flauw. Als we wel weer bij het huis kunnen komen, zullen we eens goed gaan kijken en proeven wat er nou eigenlijk is gebeurd. Een hapje uit het raamkozijn maakt vast veel duidelijk.

Wat dat dat hekje hier??? (En wat een rommel in onze ren....)

P.S. een dikke meisjesmuis!

P.S. Onze tijdelijke medebewoner is een meisje!

Uitzwaaien

Nu hij (of zij?) zo groot is geworden dat hij op eigen pootjes kan staan, gaat onze tijdelijke gast 'Dikke Muis' vandaag verhuizen naar de speciale opvang. Hij kan daar leren hoe hij met andere konijnen kan samenleven en hoe hij kan overleven in het wild.
Na intensieve en liefdevolle verzorging van deze kleine en van zijn twee broertjes of zusjes (die het helaas niet hebben gered) door onze baasjes, is het tijd om afscheid te nemen.
Hopelijk komt hij ook ergens terecht waar hij lekker van alle tuinkruiden kan eten. Zijn favoriete tuinkruiden zijn: basilicum, tijm, citroenmelisse en salie en daarnaast lust hij ook graag peterselie, oregano en marjoraan. En natuurlijk gras, gras, gras! Wilgentakken, witlof, broccoli, een heel klein stukje brood en een beetje gemengd voer van Hope Farms gaan er ook goed in.
Dag kleintje, het ga je goed! Hopelijk ga je een goed leven tegemoet!

Het humeur van Maximiliaan

Zodat iedereen het even weet: ik heb geen grote oren! Ik ben niet chagrijnig en ja, ik slaap graag in het toilet (als het nog zo'n beetje schoon is). (Gelukkig plast er ook wel eens iemand naast, zodat ik rustig kan doorslapen. Of dat komt doordat ik niet wil dat er iemand in het toilet komt? Nee hoor, ik laat alleen maar weten dat ík er al in lig en dat er dus geen plaats meer is voor iemand anders.)

Ik hoor alles, dus ook als je mij uitlacht. Dat zou ik dus maar niet doen....

"Komt door het slechte weer hoor!"

De kano hadden we gelukkig niet nodig... zo veel regen is er niet gevallen hier. En dat is maar goed ook, want we hebben mooi geen kano gekregen!
We werden wel vervelend van de buien iedere keer. Dus besloten we gistermiddag maar om eens flink met elkaar te gaan knokken. Lodewijk, Newton en Napoleon of Britt gingen enorm te keer tegen elkaar. Tot in de buik trappen aan toe.
Ons baasje werd daarop heel erg boos op de drie vechtersbazen. Of ze niet goed bij hun hoofd waren om zo tegen elkaar te doen en om zo met elkaar om te gaan.
De baas heeft alle vechters goed gecontroleerd op verwondingen, want de plukken haar hingen er weer bij en vlogen in het rond.
Gelukkig had niemand iets opgelopen. Maximiliaan heeft het van een afstandje in het hok bekeken en Bianca heeft er waarschijnlijk niets van gemerkt, want zij zat diep te slapen in een hoekje van de ren.

Wij, Einstein en Jitske, hebben een nieuw spelletje bedacht doordat het slecht weer zou worden. De baas had de tuintafel, die in onze ren staat, met het blad iets over ons hok geschoven, zodat wij ook nog droog naar buiten zouden kunnen. Doordat het helemaal niet zo nat werd als de baasjes dachten, hebben we heel veel buiten gespeeld. En zo ontdekten we dat als we op het dak van ons hok springen (dat is niet zo hoog hoor), dan kunnen we ook zo op de tafel stappen en over de tafel lopen. Spannend!
We denken wel dat het van de baasjes niet mag, want vandaag staat de tafel weer op zijn plaats en dat is toch wat ver van ons hok om de sprong te wagen. Vandaag zitten we dus weer gewoon op de grond en af en toe onder de tafel als er een buitje valt.

"Mogen wij een kano?"

Niet dat het nou zo verschrikkelijk slecht weer was vandaag hier, alleen als het een keertje flink regent, dan loopt er een slootje voor ons hok in de grote ren. We kunnen er nu nog wel overheen springen, maar als morgen het weer echt zo slecht wordt als we van de baasjes hebben gehoord, wordt het slootje misschien wel een heel kanaal!
Dan hebben we wel een kano nodig om droog te blijven. Waarom geen hele boot, maar alleen maar een kano? Nou, het slootje is niet zo heel erg breed en de kano moet natuurlijk wel kunnen drijven en varen. Anders vinden we er ook niets aan.
Voorlopig springen we wel over het slootje als het een keer heel hard regent. En we kunnen ook altijd wachten tot de regen weer voorbij is, want ons slootje is dan ook bijna meteen weg.
Maar voor het geval het toch echt slecht wordt: een zes konijns kano alstublieft!

Wally weer eens bij de tandarts

Moest ik vandaag alweer bij de tandarts 'in de stoel'. Nou ja: ik weet niet hoe ik lag, maar ik hoop natuurlijk in een lekkere hangstoel.
Omdat ik de laatste tijd steeds weer last had van traanogen en ook nog eens steeds moeilijker ging eten, ben ik vorige week, gisteren en vandaag weer bij de dierenarts (brr...).
Gebit: rampzalig, maar: vandaag viel de schade mee. Waarom ik dan niet lekker en goed eet weten de baasjes niet en ikzelf eigenlijk ook niet.
Maar mijn gebit is weer bijgewerkt, ik lach weer met een tandpastalach en huilen kan ik ook weer als de beste: mijn traanbuisjes zijn ook doorgespoeld. Hopelijk helpt dat tegen al mijn tranen. Ik ben helemaal niet zo treurig hoor, maar de tranen komen vanzelf.
En als de tranen erg worden, dan krijg ik weer oogdruppels en oogzalf. En dat is niet zo heel fijn. Het helpt wel, maar het prikt ook.
Mijn baasjes zijn wel iedere keer heel erg trots op mij, omdat ik me heel rustig houd als ik weer eens druppels, zalf, medicijnen of dwangvoer krijg.
Dat dwangvoer ging er wel in bij mij de afgelopen dagen! Ik had eigenlijk best wel honger. Ik at alleen nog heel erg kleine dingen uit mijn voerbakje en dat vult niet voldoende.
Gelukkig is het dwangvoer heel erg lekker en hebben de baasjes ook genoeg geduld om het mij te geven.
Ik krijg nu nog pijnstillers, oogdruppels en iets tegen een beetje buikklachten en ik hoop dat ik dat allemaal weer gauw ben vergeten!

Koud!

Nou ja, dat was niet de bedoeling van ons verhaal over de warmte: het is nu gewoon koud. Brr. Oké, we stellen ons wel wat aan nu, maar we willen eigenlijk het zonnetje wel weer terug.
Gelukkig hebben we allemaal nog genoeg wintervacht over om niet te verkleumen, maar als die koude wind door onze haren waait, vinden wij het ook wel een beetje fris.

Als echte bikkels blijven we natuurlijk wel zo veel mogelijk buiten. Ook als het regent. Kunnen we best zeggen, want het heeft nog steeds niet echt geregend hier de laatste tijd. Dus verzopen konijnen zijn we al heel lang niet meer geweest.

Maar frisjes is het wel. Komt de zon weer gauw terug?

Warm!

Pff, wat was het de afgelopen dagen warm zeg! We zijn allemaal nog bezig om onze wintervachten af te gooien, maar hebben nog genoeg wintervacht over om het nog niet koud te krijgen als het 's nachts rond het vriespunt is en het water in onze waterbakjes begint te bevriezen.
Afgelopen dagen was het duidelijk niet rond het vriespunt. Dat weten we doordat het water helemaal niet aan het bevriezen was. Juist doordat het zo warm was hebben we allemaal zo veel gedronken dat de waterbakjes af en toe moesten worden bijgevuld.

                                                       Oh jongens, wat is het warm!


We vonden het niet heel vervelend hoor, dat rare warme weer, we werden er alleen zo sloom van. En wisten niet zo goed waar we moesten gaan liggen om af te koelen.
Met z'n allen tegen elkaar aan lag wel lekker, maar was ook wel erg warm. En de koele schaduwhoekjes buiten de hokken waren bezet.
O ja, daar lagen we natuurlijk zelf! Gelukkig hebben we genoeg schaduwplekken in de rennen. Helaas hebben we die vanaf vandaag niet meer nodig voorlopig. Dat zegt de baas tegen ons.
Als het water maar niet weer gaat bevriezen. Want daarvoor zijn we allemaal al te veel haren van onze wintervacht kwijt!

Wally weet de weg

Ik mag natuurlijk al een tijdje zomaar vrij rondlopen in de zithoek. Daar geniet ik iedere keer weer enorm van! Alleen was het steeds niet leuk als ik weer terug in mijn hok moest. Niet dat ik het heel erg vind om in mijn mooie hok te zitten. Maar wat ik wel erg vind is als de baasjes met gaan vangen en oppakken om mij weer in mijn te zetten.
Daar is nu sinds kort een heel erg goede oplossing voor en ik snap niet dat dat baasjes dat niet eerder hebben bedacht: ik heb een opstapje om zelf in mijn hok te komen. En natuurlijk is het ook een afstapje zodat ik er ook zelf uit kan komen. Heel erg handig! Als ik al een paar uur uit mijn hok ben dan ga ik er heel vaak al uit mijzelf weer in. Slaapt toch ook wel fijn hoor, in mijn eigen hok. (En de vloerverwarming in de kamer is niet aan, dus onder de bank is het niet extra lekker warm nu.)
En als mijn baasjes echt heel graag willen dat ik in mijn hok ga, dan hoeven ze me alleen nog maar een klein beetje de weg te wijzen, zodat ik snap wat ze willen en dan ga ik vaak ook wel zelf mijn hok in.
Goed hè? En wel zo prettig voor mij. (En: ik ben er nu ook nog vaker en langer uit!)

Vieze medicijnen

Omdat ik, Maximiliaan, nog niet helemaal beter ben van mijn blindedarmverstopping, krijg ik nog steeds medicijnen. En ik kan niet wachten tot het niet meer hoeft! Blèh, bah, wat vies!!!
Inmiddels vertrouw ik beide baasjes niet meer hoor. Ze grijpen me gewoon als ze dat nodig vinden en geven mij dat vieze spul.
Ik kan me niet voorstellen dat ik daar beter van word, maar ik hoop wel dat het heel snel helpt!

Hollandse appels

Wij Hollandermannen zijn gek op appels! We mogen maar heel af en toe een paar hapjes van een appel knabbelen, maar oh oh oh wat lekker!
Het gekke is dat van de niet-Hollandermannen alleen Jitske (vrouw èn Lotharinger!) ook appel heel erg lekker vindt. Maar Bianca (helemaal wit en geen Hollander), Maximiliaan (helemaal geen Hollander) en Britt (natuurlijk wel een Hollander maar helemaal geen man) lusten echt geen appel.
Gelukkig voor ons dus! En dat Jitske ook van de appel mag eten, nou vooruit: ze is best wel lief.

"Ik weet het toch beter!"

Mijn baasje denkt altijd dat ik niet weet wat wel en wat niet goed is voor mij. Toevallig ben ik, Britt, wel de oudste van de groep en ook de meest wijze. De rest van de groep vindt dat niet altijd, maar toch is het zo, dat weet ik zeker.
Maar soms lijkt het of mijn baasje dat niet begrijpt. Zoals vanmiddag bijvoorbeeld. Krijgen we allemaal een schoon hok en wordt alles wat daar bij hoort ook schoon gemaakt. En dan ga ik aan het plastic van het pak met stro kauwen en dan mag dat niet. Want dat is niet goed voor konijnen. Ga ik daarna maar aan de verpakking van het zaagsel kauwen, is het weer niet goed: ik weet ook wel dat dat ook plastic is, maar het is wel lekker. En als ik het lekker vind, is het toch goed voor mij??? Dat zou ik toch wel weten? Maar nee hoor, mijn baasje zegt dan dat ik daar ziek van kan worden en zelfs dood van kan gaan.
Laat de baas maar schoonmaken, dan zorg ik wel voor het eten. Mensen *zucht*.

Rustig en onrustig tegelijk

Bij ons beneden (dus op de begane grond) gaat alles zo zijn gangetje, zoals we al eerder hadden gemeld. Maar we voelen aan ons water (en begrijpen door het afluisteren van onze baasjes) dat het boven niet goed gaat en erg onrustig is. Of eigenlijk was. Eerst al afgelopen zaterdag. Na een dag vechten is er toch eentje door ziekte overleden.
En vandaag was het ook onrustig. Vanochtend nog bij de dierenarts controle van de twee anderen, omdat één andere ook niet zo heel goed in orde was sinds afgelopen zaterdag. Het ging vandaag nog redelijk stabiel, maar wel langzaam achteruit. En vanavond, tijdens het drinken van de melk uit de fles, is de tweede kleine ook 'zomaar' dood gegaan. Aan het zelfde. Weer drama dus, maar we denken nu heel hard aan de laatste van de drie, die het tot nu toe heel erg goed doet. We duimen met onze pootjes dat hij wel mag gaan genieten van het buitenleven en dat hij lekker gezond blijft.

Rustig weekje

Ook konijnen hebben wel eens een rustig weekje. Of misschien lijkt dat zo, omdat ze minder aandacht van de baasjes krijgen...
Omdat de baasjes best wel druk waren met drie kleine andere dingen (waarvan er helaas eentje zaterdag is overleden :-( ), kregen wij inderdaad iets minder aandacht. Maar dat kon ook best wel, want met ons ging het wel goed hoor.
Er wordt wel goed op ons gelet, we krijgen mooi op tijd eten, drinken, groentenbakjes en snoepjes en onze rennen worden ook iedere dag keurig geveegd. Hokken worden schoon gemaakt en er wordt met ons gekletst. Wel wat minder dan anders, maar dat geeft niet: ook wij weten dat het voor de goede zaak is.
Wally vermaakt zich ook prima binnen. Lekker op het kleed rondspringen en sinds een paar dagen is ook uit het raam kijken een favoriete bezigheid. Dicht voor het raam zitten en kijken maar!
O ja, en dan na een tijdje toch weer snel onder de bank duiken.

Maximiliaan moest nog wel vandaag naar de dierenarts (brr....). Hij krijgt de komende week medicijnen omdat zijn blinde darm verstopt zit. En dat is bij konijnen best vervelend. Kan ook verkeerd aflopen, maar met de medicijnen moet het toch wel goed gaan.
De blinde darm heeft bij konijnen (en paarden) een heel belangrijke functie. De blinde darm is ook heel erg groot bij beide diersoorten. Omdat het planteneters zijn, moet er een boel moeilijk verteerbaar spul worden verteerd in de buiken. Dat gebeurt met de lastige dingen in de blinde darm. Die pakt het net zo lang aan tot het wel weer verder mag in de buik.
Omdat konijnen goed in de rui kunnen zijn in het voorjaar, krijgen zo ook best veel haren binnen. En tja, die verteren niet echt geweldig.
Met de medicijnen wordt de blinde darm goed aangezet nog beter te helpen verteren.
Maximiliaan at de laatste dagen minder enthousiast, kwam niet meteen naar het eten toe als het er was en hij was ook best chagrijnig. Dat bleek dus allemaal wel te kloppen toen de dierenarts zijn buik ging voelen.
Hopelijk knapt Maximiliaan snel weer op. Als er met een dag of twee niet duidelijk een verbetering was, moest hij terugkomen. En aangezien Maximiliaan toch echt liever niet weer naar de dierenarts gaat, doet hij heel erg hard zijn best om snel beter te worden!

Wally van 'onder de bank'

Omdat ik het heel erg lekker vind om onder de bank te zitten en te slapen, noemen de baasjes mij wel eens Wally van onder de bank. Het klinkt niet zo heel erg vleiend, maar misschien is het toch wel lief bedoeld. Dat vind ik nog altijd moeilijk hoor: mensentaal. Dan zeggen ze dit en bedoelen ze dat. Of niet, dat weet ik dan dus niet.
Maar gelukkig mag ik heel vaak door de kamer lopen de laatste tijd. Alleen als de baasjes er niet zijn, mag ik er niet uit. Dat is best wel saai. Zeker nu ik steeds meer gewend raak aan het vrij rondlopen voelt mijn hok wel wat aan de kleine kant.
Maar ik klaag niet hoor! Ik vind nog steeds dat ik een fijn hok heb met de twee verdiepingen en mijn speelgoed, maar er gaat natuurlijk weinig boven een hele zithoek om doorheen te rennen en een driezitsbank om onder te zitten.

Schoon aan het ontbijt

We proberen altijd zo veel en zo vaak mogelijk alles samen te doen. Hier is het een lekker zonnige ochtend en nemen we ons ochtendbad voordat we ons ontbijt krijgen. We zitten hier allemaal heel ijverig onszelf te poetsen om zo schoon mogelijk aan de ochtendmaaltijd te beginnen. (Omdat ons baasje ons niet wilde storen is de foto door het keukenraam gemaakt.)
Helaas pasten Einstein en Jitske niet bij op deze foto, want zelfs Einstein zat zich te wassen. Schone diertjes zijn wij hè?

O ja, ons baasje gaat altijd onze ren aanvegen, direct nadat wij ons ontbijt hebben gekregen. Dat moet dus nog gebeuren.

Een kraker - muisje

Onze baasjes denken dat wij heel erg veel eten, maar wij weten wel beter. Niet alleen door onze rammelende maagjes, maar ook doordat we een kraker hebben, die ook nog eens ons eten steelt en verstropt.
Eerst zat de kraker in de grote ren van de groep. Iedere ochtend bleek er een bergje konijnenvoer achter/onder één van de toiletten te liggen. En wij hadden grote honger. Dat ging ineens over, maar toen begonnen Einstein en Jitske te klagen over lege magen. Ook hun bakje werd leeggeroofd door een kraker. Signalement was van beide krakers het zelfde (veldmuis) en toen het op de tweede plek begon, was het op de eerste plek opgehouden. De diefstal van eten dus.
Bij Einstein en Jitske verdween de kraker steeds met één brokje onder het hok. Zal wel genoeg liggen....
Wij houden niet zo van krakers. Zeker niet als ze ons eten op eten. Baasjes: willen jullie die kraker(s) verwijderen???

Scheurtjes in de relaties

De baasjes zijn weer eens bezig geweest met het koppelen van ons -> de buitenkonijnen. Dat betekende dus dat de groep weer uit de grote ren moest en in de ren van Einstein en Jitske.
Inmiddels zijn de meesten van ons niet meer heel erg bang voor Einstein, alleen schrikken we allemaal nogal eens van Jitske. Omdat zij van ons schrikt. Jitske is heel erg lief, maar ook heel erg bang voor andere konijnen. Het heeft ook wel even geduurd voordat ze gewend was aan Einstein, maar nu zijn ze een droomkoppel.
Jitske is dus heel erg bang voor ons allemaal en daardoor schrikken wij ook wel van haar. Ze loopt dan in blinde paniek door de ren en loopt soms ook pardoes tegen één van ons op en dan schrikt ze nog harder.
Ze rende zaterdag ook door de ren tijdens het koppelen en kwam toen per ongeluk heel erg dicht in de buurt van Britt. En Britt wil nog steeds de baas worden, dus heeft een kort lontje. Ja, dat komt bij ons konijnen ook voor.
Dus Jitske botst tegen Britt op en Britt grijpt Jitske bij haar keel. Gelukkig heeft Jitske een enorme wam (zo'n vet verdikking onder de kin) en ook heel erg veel haar. Maar aan het bloed konden de baasjes zien dat er toch iets meer was geraakt door Britt dan alleen het haar.
Het was even zoeken voor de baasjes in al dat haar, maar Jitske was inderdaad gewond geraakt. Arm meisje. Ze had er gelukkig niet vreselijk veel last van, maar goed was het natuurlijk ook niet.
Dus zaterdagmiddag zijn Jitske en de baasjes in Wierden naar de dierenarts geweest. En die was ook eng (net als die van onszelf, brr.....), maar ook wel een beetje lief.
Hij heeft Jitske weer aan elkaar geplakt. Er moest wel een stukje vel achterblijven bij de dierenarts, maar met wat verdoving van een verdovingsdoekje en een schaar en vooral een tube(tje) lijm, heeft hij Jitske weer gerepareerd. Knap hè? En ze heeft er helemaal geen last van gelukkig.
Newton en Isabel hebben ook al van die ongelukjes gehad bij het koppelen. Newton is geniet, Isabel was aan elkaar genaaid en nu is Jitske dus gelijmd.
Zijn we nu klaar met de gekke koppelongelukken???

Wally went weer aan het alleen zijn

Er is niet veel aan hier in de woonkamer. Sinds Isabel er niet meer is vind ik het maar stil, ongezellig, saai en heb ik niemand meer om naar te kijken, mee te spelen en tegenaan te liggen.
De eerste dagen nadat Isabel er niet meer was, had ik ook minder zin in eten en was ik eigenlijk wel verdrietig. Ik speelde heel erg weinig en was ook niet meer echt nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurt hier in huis.
Maar nu weet ik bijna zeker dat Isabel niet meer terug komt en probeer ik maar weer zo gewoon mogelijk te doen. Sinds gisteren ben ik weer zo'n beetje blij als de baasjes in de woonkamer komen. Ik loop weer lekker in de weg als ze mijn voerbakje hebben gevuld en het bakje weer in mijn hok willen zetten. Ik ren weer rondjes om mijn grote knuffelkonijn dat bij mij in mijn hok woont en ik maak weer binkies als ik in de zithoek mag rondrennen.
Ik mis Isabel nog wel hoor. Ze was heel erg lief en heeft ook mijn neusje gelikt. Ze speelde samen met mij en we hebben ook samen een paar binkies gemaakt.

Als het wat warmer is buiten mag ik ook naar buiten in een nieuw hok. Dan kan ik weer naar andere konijnen kijken, ze ruiken en heel misschien wel met ze spelen.

Wie wordt de baas in de ren?

We weten al wel wie niet de baas gaat worden in de ren met de toekomstige groep van acht: Jitske. Jitske is heel erg bang voor andere konijnen en vindt het koppelen dan ook helemaal niets.
Wie wel de baas gaat worden? Het lijkt nu te gaan tussen Einstein en Britt. Maximiliaan heeft de strijd een beetje opgegeven: hij begint bang te worden voor Einstein (wie niet...).
Britt zoekt echter zelf regelmatig de confrontatie met Einstein. Doordat Britt denkt dat ze de baas zou kunnen worden, is ze ook heel gemeen tegen Jitske. Terwijl Jitske echt helemaal niemand iets doet en zelfs helemaal niet bij de koppeling wil zijn.
Jitske mag dan ook af en toe uithijgen op de arm van één van de bazen. Tijdens het koppelen wil ze dat heel graag. Anders dus echt niet.
We blijven proberen met z'n allen om een groep te worden!

Koppelen groep en duo

Onze baasjes dachten dat het er tijd voor was een paar dagen geleden: het koppelen van de groep van zes aan het duo buiten.
's Ochtends merkten we allemaal al aan het gedoe buiten dat er iets te gebeuren stond. Bij Einstein en Jitske werd de stalen ren afgebroken. Een groene ren werd helemaal aan het einde van het terras neergezet en die werd dan weer aan de grote vaste ren van de groep gemaakt. Daardoor hadden Einstein en Jitske ineens overdreven veel ruimte....
Rare acties dus van de baasjes. Het werd nog gekker toen het hok van Einstein en Isabel werd dichtgedaan met het deurtje. Ze konden er helemaal niet meer in en het eten en drinken stonden ineens buiten het hok in plaats van binnen.
De grote groep had het nog wel een keer gehad met al dat gedoe en besloot in het eigen hok in de grote ren te gaan liggen slapen. Vijf konijnen boven en Maximiliaan in zijn eentje beneden.
Doet de baas toch zomaar de deur van het hok dicht! Met ons er allemaal in opgesloten!! Heel heel erg dus. (Hoewel: de vijf sliepen en sudderden heerlijk boven en hadden het helemaal niet door. Alleen ik - Maximiliaan - kreeg een onaangename verrassing: ineens liepen Einstein en Jitske in de grote ren! En ik kon helemaal niet bij ze komen! Zo gemeen dat de baas ons hok had dichtgedaan!

Het werd gelukkig even later wel iets beter.

Einstein en Jitske waren weer in hun eigen ren en wij mochten weer uit ons hok. Dat was goed. Alleen ... we werden allemaal één voor één in de ren van Einstein en Jitske gezet, zónder dat we terug in onze eigen ren konden! Iek! Dat betekent dus: koppelen en uitvechten wie de baas is.
Dat hebben we goed gedaan. Dat vechten .... Er lagen zo veel plukken haar overal, dat je zou denken dat er een kussen was geknapt in de ren. Een kussen gevuld met konijnenharen.
Jitske vond het allemaal helemaal niets: ze zat vooral bovenop haar eigen hok.
Einstein vond het echter helemaal geweldig: zo veel konijnen en hij kon de baas gaan spelen! Dat moest wel goed komen!
Het lijkt er erg op dat Einstein inderdaad de baas gaat worden als er 'straks' definitief is gekoppeld.
Inmiddels zijn de meeste konijnen niet meer zo heel bang voor Einstein. Alleen met Maximiliaan is het nog knokken als ze bij elkaar in de buurt komen. Zij zijn er nog niet uit wie definitief de baas wordt of is.

Het koppelen is nog niet klaar; de zes en het duo zitten nog niet de hele tijd bij elkaar. Dat heeft nog wel even tijd nodig. Maar bijna iedere dag maken de konijnen met z'n achten verder kennis met elkaar.

Hopelijk komt het koppelen goed; vooral voor Jitske die nu nog heel erg bang is voor de andere konijnen.
Dan kunnen ze lekker met z'n allen in de grote ren en via een gangetjes naar het gazon.

We koppelen nog even verder met z'n allen!

Wally zoekt Isabel

Wally was er de laatste maanden aan gewend dat hij lekker kon neuzen met Isabel door de hekjes van de ren heen.
Wally liep dan lekker door de zithoek en stak steeds over naar het kleed waarop de ren en de kooi van Isabel stonden. Op dat kleed kon hij heel erg gekke sprongen maken (binkies) en soms deed Isabel mee.
Geweldig om te zien.
Door de tralies heen likten ze elkaars neusjes en heel soms lagen ze tegen elkaar aan (met de tralies er tussen) zo'n beetje te slapen.
Isabels kooi, ren en kleed zijn opgeruimd. Wally's kooi staat nu op de plaats van Isabels kooi. Wally loopt al een tijdje in de zithoek en gaat iedere keer al snuffelend kijken waar Isabel en haar ren en kooi zijn. Probeer dat maar eens uit te leggen.

Dag Isabel

Dag lieve lieve lieve Isabel. Gelukkig heb je gisteravond nog een heerlijke opleving gehad en hebben we nog geknuffeld op de bank en vanochtend bij de dierenarts in de wachtkamer.


Nu geen pijn meer. Dank je wel voor alle mooie momenten die je ons hebt gebracht. We gaan je heel erg missen.

Spannende dag voor Isabel

Met Isabel wil het maar niet beter gaan. Na haar grote operatie eind januari, leefde ze helemaal op en was ze weer zoals een hele tijd geleden: speels, springerig, geïnteresseerd.
Toch kwam de klad er in. Beetje af, beetje op, toch maar eens naar de dierenarts, ook nog een injectie tegen de konijnenziektes (die injectie heeft ze heel erg goed doorstaan), aanzien hoe het gaat, nog maar eens naar de dierenarts, een kuurtje van het één, een pijnstiller, een kuurtje van het ander.
Foto van de buik - want daar blijkt een groeiende bult in te zitten, in de buurt van het operatiegebied - op de foto niets te zien. Nog eens goed voelen door de dierenarts, ja er zit echt een bult, nog maar eens observeren thuis hoe ze doet: toch weer wat meer teruggetrokken en minder aandachtig, ze heeft pijn, enz.
Na nog eens andere medicijnen en een pijnstillende injectie, zonder verbetering tot gevolg, is besloten dat Isabel donderdag nogmaals wordt geopereerd. Een echte kijkoperatie: buikje open en kijken wat er wordt aangetroffen.
Dit kan dus ook helemaal niet goed zijn, wat er wordt aangetroffen. En dan.... Dan zullen we toch afscheid moeten nemen van onze kleine, dappere Isabel. Maar misschien is het toch niet zo ernstig. Laten we in ieder geval afwachten wat de dierenarts aantreft in het buikje van Isabel.
Lieve Isabel: heel veel sterkte morgen met je operatie. Zoals het nu gaat met je buik is ook niet goed. We denken aan je!

Tandartsbezoeken....

De tandartsbezoeken hebben ons goed geholpen. We mochten gisteravond pas naar huis, maar gingen allebei bijna meteen eten. Het was ook al laat voor ons; het werd al donker buiten!
Wally begon lekker uit zijn voerbakje te eten. Hij was wel heel moe, want na een paar brokjes moest hij steeds even bijslapen. Maar: hij eet zelf!
Britt was nogal verbaasd dat ze in de woonkamer bleef vannacht:"Kom ik ein-de-lijk thuis van de dierenarts (brr....) en dan mag ik niet eens in mijn eigen grote ren buiten rondrennen met mijn vriendjes! Nee: ik moest verplicht (de dierenarts had het gezegd) een nachtje binnen blijven. Het zou namelijk gaan vriezen. Ja, en?? Ik heb een lekker dikke vacht en heel veel vriendjes om me aan op te warmen hoor. Nee dus, ik moest in de woonkamer blijven. In een hok dat niet van mij is en ook nog naast het hok van Isabel. Best gezellig, maar wel vreemd.
Ik ben meteen op onderzoek gegaan: stro eten (goed gekeurd), hooi eten (ook lekker), water proeven (net als buiten), brokjes eten (ook net als buiten) en groenten eten (lekker!!!! En veel makkelijker dan buiten: ik hoefde met niemand te delen!)
Vanochtend mocht ik weer in de grote buitenren. Maximiliaan wilde graag aan mij laten weten dat hij de baas is, dus ik moest meteen rennen rennen en rennen. Vermoeiend! Maar ik was hem wel te snel af.
Daarna ben ik lekker in de zon gaan liggen met alle vriendjes om mij heen, boven in het hok. Genieten dus! En dat ik gisteren bij de tandarts ben geweest ... daar weet ik bijna niets meer van."

Wally ik vandaag lekker aan het uitrusten, knabbelen op zijn eten en harig aan het zijn. "Ik verlies al een week of twee zo veel haar dat mijn baasjes bang zijn dat ik straks nog kaal word. Maar dat word ik echt niet. Ik heb nog veel meer haar! En ik kan ook al beter eten dan in de afgelopen weken. Goed hè? Ik ben nog wel steeds blij met mijn dwangvoer, twee keer per dag, want dat is een goede aanvulling op wat ik zelf kan eten. Ik voel me goed; beetje moe nog van gisteren, maar verder helemaal oké."

'Vakantie en gekwakkel'

De baasjes hadden het de afgelopen week zo druk, dat wij maar besloten ze een beetje met rust te laten en vakantie in eigen ren te vieren.
Dat met rust laten ging vrij goed, maar ze lieten ons natuurlijk niet met rust. Ze wisten echt iedere dag weer de boel te vegen en vooral Britt en Wally en Isabel bij de kladden te grijpen om ze hun medicijnen te geven. Zo sneu.... maar gelukkig hoefden we niet allemaal aan de medicijnen.
Einstein en Jitske zaten deze week bijna altijd in de groene ren die aan hun eigen grote ren zit. Lekker genieten van het zonnetje als dat er was en lekker snuffelen aan 'de buren'; aan ons in de grote ren dus.
Wij snuffelden natuurlijk terug! Vooral Britt. Die kan toch 'hard' snuffelen. En dan bedoelen we niet alleen dat ze er heel druk mee is maar ook dat ze net als een stoommachientje klinkt. Echt waar! Als ze haar medicijnen krijgt is het net of er een stoomtrein vertrekt, zo hard kan ze snuiven. Toet toet: hier komt Britt. ("Jullie lachen mij uit en dat mag niet want dat is niet lief!", aldus Britt.)

Wij van de grote groep hadden er eigenlijk op gerekend dat die twee die nu nog naast ons wonen - Einstein en Jitske dus - dit weekend bij ons zouden komen wonen. Maar omdat Britt eerst maandag naar de tandarts gaat ..... iek, wij gelukkig niet! .... is het handiger om Einstein en Jitske pas komend weekend te verhuizen. En dan zullen we eens laten zien wat wij met indringers doen! De baasjes zijn gewaarschuwd!

Omdat Britt nog steeds sopt met haar eten en omdat Wally echt nodig moet, gaan zij morgen allebei naar de tandarts (brr...). We gaan voor Britt en Wally heel hard duimen dat het goed gaat. Vooral Wally moet niet weer zo'n klap van de narcose krijgen als de laatste keer. Dat zou wel heel zielig zijn voor hem. En hij is natuurlijk wel onze kleine dappere Wally!

Britt staat vast haar mannetje, zoals bijna altijd in bijna elke situatie.

Helaas vinden de baasjes dat het nu weer minder goed gaat met Isabel. De pijnstilling is sinds twee dagen afgelopen en de antibioticum is na vanavond ook op. Maar ze is weer wat hangeriger, zit weer meer in haar kooi in plaats van in haar ren en is minder blij en enthousiast.
De dierenarts moet maar weer voelen hoe het met het buikje gaat en of de ontsteking al weg is.

Morgen vertellen we hoe het is gegaan met onze drie mede-konijnen bij de dierenarts (brr....).

De kwakkelclub

Ons kwakkelclubje is inmiddels uitgebreid tot drie konijnen. Naast mij, Isabel, en Wally zit Britt ook een beetje in de kwakkelclub.
Alle drie krijgen we op het moment pijnstiller/ontstekingsremmer. Wally, omdat hij ineens heel slecht eet en alleen maar kleine dingen eet, Britt, omdat ze ook iets met haar kiezen lijkt te hebben en ik natuurlijk omdat ik een ontsteking in mijn buikje heb.
Allemaal een kuurtje!
We houden ons taai hoor en laten vooral (bijna) niet merken dat er iets is met ons. Maar onze baasjes kennen ons zó goed, dat ze toch zien dat er iets is. Moeten wij konijnen nog eens overleggen....
Maar goed, Wally en Britt kunnen samen naar de tandarts binnenkort en ik hoef alleen maar braaf mijn medicijnen door te slikken om beter te worden. Dus dat doe ik dan maar.

Isabel krijgt een kuurtje

Zit ik weer bij de dierenarts. Ik weet niet hoe ik mijn baasjes moet vertellen dat ik het daar echt niet leuk vind. Ze schijnen het niet te willen begrijpen...

Gelukkig blijkt uit de foto (waar ik heel knap op sta!) dat ik schone longen heb, dat mijn buik er goed uitziet, maar dat ik wel een ontsteking met veel vetweefsel in mijn buikje heb.
Om beter te worden krijg ik de komende tijd 'een kuurtje'. Jaja, als ze het zo zeggen denken ze natuurlijk dat ik niet begrijp dat ik medicijnen ga krijgen. Nou, dat begrijp ik dus best wel.
Maar als het helpt, werk ik graag (nou ja...) mee.
Het ging juist zo goed met mij de laatste tijd en dat wil ik ook graag zo hebben. Dan zijn de baasjes niet bezorgd en dan kan ik lekker mijn gang gaan en voel ik me goed.

Isabel weer naar de dierenarts

Kleine, lieve, dappere Isabel is vanochtend naar de dierenarts geweest. Ze moet morgen (vrijdag) weer terugkomen, omdat er een bult in haar buik zit.
Waarschijnlijk heeft het niets te maken met de operatie van eind januari, maar het voelde vervelend genoeg voor haar om er onderzoek naar te doen.
Arm meisje. De dierenarts moest haar wel heel goed bevoelen en dus deed het haar flink pijn. Maar dapper als ze is hield ze stand.
Ze heeft twee prikken gekregen, waarop ze het tot morgenochtend moet volhouden wat de pijn betreft.

Waarom moest ze eigenlijk naar de dierenarts? Omdat ze de laatste dagen steeds vaker 'niet zichzelf was'. Weer veel meer in haar kooi, niet meer zo geïnteresseerd in dingen en niet meer zo blij, vrolijk en enthousiast. Niet zo goed dus. En dat bleek.

Waarom we vandáág naar de dierenarts gingen? De aanleiding was Britt; Isabel ging 'alleen maar' mee.
Britt is de laatste dagen aan het soppen met haar eten. Ze neemt een paar slokjes water, eet een brok en nog voor ze de brok heeft weggekauwd en doorgeslikt gaat ze alweer water drinken. Ze kauwt dus nog op de resten van de brok terwijl ze drinkt, dus het lijkt alsof ze op het water staat te kauwen.
Brok, water, brok, water. Ze eet en drinkt dus wel, ook hooi en groenten en snoepjes, maar het is wel erg vreemd.
Britt krijgt nu een paar dagen pijnstillers, omdat ze misschien ergens een gevoelige plek in haar bekje heeft en die plek wil 'koelen' met het water. Of misschien heeft ze toch last van haar gebit. Dat is wel een beetje onregelmatig, maar ziet er niet zorgelijk uit.
Maar zoals we van Wally hebben geleerd: het ziet er misschien niet zorgelijk uit, maar het kan best een ramp zijn in zo'n konijnenbekje. Zo erg zal het zeker niet zijn bij Britt, maar goed, er kan toch wel wat irritatie door haar gebit zijn.
Als Britt over een dag of drie à vier niet gewoon eet, dan gaan we weer overleggen met de dierenarts. Waarschijnlijk moet ze dan toch naar de 'tandarts' omdat dan het gebit waarschijnlijk toch het probleem is.

Morgen eerst Isabel. Hopelijk is het iets heel onschuldigs in haar buikje. We duimen voor haar.

Konijnen op cursus

We dachten dat het gevaar van twee weken geleden was geweken (wat het gevaar dan ook was toen), maar helaas: dinsdagavond moesten we met z'n vieren ineens 'op cursus'. Geen idee wat we daar moesten leren, want wij weten alles al.
Het baasje kwam met twee mandjes naar buiten in de grote ren, zette de mandjes met de deurtjes open neer, en plukte zó Britt, Napoleon, Bianca en Maximiliaan van de grond.
Voor we het wisten zaten we in de mandjes en erger nog: in de auto!
Beide baasjes zaten ook in de auto. Ze namen ons mee naar euh hoe heette het ook al weer? Ergens waar wij ook met z'n allen met de baasjes hebben gewoond. (Vertelden de baasjes.)
Zaten we daar ineens midden in een zaaltje, met allemaal mensen die we niet kenden! Tot er eentje binnenkwam die wij dus echt niet leuk vinden. De dierenarts! Brrr....
En die ging ook nog laten zien hoe je Maximiliaan goed van de grond kan oppakken. Ook iemand anders mocht dat oefenen met Maximiliaan. Raar hoor! En helemaal niet fijn voor Maximiliaan. Als laatste pakt ons baasje Maximiliaan op en laat hem ook nog bijna vallen en raar draaien. Zó moest het dus niet....
Daarna werd Bianca uit haar mandje gehaald. Die vond het al helemaal geen feest, maar moest ook even een kunstje laten zien.
Vervolgens haalden de baasjes Britt en Napoleon uit hun gezamenlijke mandje. Gingen de baasjes met ons van mens naar mens om ons te laten vasthouden! Bel 144! Dat is niet konijnvriendelijk!
Oké, deze mensen hielden ons allemaal wel heel zorgvuldig en volgens de regels vast, dus dat gaf wel vertrouwen. Maar wij konijnen houden er niet van opgepakt te worden!!!

Gelukkig gingen we daarna in de mandjes en bracht de ene baas ons naar huis. De andere baas bleef daar en kwam veel later naar huis.

We waren erg blij dat we weer gewoon thuis waren. Raar gedoe hoor. Wij willen nooit weer 'op cursus'. ((En dat hoeft ook niet want wij weten alles al!))

Isabel een pittige dame

Eindelijk was het zover: vandaag mocht ik eventjes aan Wally snuffelen zónder tralies er tussen. En spannend dat ik het vond!
Wally liep al in de woonkamer en was al een paar keer tegen mijn ren aan komen liggen. Ook hadden we al elkaars neusjes gelikt en samen gerend.
En wat toen ineens heel gek was: er zat een gat in mijn ren! Dat is dus een deurtje, maar dat kan nooit open (zelfs niet als ik heel erg hard ga staan trekken en duwen...).
Nu deed de baas de deur zomaar open. Mijn groene konijn werd buiten de ren neergelegd (in de deuropening), zodat ik kon zien dat de deur open was. Ik vond het al tochten, dus ik wist het eigenlijk al, maar dat is toch ook wel duidelijk als er iets in de deuropening ligt.
Heel voorzichtig ben ik toen gaan kijken hoe dat zat met mijn konijn. Dat lag echt voor het grootste deel buiten mijn ren! Hmmmm, toch mijn hoofd maar eens door de deur steken. Dat kan!! Er zit echt niets meer dat mij tegenhoudt.
Twee pootjes naar buiten, even rondom me kijken en toch maar weer naar binnen. Ja, ik blijf een konijn hoor: ik wil wel zeker weten waar alles is en dat ik ook nog veilig terug kan.
Alles klopte gelukkig nog in mijn hok en ren, dus toen ben ik heel erg dapper door het deurtje naar buiten gegaan.... Ik heb heel stoer gedaan, maar mijn staartje verraadde mij: dat trilde de hele tijd.
Ik heb rustig de boel verkend hier: eerst de blauwe dekentjes die de baas speciaal voor mij op de gladde marmeren vloer had gelegd. (Was echt heel glad die vloer!) Toen vanaf de blauwe dekentjes op het grijze vloerkleed. En daarna ben ik zelfs nog een paar keer op de gladde vloer gaan lopen.
Al die tijd was Wally zelf aan het spelen en gaf mij helemaal geen aandacht. Tsk... rare man.
Uiteindelijk heeft de baas Wally zelfs nog onder de bank vandaan gelokt, want hij bleef wel erg lang weg. (Als Wally dat doet ligt 'ie lekker op een warm plekje op de vloer te slapen onder de bank.)
Eindelijk kwam Wally zo dichtbij dat ik echt aan hem kon snuffelen. Dat deed hij toen ook bij mij. En dat klopte niet... Ik wilde wel laten zien wie hier de baas is. (Dat ben ik natuurlijk.) Dus ik begon te knorren tegen Wally en hapte in zijn vacht (heeeeeel veeeeeel haren in mijn mond want Wally is heel erg in de rui.....) en heb Wally ook nog besprongen.
De baas vond het niet zo heel erg oké allemaal, vooral dat geknor van mij niet. (Kan ik echt heel goed!)
En ik moest Wally ook heel laten.... Ja natuurlijk, ik hoef toch geen kapot konijn??? Rare baas.

De baas heeft mij toen door de deur naar binnen gedirigeerd en de deur weer dicht gedaan.

Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, want ik was al wel heel moe van mijn avonturen. Helemaal door de zithoek op inspectie, toen ook nog contact met Wally, pffff, veel spannende dingen voor zo'n klein konijn als ik!

Stampen maar

Normaal zijn wij konijnen altijd rustig en kalm in de weer (behalve als Eintein ons laat schrikken), maar gisteravond waren we allemaal aan het stampen. Er liep een zwarte kat door onze tuin! Dat kan alleen maar betekenen: er moet gestampt worden!
En dat deden we dan ook als de beste. Ons baasje kwam zelfs buiten kijken wat er was; zo veel lawaai zijn ze hier niet van ons gewend :-).

Toen de kat weg was, moesten we nog wel een beetje bijkomen. Toch schrikken, zo'n kat.

Naar de dierenarts dus...

En ja hoor: we werden ingeladen in de mandjes en gingen naar de dierenarts. Voor onze entingen. We hadden het natuurlijk kunnen weten, want de groep van zes is pas ook al geweest. En we moeten allemaal ingeënt worden tegen Myxomatose en tegen VHD (/VHS). Nu zijn we er gelukkig een jaar lang vanaf!

De dierenarts (brr...) heeft ook nog naar de tandjes en de kiezen van Wally gekeken. De tandjes komen vrijwel allemaal langzaam maar zeker terug. Dat is gewoon afwachten.
Maar de kiezen van Wally is een ander verhaal. Zoals de dierenarts zei: het is een wonder dat Wally met zulke kiezen nog eet. Een heel rommelig gebit dus.

Pas als Wally heel slecht gaat eten (niets van te merken nu!), dan gaan we kijken wat er moet gebeuren. Omdat Wally lang nodig had om over de afgelopen narcose te komen, is het echt afwachten hoe dat een volgende keer zal gaan.

We hopen dat een volgende keer nog lang op zich laat wachten!