En ja hoor, het was weer zo ver: de mandjes werden te voorschijn gehaald en we moesten allemaal (echt alle negen!) mee naar de dierenarts (brr...). En we zijn niet eens ziek. Niet zwak. Niet misselijk. Alleen .... één van ons heeft wormen en als Britt (oeps, sorry Britt) wormen heeft, krijgen we allemaal een medicijn tegen die wormen.
Omdat we een nieuw middel kregen van de dierenarts, moesten we allemaal weer nauwkeurig worden gewogen.
Wally mocht in het konijnentasje (beetje een vrouwending, maar wel handig), Jitske en Einstein gingen samen in een mandje, Bianca en Maximiliaan gingen samen in een ander mandje en de overige vier Hollanders - Britt, Lodewijk, Newton en Napoleon - mochten de grote mand delen.
Toen we allemaal in de mandjes en Wally in het tasje zaten, werden we in de auto gezet. Daaraan hebben we allemaal een hekel; de één wat meer dan de ander, maar we vinden het allemaal helemaal niets.
In de wachtkamer van de dierenarts zaten ook nog eens twee honden. Grote. Eentje zelfs heel erg groot. Het baasje noemde het een Dobermann. Wij vonden de hond vooral heel heel heel erg groot.
Pas toen de honden weer weg waren, zette ons baasje ons één voor één op de weegschaal. En net als altijd ging de baas zelf dus mooi niet op de weegschaal hè. Zo flauw....
Na het wegen zijn we weer snel naar huis gebracht. Vooral de drie Hollandermannen in de grote ren moesten echt bijkomen, net als Bianca. De rest huppelde al heel gauw weer rond gelukkig. En de Hollandermannen en Bianca zijn er ook weer helemaal overheen.
Morgen dus: medicijnen.... We gaan er weer proberen een spectakel van te maken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten