We keken vanochtend wel een beetje raar op. Niet dat er 'sneeuw' lag, dat was gisteravond al. Maar toen we elkaar eens bekeken in de rennen. We waren allemaal wel twee keer zo dik als anders! Onze haren staan breed uit, doordat het zo lekker koud is. We zien er dus uit als bolletjes wol; Maximiliaan en Bianca nog het meest.
We genieten volop bij deze temperatuur. Veel beter dan de afgelopen tijd, want toen liepen we met onze dikke wintervachten in veel te warm weer.
Jitske liep voor de allereerste keer in haar leven in de sneeuw. Ze werd er helemaal vrolijk van. Ze is normaal niet zo van de binkies (dat zijn die gekke sprongen die we maken), maar vanochtend kwam ze helemaal los.
Beetje lastig is wel dat onze waterbakjes bevroren waren. En daar hebben wij niets aan. Om er op te schaatsen zijn die bakjes veel te klein (en we kunnen helemaal niet schaatsen) en er uit drinken lukt dus niet.
Gelukkig houden de baasjes onze waterbakjes goed in de gaten. We krijgen op tijd weer waterig water. Kunnen we weer drinken.
Wij hopen dat het nog lekker lang dit weer blijft! De baasjes noemen het 'koud', wij noemen het gewoon lekker!
maandag 30 januari 2012
vrijdag 27 januari 2012
Isabel is weer thuis!
De dappere kleine patiënte is weer thuis! Ze zit 'lekker' in haar eigen hok (zonder ren, maar wel op een tafeltje) en is aan het liggen, af en toe aan het rondscharrelen, slaapt op haar toilet en poetst af en toe een beetje haar snuitje.
Ze heeft net medicijnen en dwangvoer gekregen en we hopen dat ze een goede nacht gaat hebben.
Zaterdagmiddag gaat ze voor controle weer naar de dierenarts. We hopen dat hij tevreden is en dat het verhaal over wat er is aangetroffen een beetje meevalt.
Haar mooie witte buikhaartjes zijn bijna allemaal weggeschoren, ze heeft een gele buik van de betadine en een niet-damesachtige rits in haar buikje. Maar wel voorzien van zilverspray. Dat ziet er dan wel weer een beetje keurig uit.
Isabel zit zich op dit moment te wassen. Met haar eigen eigenwijze blik die zegt:"Mij mankeert niets hoor!"
We hopen ook dat ze zich zo voelt en zich niet alleen zo gedraagt.
Ze heeft net medicijnen en dwangvoer gekregen en we hopen dat ze een goede nacht gaat hebben.
Zaterdagmiddag gaat ze voor controle weer naar de dierenarts. We hopen dat hij tevreden is en dat het verhaal over wat er is aangetroffen een beetje meevalt.
Haar mooie witte buikhaartjes zijn bijna allemaal weggeschoren, ze heeft een gele buik van de betadine en een niet-damesachtige rits in haar buikje. Maar wel voorzien van zilverspray. Dat ziet er dan wel weer een beetje keurig uit.
Isabel zit zich op dit moment te wassen. Met haar eigen eigenwijze blik die zegt:"Mij mankeert niets hoor!"
We hopen ook dat ze zich zo voelt en zich niet alleen zo gedraagt.
Tussenstand na operatie Isabel
Iets na enen vertelde de dierenarts dat de operatie bij Isabel goed is gelukt en dat ze op dat moment nog lekker aan het uitslapen en wakker worden was.
Ze heeft de operatie keurig doorstaan! Vanavond weten we of Isabel vanavond of morgen naar huis mag. Als het een twijfelgeval is, is ze bij de dierenarts beter op haar plek de komende nacht, maar als mevrouw (net als de vorige keer na een narcose) haar hokje daar staat af te breken, dan kan ze vanavond al naar huis.
Isabel buiten in onze vorige tuin. Ze kan wel rommel maken!
Wat heeft ze nou gehad?
Even een beetje biologieles.
De baarmoeder van een konijn ziet er anders uit dan die van een mens.
Een konijn lijkt heel erg lange eileiders te hebben en een ieniemienie baarmoeder. Dat komt doordat de grootste gedeelten van die "eileiders" al de baarmoeder vormen. De babykonijntjes liggen dus als peultjes in de dop op een rijtje, links en rechts in de baarmoeder van moederkonijn. Net een hertengewei (zonder al die zijtakjes).
In één van die twee hoornen (zoals de doppen waarin de boontjes liggen werden genoemd) zat een erg rode plek. Dat kan duiden op een ontsteking of op een tumor. Dat is door de dierenarts zo niet te zien, daarvoor zou het weefsel moeten worden opgestuurd.
Wij hebben besloten dat we het niet laten opsturen, omdat je waarschijnlijk met de uitslag niet heel erg veel opschiet. Bij een tumor weet je toch niet of er uitzaaiingen zijn. En als die er zouden zijn, is daar toch niets aan te doen.
Gewoon goed voor haar blijven zorgen en in de gaten houden op een normale manier.
En tja, als het 'gewoon een ontsteking' zou blijken te zijn, dan ben je inderdaad gerustgesteld. Maar we gaan nu uit van het ons bekende principe: weg is weg (en als er nog wel iets zit dan is er toch niets aan te doen).
Haar hele baarmoeder en eileiders zijn weggehaald.
Hopelijk knapt ons kleine meisje nu zo goed op dat ze weer één en al vrolijkheid is. Dan zouden we haar kunnen koppelen en haar nog een gelukkige rest van haar leven (hopelijk nog heeeeel lang!) kunnen geven.
Met grote dank aan de dierenartsen mevrouw Kaspers en de heer Slager en hun assistentes van Dierenkliniek Beekzicht voor de goede zorgen rondom Isabel!
Ze heeft de operatie keurig doorstaan! Vanavond weten we of Isabel vanavond of morgen naar huis mag. Als het een twijfelgeval is, is ze bij de dierenarts beter op haar plek de komende nacht, maar als mevrouw (net als de vorige keer na een narcose) haar hokje daar staat af te breken, dan kan ze vanavond al naar huis.
Wat heeft ze nou gehad?
Even een beetje biologieles.
De baarmoeder van een konijn ziet er anders uit dan die van een mens.
Een konijn lijkt heel erg lange eileiders te hebben en een ieniemienie baarmoeder. Dat komt doordat de grootste gedeelten van die "eileiders" al de baarmoeder vormen. De babykonijntjes liggen dus als peultjes in de dop op een rijtje, links en rechts in de baarmoeder van moederkonijn. Net een hertengewei (zonder al die zijtakjes).
In één van die twee hoornen (zoals de doppen waarin de boontjes liggen werden genoemd) zat een erg rode plek. Dat kan duiden op een ontsteking of op een tumor. Dat is door de dierenarts zo niet te zien, daarvoor zou het weefsel moeten worden opgestuurd.
Wij hebben besloten dat we het niet laten opsturen, omdat je waarschijnlijk met de uitslag niet heel erg veel opschiet. Bij een tumor weet je toch niet of er uitzaaiingen zijn. En als die er zouden zijn, is daar toch niets aan te doen.
Gewoon goed voor haar blijven zorgen en in de gaten houden op een normale manier.
En tja, als het 'gewoon een ontsteking' zou blijken te zijn, dan ben je inderdaad gerustgesteld. Maar we gaan nu uit van het ons bekende principe: weg is weg (en als er nog wel iets zit dan is er toch niets aan te doen).
Haar hele baarmoeder en eileiders zijn weggehaald.
Hopelijk knapt ons kleine meisje nu zo goed op dat ze weer één en al vrolijkheid is. Dan zouden we haar kunnen koppelen en haar nog een gelukkige rest van haar leven (hopelijk nog heeeeel lang!) kunnen geven.
Met grote dank aan de dierenartsen mevrouw Kaspers en de heer Slager en hun assistentes van Dierenkliniek Beekzicht voor de goede zorgen rondom Isabel!
donderdag 26 januari 2012
Isabel wordt geopereerd
Het gaat dan toch gebeuren: Isabel wordt vrijdag geopereerd. Ze knapte niet echt op na het uitbreiden van de pijnstilling. Ze ging langzaam achteruit en nadat ze bij de dierenarts was geweest leek ze nog wat meer pijn te hebben.
In overleg is besloten om haar dus morgen te gaan opereren en de baarmoeder te verwijderen. Het is nog wel een beetje onzeker wat de dierenarts gaat aantreffen. We weten dat ze buikpijn heeft en dat ze een fikse ontsteking van de urinewegen heeft gehad.
Zo'n ontsteking hoort typisch bij baarmoederproblemen. Ook het beeld dat ze ietsje reageert op de pijnstilling als ze die net heeft gekregen, maar daar toch niet voldoende op reageert, is passend in het beeld van baarmoederproblemen.
Gelukkig eet ze nog wel redelijk goed. Ze krijgt dan ook eetlustbevorderende/darmstimulerende medicijnen en ze heeft geen dwangvoer nodig.
Maar: ze zit zichzelf in de weg, is niet zichzelf, zit niet lekker in haar vel. Ze zit veel in haar hok in plaats van in haar ren en rommelt heel weinig rond in haar leefruimte.
Hopelijk doorstaat ze de operatie goed en komt ze er goed uit. En: herstelt ze goed, want met de eerste twaalf uren heeft ze in het verleden veel moeite gehad.
Eerst maar eens horen wat de dierenarts aantreft in onze kleine Isabel. Ze is in ieder geval heel dapper en als ze bij de dierenarts is heel pittig. Als je haar hier thuis kent, zie je bij de dierenarts echt een ander konijn.
Ze is gelukkig in goede handen bij onze dierenartsenpraktijk. We hebben vertrouwen in de kwaliteit van de medewerkers en weten dat iedereen erg zorgzaam is en lief voor de dieren.
Vanavond en morgenochtend krijgt Isabel natuurlijk extra snoepjes. En haar groene knuffelkonijn gaat ook mee in het mandje morgenochtend. We gaan allemaal heel hard aan haar denken en voor haar duimen morgen. Als de baasjes en negen andere konijnen dat doen moet het toch eigenlijk wel goed gaan. We hopen haar in goede gezondheid terug te zien!
In overleg is besloten om haar dus morgen te gaan opereren en de baarmoeder te verwijderen. Het is nog wel een beetje onzeker wat de dierenarts gaat aantreffen. We weten dat ze buikpijn heeft en dat ze een fikse ontsteking van de urinewegen heeft gehad.
Zo'n ontsteking hoort typisch bij baarmoederproblemen. Ook het beeld dat ze ietsje reageert op de pijnstilling als ze die net heeft gekregen, maar daar toch niet voldoende op reageert, is passend in het beeld van baarmoederproblemen.
Gelukkig eet ze nog wel redelijk goed. Ze krijgt dan ook eetlustbevorderende/darmstimulerende medicijnen en ze heeft geen dwangvoer nodig.
Maar: ze zit zichzelf in de weg, is niet zichzelf, zit niet lekker in haar vel. Ze zit veel in haar hok in plaats van in haar ren en rommelt heel weinig rond in haar leefruimte.
Hopelijk doorstaat ze de operatie goed en komt ze er goed uit. En: herstelt ze goed, want met de eerste twaalf uren heeft ze in het verleden veel moeite gehad.
Eerst maar eens horen wat de dierenarts aantreft in onze kleine Isabel. Ze is in ieder geval heel dapper en als ze bij de dierenarts is heel pittig. Als je haar hier thuis kent, zie je bij de dierenarts echt een ander konijn.
Ze is gelukkig in goede handen bij onze dierenartsenpraktijk. We hebben vertrouwen in de kwaliteit van de medewerkers en weten dat iedereen erg zorgzaam is en lief voor de dieren.
Vanavond en morgenochtend krijgt Isabel natuurlijk extra snoepjes. En haar groene knuffelkonijn gaat ook mee in het mandje morgenochtend. We gaan allemaal heel hard aan haar denken en voor haar duimen morgen. Als de baasjes en negen andere konijnen dat doen moet het toch eigenlijk wel goed gaan. We hopen haar in goede gezondheid terug te zien!
woensdag 25 januari 2012
Isabel misschien deze week al naar de DA
Vandaag moest ik weer naar de dierenarts (brrrr.....). Mijn baasjes vonden dat ik weer wat terugviel. Ik vind dat niet; ik eet de laatste dagen heel goed mijn brokjes op en veel hooi. Ik heb alleen maar buikpijn, verder niet.
Maar om die buikpijn moest ik dus naar de dierenarts. En dan weet hij dat ik buikpijn heb, en dan gaat hij me nog meer pijn doen! Hij kneep mij alweer in mijn buik. Dat is niet fijn hoor als je buikpijn hebt.
En heel gemeen. Hij weet toch al dat dat pijn doet.
Ik kreeg van mijn baasje wel lekker twee snoepjes toen we weer thuis waren. Dat mocht ook wel (ik vond eigenlijk dat ik er wel meer had mogen krijgen) want we zijn weer heel erg lang weggeweest.
En dan heeft het baasje ook nog afgesproken dat ze morgen gaat bellen als het niet veel beterder gaat met mij. Want dan moet ik vrijdag terugkomen. En blijven. En en en ... ik kom er niet meer uit. En dan word ik geopereerd. Dat is helemaal niet fijn! Nog veel meer niet fijn dan al dat geknijp in mijn buik.
En dan gaan de dierenarts en zijn assistente wel heel goed voor mij zorgen, maar dat hoeft niet hoor! Ik heb alleen maar buikpijn en dat gaat zo ook wel over! Dus heel lief dat jullie mij willen opereren, maar het hoeft echt niet.
Mijn baasjes vinden het wel nodig. Wat heb ik nou aan zulke baasjes? Ze moeten mij toch steunen en helpen? En doen wat goed is voor mij? Dat is mij lekker met rust laten. Dan gaat het vast wel over.
Of doen ze toch wèl wat goed is voor mij? En helpen ze mij door naar de dierenarts te gaan? Ik weet het niet.
Ik doe maar wat de baasjes willen. En als dat opereren is, dan moet dat maar. Dan ga ik goed mijn best doen en duidelijk laten zien dat het niet nodig was. (Hoop ik!)
Nu eerst even bijkomen van dit uitstapje.
Maar om die buikpijn moest ik dus naar de dierenarts. En dan weet hij dat ik buikpijn heb, en dan gaat hij me nog meer pijn doen! Hij kneep mij alweer in mijn buik. Dat is niet fijn hoor als je buikpijn hebt.
En heel gemeen. Hij weet toch al dat dat pijn doet.
Ik kreeg van mijn baasje wel lekker twee snoepjes toen we weer thuis waren. Dat mocht ook wel (ik vond eigenlijk dat ik er wel meer had mogen krijgen) want we zijn weer heel erg lang weggeweest.
En dan heeft het baasje ook nog afgesproken dat ze morgen gaat bellen als het niet veel beterder gaat met mij. Want dan moet ik vrijdag terugkomen. En blijven. En en en ... ik kom er niet meer uit. En dan word ik geopereerd. Dat is helemaal niet fijn! Nog veel meer niet fijn dan al dat geknijp in mijn buik.
En dan gaan de dierenarts en zijn assistente wel heel goed voor mij zorgen, maar dat hoeft niet hoor! Ik heb alleen maar buikpijn en dat gaat zo ook wel over! Dus heel lief dat jullie mij willen opereren, maar het hoeft echt niet.
Mijn baasjes vinden het wel nodig. Wat heb ik nou aan zulke baasjes? Ze moeten mij toch steunen en helpen? En doen wat goed is voor mij? Dat is mij lekker met rust laten. Dan gaat het vast wel over.
Of doen ze toch wèl wat goed is voor mij? En helpen ze mij door naar de dierenarts te gaan? Ik weet het niet.
Ik doe maar wat de baasjes willen. En als dat opereren is, dan moet dat maar. Dan ga ik goed mijn best doen en duidelijk laten zien dat het niet nodig was. (Hoop ik!)
Nu eerst even bijkomen van dit uitstapje.
Maximiliaan vindt zijn buren niets
Al een hele tijd zitten er twee konijnen in een hok met twee (ja, echt twee!) rennen naast ons onderkomen.
Die twee (ze schijnen Einstein en Jitske te heten) komen af en toe wel heel erg dichtbij! Dan gaan ze in hun tweede ren en dan staan ze met die ren tegen die van mij, eh ons, aan. De baas zegt dat dat is zodat we elkaar kunnen leren kennen. Beetje snuffelen en gedachten uitwisselen zo door het gaas. Want dan kunnen ze later een keer bij ons in onze ren komen wonen. Nou, ik dacht het niet hè?!
In mijn koni(j)nkrijk is geen plaats voor meer konijnen. Hmmm, tenzij het goede onderdanen zijn. Want ik, Maximiliaan, koning van deze ren en clan, wil er alleen maar ónderdanen bij, geen medeheersers en zeker geen overheersers!
En iedere keer als die twee bij het gaas komen en ik er ook bij ben, word ik heel chagrijnig. Kan ik niets aan doen; gebeurt gewoon. Dan dagen ze mij uit. De baas zegt dat ik dan mijn zwakte toon en dat dat niet handig is. Ik snap daar niet zoveel van, dus doe daar maar niets op uit.
Die twee - Einstein en Jitske - trekken zich van mij dus niets aan hè? En daar kan ik niet tegen. Dan moet ik echt laten zien dat ik dus de baas ben hier. Dan ga ik op Britt jagen (want zij denkt dat zij de baas is ... dommie) en dan rennen we heel veel heel erg snelle rondjes door de ren.
Britt speelt dan wel vals, want zij gaat ook onder het hok door. En ik kan dat niet, want ik ben daar te groot voor. Dus Britt speelt helemaal niet eerlijk. Daardoor ga ik nog harder op haar jagen, lekker puh.
De rest van het stel blijft erg rustig. Komt vast door mij. Ik ben de baas. En dat blijf ik ook. Wie er ook bij in de ren gaat komen!
Die twee (ze schijnen Einstein en Jitske te heten) komen af en toe wel heel erg dichtbij! Dan gaan ze in hun tweede ren en dan staan ze met die ren tegen die van mij, eh ons, aan. De baas zegt dat dat is zodat we elkaar kunnen leren kennen. Beetje snuffelen en gedachten uitwisselen zo door het gaas. Want dan kunnen ze later een keer bij ons in onze ren komen wonen. Nou, ik dacht het niet hè?!
In mijn koni(j)nkrijk is geen plaats voor meer konijnen. Hmmm, tenzij het goede onderdanen zijn. Want ik, Maximiliaan, koning van deze ren en clan, wil er alleen maar ónderdanen bij, geen medeheersers en zeker geen overheersers!
En iedere keer als die twee bij het gaas komen en ik er ook bij ben, word ik heel chagrijnig. Kan ik niets aan doen; gebeurt gewoon. Dan dagen ze mij uit. De baas zegt dat ik dan mijn zwakte toon en dat dat niet handig is. Ik snap daar niet zoveel van, dus doe daar maar niets op uit.
Die twee - Einstein en Jitske - trekken zich van mij dus niets aan hè? En daar kan ik niet tegen. Dan moet ik echt laten zien dat ik dus de baas ben hier. Dan ga ik op Britt jagen (want zij denkt dat zij de baas is ... dommie) en dan rennen we heel veel heel erg snelle rondjes door de ren.
Britt speelt dan wel vals, want zij gaat ook onder het hok door. En ik kan dat niet, want ik ben daar te groot voor. Dus Britt speelt helemaal niet eerlijk. Daardoor ga ik nog harder op haar jagen, lekker puh.
De rest van het stel blijft erg rustig. Komt vast door mij. Ik ben de baas. En dat blijf ik ook. Wie er ook bij in de ren gaat komen!
zaterdag 21 januari 2012
Newton:"Ik word beroemd!"
"Oei oei oei, ik word beroemd!! Vriendin Ellen heeft voor babyvriendinnetje Noa een kinderverhaal geschreven met mij in de hoofdrol!! Nou was ik al wel een beetje beroemd (door mij naamgenoot - die gaat er altijd met de eer vandoor) maar nu is er ook een echt Newtonverhaal!!!"
Ik ben hier in mijn vorige tuin volop bezig met wetenschappelijk onderzoek. "Hoe kom ik aan de andere kant van dat irritante zwarte deurtje?"
En je kan mijn moedervlek goed zien; hieraan ben ik altijd heel goed te herkennen: op mijn rug in mijn zwarte haren zit een witte vlek. Stoer hè?
En je kan mijn moedervlek goed zien; hieraan ben ik altijd heel goed te herkennen: op mijn rug in mijn zwarte haren zit een witte vlek. Stoer hè?
donderdag 19 januari 2012
Wally worries - overdenking van de baas
Een moeilijke situatie: is konijn Wally een levend wezen met recht op een goede verzorging met bijbehorende kosten of is konijn Wally één van de vele dieren die medische zorg nodig heeft, maar gewoon te duur is geworden?
Natuurlijk gaat het om geld. Het gaat bijna altijd om geld. Hoeveel komt er binnen; hoeveel gaat er uit; wat hebben we voor dat geld gedaan; wat hadden we er mee kunnen doen.
Maar: het gaat ook om een levend wezen. Dat diergeneeskundige hulp nodig heeft. Zeer waarschijnlijk door toedoen van de medemens. Verwaarlozing noemen we dat: verkeerde voeding, geen medische verzorging, dumping.
Hoe ver moet je gaan? Nee, dan bedoel ik niet: hoe ver moet je gaan met medische ingrepen. Maar: hoe ver moet je gaan met uitgeven? Met geld dus?
De wetenschap dat er dagelijks gekozen wordt voor euthenasie omdat een dier te duur wordt (te duur voor de persoonlijke portemonee of te duur voor de instelling waaronder het dier valt) is moeilijk om mee te leven. Is wel de realiteit. Als je je levensonderhoud niet meer kan betalen; als er meerdere dieren geholpen kunnen worden voor het bedrag dat aan het ene dier gespendeerd moet worden; dan is het financieel een goede keuze.
Maar hebben we onszelf niet verplicht te zorgen voor mens en dier? Hebben we niet in ons welvarende land meerdere organisaties die zich inzetten voor dieren? Of is dat voral bedoeld voor het grote getal, de groep. De groep proefdieren, maar niet jíj, witte muis met bult op het lijf. De groep bio-industriedieren, maar niet jíj, plofkip met doorgezakte poten. De groep 'voor de mooi (?)' gefokte honden en poezen, maar niet jíj, hond met chronische hoofdpijn en ook niet jíj, poes die bijna stikt.
Nobele doelen, zonder meer. Beter honderd dieren helpen voor het zelfde bedrag dan eentje.
Geld regeert, geld bepaalt. Natuurlijk: wat binnenkomt is maar één keer uit te geven.
En dan lijkt er ook nog een hiërarchie te bestaan bij huisdieren: hond, kat, konijn, minder dan dat.
Waarom? Het zijn allemaal levende wezens. Hoe veel ze ook hebben gekost bij aanschaf. Of op de ladder des aanziens.
Het knaagt ernstig aan mij: elk individu telt!
Natuurlijk gaat het om geld. Het gaat bijna altijd om geld. Hoeveel komt er binnen; hoeveel gaat er uit; wat hebben we voor dat geld gedaan; wat hadden we er mee kunnen doen.
Maar: het gaat ook om een levend wezen. Dat diergeneeskundige hulp nodig heeft. Zeer waarschijnlijk door toedoen van de medemens. Verwaarlozing noemen we dat: verkeerde voeding, geen medische verzorging, dumping.
Hoe ver moet je gaan? Nee, dan bedoel ik niet: hoe ver moet je gaan met medische ingrepen. Maar: hoe ver moet je gaan met uitgeven? Met geld dus?
De wetenschap dat er dagelijks gekozen wordt voor euthenasie omdat een dier te duur wordt (te duur voor de persoonlijke portemonee of te duur voor de instelling waaronder het dier valt) is moeilijk om mee te leven. Is wel de realiteit. Als je je levensonderhoud niet meer kan betalen; als er meerdere dieren geholpen kunnen worden voor het bedrag dat aan het ene dier gespendeerd moet worden; dan is het financieel een goede keuze.
Maar hebben we onszelf niet verplicht te zorgen voor mens en dier? Hebben we niet in ons welvarende land meerdere organisaties die zich inzetten voor dieren? Of is dat voral bedoeld voor het grote getal, de groep. De groep proefdieren, maar niet jíj, witte muis met bult op het lijf. De groep bio-industriedieren, maar niet jíj, plofkip met doorgezakte poten. De groep 'voor de mooi (?)' gefokte honden en poezen, maar niet jíj, hond met chronische hoofdpijn en ook niet jíj, poes die bijna stikt.
Nobele doelen, zonder meer. Beter honderd dieren helpen voor het zelfde bedrag dan eentje.
Geld regeert, geld bepaalt. Natuurlijk: wat binnenkomt is maar één keer uit te geven.
En dan lijkt er ook nog een hiërarchie te bestaan bij huisdieren: hond, kat, konijn, minder dan dat.
Waarom? Het zijn allemaal levende wezens. Hoe veel ze ook hebben gekost bij aanschaf. Of op de ladder des aanziens.
Het knaagt ernstig aan mij: elk individu telt!
Isabel een heel stuk beter!
Isabel gaat dapper door met beter worden:
"De laatste dagen gaat het wat op en af, maar ik voel me in stijgende lijn beter. En: uit de controle door de dierenarts van mijn urine van gisteren blijkt dat ik echt heel erg veel beterder ben dan twee weken geleden!
Er zit geen bloed, geen eiwit en geen suiker meer in mijn urine. Dat zei de dierenarts allemaal aan de telefoon tegen mijn baasje.
De dierenarts zei wel dat ik nog twee weken medicijnen moet krijgen. Gelukkig zijn die niet heel erg vies. De pijnstiller moet het baasje een beetje mee gaan afbouwen en kijken hoe dat gaat. En ik moet nog wat meer zelf gaan eten, zodat ik geen dwangvoer meer hoef te krijgen. Daarvoor krijg ik ook nog zeven, acht, negen of tien dagen medicijnen. Die helpen bij de eetlust.
Alleen als het ineens slechter met mij gaat, gaat mijn baasje weer bellen om te overleggen.
En als het goed gaat dan gaat de dierenarts over drie tot vier weken iets doen met mij. Ik heb het niet helemaal begrepen, want mijn baasje doet daar een beetje geheimzinnig over. Ik denk dat het iets is dat ik niet leuk of fijn ga vinden. Iets met baarmoeder verwijderen.
Geen idee, maar het gaat nu steeds beter met mij, dus ik ben blij, de baasjes zijn blij en ook de dierenarts is blij!"
"De laatste dagen gaat het wat op en af, maar ik voel me in stijgende lijn beter. En: uit de controle door de dierenarts van mijn urine van gisteren blijkt dat ik echt heel erg veel beterder ben dan twee weken geleden!
Er zit geen bloed, geen eiwit en geen suiker meer in mijn urine. Dat zei de dierenarts allemaal aan de telefoon tegen mijn baasje.
De dierenarts zei wel dat ik nog twee weken medicijnen moet krijgen. Gelukkig zijn die niet heel erg vies. De pijnstiller moet het baasje een beetje mee gaan afbouwen en kijken hoe dat gaat. En ik moet nog wat meer zelf gaan eten, zodat ik geen dwangvoer meer hoef te krijgen. Daarvoor krijg ik ook nog zeven, acht, negen of tien dagen medicijnen. Die helpen bij de eetlust.
Alleen als het ineens slechter met mij gaat, gaat mijn baasje weer bellen om te overleggen.
En als het goed gaat dan gaat de dierenarts over drie tot vier weken iets doen met mij. Ik heb het niet helemaal begrepen, want mijn baasje doet daar een beetje geheimzinnig over. Ik denk dat het iets is dat ik niet leuk of fijn ga vinden. Iets met baarmoeder verwijderen.
Geen idee, maar het gaat nu steeds beter met mij, dus ik ben blij, de baasjes zijn blij en ook de dierenarts is blij!"
maandag 16 januari 2012
Isabel knapt een beetje op
Omdat ik een beetje aan het opknappen ben - ik ben weer wat aan het spelen en rondrommelen - vinden de dierenarts en de baasjes het een goed idee nog even een paar dagen door te gaan met de medicijnen. Op woensdagochtend word ik dan weer in een apart hok gezet zodat de baasjes mijn urine kunnen opnemen en naar de dierenarts brengen.
De dierenarts gaat dan kijken of ik toch een urineweginfectie/nierbekkenontsteking heb die beter aan het worden is, of dat het toch een probleem is met mijn baarmoeder. Ik vind het vooral niet lekker dat ik buikpijn heb. Maar met een beetje zelf eten en met dwangvoer blijf ik in ieder geval op gewicht.
Ik ben net weer even bij de dierenartsassistente gewogen. Toen ik binnen kwam met mijn baasje zat er een heel heel heel erg grote hond in de wachtkamer. Pffff, ben ik blij dat ik niet uit mijn mandje hoefde! Ik mocht wel even wachten tot die grote hond in de spreekkamer zou gaan. Gelukkig maar! Mijn baasje zei dat het een Dobermann Pincher of zoiets was. Maakt mij niet uit; ik vind alle honden eng en ik spreek geen Duits.
We hebben weer een voorraadje dwangvoer meegenomen en zijn nu gelukkig weer in huis.
Ik probeer de komende dagen nog veel beterder te worden. Maar eerst moet ik even uitrusten van het uitstapje.
De dierenarts gaat dan kijken of ik toch een urineweginfectie/nierbekkenontsteking heb die beter aan het worden is, of dat het toch een probleem is met mijn baarmoeder. Ik vind het vooral niet lekker dat ik buikpijn heb. Maar met een beetje zelf eten en met dwangvoer blijf ik in ieder geval op gewicht.
Ik ben net weer even bij de dierenartsassistente gewogen. Toen ik binnen kwam met mijn baasje zat er een heel heel heel erg grote hond in de wachtkamer. Pffff, ben ik blij dat ik niet uit mijn mandje hoefde! Ik mocht wel even wachten tot die grote hond in de spreekkamer zou gaan. Gelukkig maar! Mijn baasje zei dat het een Dobermann Pincher of zoiets was. Maakt mij niet uit; ik vind alle honden eng en ik spreek geen Duits.
We hebben weer een voorraadje dwangvoer meegenomen en zijn nu gelukkig weer in huis.
Ik probeer de komende dagen nog veel beterder te worden. Maar eerst moet ik even uitrusten van het uitstapje.
zondag 15 januari 2012
Dag Chelsea, bye bye good girl
Dag lieve, grote, knuffelige Chelsea van Astrid en Jay. We zouden heel erg bang voor je zijn geweest als je hier had gewoond, maar we vinden het wel heel erg dat zo'n grote, stoere, lieve hond als jij er niet meer is.
Jouw baasjes hebben heel erg veel verdriet om je en onze baasjes zijn ook verdrietig om jou. Dat betekent dat je heel bijzonder bent geweest.
Wij konijnen zijn helemaal niet van de honden, maar als een dierbare overlijdt, zijn ook wij aangeslagen. En dierbaar was ze.
Lieve Chelsea, fijn dat je al die jaren zo goed hebt gezorgd voor je baasjes, voor Ginger en voor Savannah. Iedereen gaat je enorm missen.
Jouw baasjes hebben heel erg veel verdriet om je en onze baasjes zijn ook verdrietig om jou. Dat betekent dat je heel bijzonder bent geweest.
Wij konijnen zijn helemaal niet van de honden, maar als een dierbare overlijdt, zijn ook wij aangeslagen. En dierbaar was ze.
In liefdevolle herinnering: Chelsea en Ginger
donderdag 12 januari 2012
Isabel nog steeds ziek
Onze kleine Isabel is nog steeds ziek. Ze is deze week meerdere keren bij de dierenarts geweest. Woensdag is ze zelfs de hele dag gebleven, omdat er een röntgenfoto van haar buik is gemaakt. Vervolgens is er nog bloed afgenomen.
Uit de foto kwam in ieder geval dat ze geen blaasstenen of blaaszand heeft, geen gasbuik en nog een paar dingen niet. Wel is haar baarmoeder wat vergroot en dit kan een ongunstig teken zijn.
Omdat de bloedonderzoeken niet veel duidelijkheid brachten, is het bloed ook nog opgestuurd naar een laboratorium. Hopelijk is de uitslag daarvan vrijdagmiddag bekend.
Isabel heeft in ieder geval wel een urineweginfectie. Dit kan een 'gewone' blaasontsteking zijn, maar kan ook samenhangen met 'iets dat niet goed is' in of met de baarmoeder.
Isabel is vijf jaar en een heel bekende kwaal bij dameskonijnen ouder dan een jaar of vier à vijf is baarmoederkanker. Een vergrote baarmoeder (op foto's), een fikse 'blaas'ontsteking, buikpijn, zijn zomaar wat klachten en symptomen.
Het is nog niet zeker dat ze dat heeft, maar we houden er wel voorzichtig rekening mee.
Als er verder niet iets heel concreets uit het bloedonderzoek komt, wordt er een longfoto gemaakt om te kijken of ze fit genoeg is voor een operatie en of er uitzaaiingen zijn. Als die er zijn is het einde verhaal.
Bij een operatie wordt de baarmoeder met de eileiders verwijderd, als het operabel is uiteraard.
Isabel is verder in een prima conditie en zou nog jaren meekunnen (vijf is nog jong voor een konijn :-) ).
We hopen dus maar dat het meevalt; wat het ook is.
Maar ze is niet goed in orde, reageert matig op de medicijnen en eet heel erg weinig. Ze zit vooral in haar kooi en niet in de ren, waarin ze anders vooral wel zit.
Een veelgestelde vraag is: hoe geef je medicijnen aan een konijn? Ze krijgt nu drie soorten en die gaan allemaal ieder in een plastic spuitje. Die spuit je dan in een paar keer één voor één in haar bekje. Vanaf de zijkant, achter de voortanden. Nooit midden voor inspuiten! Dan kan het in het keelgat schieten en konijnen kunnen niet overgeven!
En de hoeveelheden? Tja, ze weegt 2,1 kg: 1 ml van dit, 0,5 ml van dat, 1,1 ml van weer wat anders. En dan kan het nog even duren voor ze het binnen heeft.
Isabel, de baasjes en in gedachten alle andere konijnen van Konijn Piet Hein, gaan er voor met Isabel.
Uit de foto kwam in ieder geval dat ze geen blaasstenen of blaaszand heeft, geen gasbuik en nog een paar dingen niet. Wel is haar baarmoeder wat vergroot en dit kan een ongunstig teken zijn.
Omdat de bloedonderzoeken niet veel duidelijkheid brachten, is het bloed ook nog opgestuurd naar een laboratorium. Hopelijk is de uitslag daarvan vrijdagmiddag bekend.
Isabel heeft in ieder geval wel een urineweginfectie. Dit kan een 'gewone' blaasontsteking zijn, maar kan ook samenhangen met 'iets dat niet goed is' in of met de baarmoeder.
Isabel is vijf jaar en een heel bekende kwaal bij dameskonijnen ouder dan een jaar of vier à vijf is baarmoederkanker. Een vergrote baarmoeder (op foto's), een fikse 'blaas'ontsteking, buikpijn, zijn zomaar wat klachten en symptomen.
Het is nog niet zeker dat ze dat heeft, maar we houden er wel voorzichtig rekening mee.
Als er verder niet iets heel concreets uit het bloedonderzoek komt, wordt er een longfoto gemaakt om te kijken of ze fit genoeg is voor een operatie en of er uitzaaiingen zijn. Als die er zijn is het einde verhaal.
Bij een operatie wordt de baarmoeder met de eileiders verwijderd, als het operabel is uiteraard.
Isabel is verder in een prima conditie en zou nog jaren meekunnen (vijf is nog jong voor een konijn :-) ).
We hopen dus maar dat het meevalt; wat het ook is.
Maar ze is niet goed in orde, reageert matig op de medicijnen en eet heel erg weinig. Ze zit vooral in haar kooi en niet in de ren, waarin ze anders vooral wel zit.
Een veelgestelde vraag is: hoe geef je medicijnen aan een konijn? Ze krijgt nu drie soorten en die gaan allemaal ieder in een plastic spuitje. Die spuit je dan in een paar keer één voor één in haar bekje. Vanaf de zijkant, achter de voortanden. Nooit midden voor inspuiten! Dan kan het in het keelgat schieten en konijnen kunnen niet overgeven!
En de hoeveelheden? Tja, ze weegt 2,1 kg: 1 ml van dit, 0,5 ml van dat, 1,1 ml van weer wat anders. En dan kan het nog even duren voor ze het binnen heeft.
Isabel, de baasjes en in gedachten alle andere konijnen van Konijn Piet Hein, gaan er voor met Isabel.
zondag 8 januari 2012
Wally; een keurig konijn
Sinds ik hier woon, heb ik een heel erg mooi hok met twee verdiepingen. Boven kan ik eten, drinken en naar het toilet en natuurlijk ook een beetje rondhangen en knuffelen met mijn grote knuffelkonijn. Beneden kan ik me verstoppen in een tunnel, spelen met mijn rinkelbal, ook water drinken, lekker luieren in het stro en vooral: al mijn speelgoed opruimen in een doosje.
Ik ben heel erg netjes opgevoed. Ik gebruik mijn toilet heel erg goed, houd mijn waterbakje zo schoon mogelijk en ik hou niet van rommel.
Als mijn baasjes weer een speeltje boven in mijn hok leggen moet dat van mij zo snel mogelijk naar beneden. Ik duw en sleep het dan naar de trap en gooi het door het trapgat naar beneden. Soms blijft het speelgoed op de trap liggen en dan ben ik er nog drukker mee. Dan moet ik er langs zien te komen en ook nog weer van de trap gooien. Dat lukt altijd gelukkig.
Als het speelgoed beneden is, stop ik het in een doosje. Al die rommel die maar rondslingert in een hok, daar hou ik dus echt niet van!
In mijn doosje liggen nu: drie wc-rolletjes, mijn rinkelbal, een washandje en een stuk hout.
Wat heel gemeen is van de baasjes is dat ze alles er steeds weer uit halen en dan boven neerleggen. Heb ik het eindelijk weer netjes in mijn hok, maken zij er weer een rommeltje van!
Dan ga ik maar weer opruimen. Alsof ik niet iets anders te doen heb. Eten en drinken bijvoorbeeld en mezelf wassen en mijn knuffelkonijn poetsen en natuurlijk slapen. De baasjes weten best dat dat allemaal veel tijd kost. Dus baasjes: laat mijn hok nou eens opgeruimd!
Ik ben heel erg netjes opgevoed. Ik gebruik mijn toilet heel erg goed, houd mijn waterbakje zo schoon mogelijk en ik hou niet van rommel.
Als mijn baasjes weer een speeltje boven in mijn hok leggen moet dat van mij zo snel mogelijk naar beneden. Ik duw en sleep het dan naar de trap en gooi het door het trapgat naar beneden. Soms blijft het speelgoed op de trap liggen en dan ben ik er nog drukker mee. Dan moet ik er langs zien te komen en ook nog weer van de trap gooien. Dat lukt altijd gelukkig.
Als het speelgoed beneden is, stop ik het in een doosje. Al die rommel die maar rondslingert in een hok, daar hou ik dus echt niet van!
In mijn doosje liggen nu: drie wc-rolletjes, mijn rinkelbal, een washandje en een stuk hout.
Wat heel gemeen is van de baasjes is dat ze alles er steeds weer uit halen en dan boven neerleggen. Heb ik het eindelijk weer netjes in mijn hok, maken zij er weer een rommeltje van!
Dan ga ik maar weer opruimen. Alsof ik niet iets anders te doen heb. Eten en drinken bijvoorbeeld en mezelf wassen en mijn knuffelkonijn poetsen en natuurlijk slapen. De baasjes weten best dat dat allemaal veel tijd kost. Dus baasjes: laat mijn hok nou eens opgeruimd!
zaterdag 7 januari 2012
Isabel heeft buikpijn
Isabel is niet voor niets naar de dierenarts geweest. Ze heeft een fikse ontsteking in de blaas te pakken. Het is te hopen dat twee weken antibiotica haar beter maakt, want ze heeft een tijdje geleden ook al flinke blaas-/buikproblemen gehad.
Vrijdagochtend is de urine van Isabel naar de dierenarts gebracht voor onderzoek. Op maandag zouden we bellen of er iets uit het onderzoek was gekomen.
De dierenarts belde echter zelf al vrijdagavond om te vragen of we meteen de medicijnen konden komen ophalen, zodat we direct konden beginnen met de behandeling. Hij wilde niet wachten tot maandag omdat het een flinke ontsteking is.
Dus sinds gisteravond zit Isabel aan de medicijnen en we hopen dat de uitslag van het urineonderzoek over twee weken een heel stuk beter is!
Vrijdagochtend is de urine van Isabel naar de dierenarts gebracht voor onderzoek. Op maandag zouden we bellen of er iets uit het onderzoek was gekomen.
De dierenarts belde echter zelf al vrijdagavond om te vragen of we meteen de medicijnen konden komen ophalen, zodat we direct konden beginnen met de behandeling. Hij wilde niet wachten tot maandag omdat het een flinke ontsteking is.
Dus sinds gisteravond zit Isabel aan de medicijnen en we hopen dat de uitslag van het urineonderzoek over twee weken een heel stuk beter is!
donderdag 5 januari 2012
De dierenarts knijpt ons!
"Omdat mijn buikje steeds iets dikker is geworden, moest ik vandaag naar de dierenarts. Mijn baasje begon nog met 'lieve Isabel' en toen wist ik al genoeg. En ja hoor: het vreselijke mandje kwam er aan en ik werd zomaar uit mijn ren getild.
Op naar de dierenarts. De laatste keer heeft hij mijn buik gehecht, dus eigenlijk wil ik niet dat hij aan mij komt en al helemaal niet aan mijn buik! Maar ja, het baasje vond het toch nodig om zich zorgen om mij te maken.
De dierenarts vond mij wel heel stoer, maar ik vond hem helemaal niet lief! Hij ging in mijn buik knijpen en goed voelen wat er zoal te voelen viel. Ik vond dat niet fijn. En het deed ook echt pijn hoor. Zeker in de buurt van mijn blaas.
Mijn baasje moet morgen weer urine van mij naar de dierenarts brengen, zodat hij kan kijken of ik wel goed gezond ben in mijn buik. Ik vind van wel hoor!!!
Gelukkig zit ik nu weer in mijn eigen hok en ren. Pfff, en maar uitkijken dat ik niet weer wordt opgepakt. Ik kreeg nog wel een gezond snoepje omdat ik het zo goed had gedaan. Ik weet niet wat ik heb gedaan, maar het baasje was tevreden, dus dan eet ik het snoepje met heel veel smaak op.
Wally was ook mee trouwens. Hij hoefde niet per sé, maar omdat ik moest kon hij meteen mee voor controle.
Ik heb begrepen dat hij er goed uit ziet, dat zijn buik wel goed voelt en dat het goed gaat met zijn tandjes. Ze groeien lekker. Wally had wel weer erge traanoogjes, dus daarvoor moet hij weer een tijdje oogdruppels of oogzalf. Net wat het baasje nog thuis had. Zielig voor Wally hè? Lijkt mij helemaal niets, zalf in de oogjes. Dan zie je toch niets meer??? Dat kan niet goed zijn!
Wally: het telefoonnummer is 144 van red een dier. Als je wilt bellen weet je dat!
Ik ga weer verder genieten in mijn eigen hok en ren en zorg dat ik niet weer word opgepakt.
Op naar de dierenarts. De laatste keer heeft hij mijn buik gehecht, dus eigenlijk wil ik niet dat hij aan mij komt en al helemaal niet aan mijn buik! Maar ja, het baasje vond het toch nodig om zich zorgen om mij te maken.
De dierenarts vond mij wel heel stoer, maar ik vond hem helemaal niet lief! Hij ging in mijn buik knijpen en goed voelen wat er zoal te voelen viel. Ik vond dat niet fijn. En het deed ook echt pijn hoor. Zeker in de buurt van mijn blaas.
Mijn baasje moet morgen weer urine van mij naar de dierenarts brengen, zodat hij kan kijken of ik wel goed gezond ben in mijn buik. Ik vind van wel hoor!!!
Gelukkig zit ik nu weer in mijn eigen hok en ren. Pfff, en maar uitkijken dat ik niet weer wordt opgepakt. Ik kreeg nog wel een gezond snoepje omdat ik het zo goed had gedaan. Ik weet niet wat ik heb gedaan, maar het baasje was tevreden, dus dan eet ik het snoepje met heel veel smaak op.
Wally was ook mee trouwens. Hij hoefde niet per sé, maar omdat ik moest kon hij meteen mee voor controle.
Ik heb begrepen dat hij er goed uit ziet, dat zijn buik wel goed voelt en dat het goed gaat met zijn tandjes. Ze groeien lekker. Wally had wel weer erge traanoogjes, dus daarvoor moet hij weer een tijdje oogdruppels of oogzalf. Net wat het baasje nog thuis had. Zielig voor Wally hè? Lijkt mij helemaal niets, zalf in de oogjes. Dan zie je toch niets meer??? Dat kan niet goed zijn!
Wally: het telefoonnummer is 144 van red een dier. Als je wilt bellen weet je dat!
Ik ga weer verder genieten in mijn eigen hok en ren en zorg dat ik niet weer word opgepakt.
woensdag 4 januari 2012
Gezellig hè?
Zoekplaatje met ons allemaal! Ons van buiten dan. Isabel en Wally zitten lekker binnen. Omdat we nog steeds aan elkaar moeten wennen (de groep van zes en het duo Einstein en Jitske), stond vandaag de ren van Einstein en Jitske weer tegen onze groepsren aan.
En: we staan allemaal op de foto!!! Kijk maar:
Oké, we zullen onszelf nog even bekend maken: in de grote ren van links naar rechts: Maximiliaan (slaapt), Newton (zit zich te wassen achter Maximiliaan), Napoleon (zit in het midden), Britt (net gewassen door Lodewijk) en Lodewijk (die dus net Britt heeft gewassen).
Rechts op de foto zitten in de andere ren (ook van links naar rechts :-) ): Einstein (wil net een sprintje gaan trekken) en Jitske (bezig om Einstein te wassen, maar die loopt steeds weg).
En we missen in deze beschrijving nog Bianca. Zij staat ook wel op de foto. Ze zit linksboven, in het hok, heel diep te slapen. Haar oortjes staan wel rechtop, maar ze lijkt echt niets te horen.
Gezellige boel hè?
En: we staan allemaal op de foto!!! Kijk maar:
Oké, we zullen onszelf nog even bekend maken: in de grote ren van links naar rechts: Maximiliaan (slaapt), Newton (zit zich te wassen achter Maximiliaan), Napoleon (zit in het midden), Britt (net gewassen door Lodewijk) en Lodewijk (die dus net Britt heeft gewassen).
Rechts op de foto zitten in de andere ren (ook van links naar rechts :-) ): Einstein (wil net een sprintje gaan trekken) en Jitske (bezig om Einstein te wassen, maar die loopt steeds weg).
En we missen in deze beschrijving nog Bianca. Zij staat ook wel op de foto. Ze zit linksboven, in het hok, heel diep te slapen. Haar oortjes staan wel rechtop, maar ze lijkt echt niets te horen.
Gezellige boel hè?
dinsdag 3 januari 2012
Wind in de haren
Pff, wat een dag zeg! Ons baasje lacht ons uit als we het zeggen, maar we zeggen het toch:"Wat waait het hard vandaag!" (Hij komt 'van de kust' dus kan tegen harde wind. Nou, wij niet; we weten niet eens wat de kust is.)
Door de harde wind hebben we bijna de hele dag in ons hok gezeten. Want het is niet fijn als de wind je haren de verkeerde kant op blaast (vooral bij Maximiliaan, die heeft lange, losse haren) en als je door de fluitende wind in je oren niet kan horen of er gevaar dreigt. En met zulke lange oren als wij hebben, fluit het heel hard hoor.
Voor ons eten moeten we wel naar buiten. Via de kortste weg dus vandaag. Hok uit, tunnel in en eten. Gelukkig staat het eten in een beschut hoekje van de ren. Heeft de baas vooral voor zichzelf gedaan denken we. Lekker droog staan met de bakjes vullen. Maar wij vinden het ook super! Staan we ook lekker droog en uit de wind met eten en drinken. Eet smakelijk en: waai niet weg!
Door de harde wind hebben we bijna de hele dag in ons hok gezeten. Want het is niet fijn als de wind je haren de verkeerde kant op blaast (vooral bij Maximiliaan, die heeft lange, losse haren) en als je door de fluitende wind in je oren niet kan horen of er gevaar dreigt. En met zulke lange oren als wij hebben, fluit het heel hard hoor.
Voor ons eten moeten we wel naar buiten. Via de kortste weg dus vandaag. Hok uit, tunnel in en eten. Gelukkig staat het eten in een beschut hoekje van de ren. Heeft de baas vooral voor zichzelf gedaan denken we. Lekker droog staan met de bakjes vullen. Maar wij vinden het ook super! Staan we ook lekker droog en uit de wind met eten en drinken. Eet smakelijk en: waai niet weg!
zondag 1 januari 2012
Het is gelukkig nieuwjaar
Voor alle dieren- en mensenvriendjes en voor alle diertjes en mensen die het kunnen gebruiken: wij, de konijnen van Konijn Piet Hein wensen jullie allemaal een heel goed, gezond, gelukkig en mooi nieuw jaar!
En wij zeggen namens veel dieren: het is gelukkig nieuwjaar...
Wat hebben we rare dagen achter ons zeg. Eerst worden we heel vroeg wakker van allemaal geknal en lawaai en daarna wordt het de hele dag alleen maar erger. Dat was gisteren, als we het ons goed herinneren. We schrokken allemaal wakker, en dat is niet fijn hoor. Lodewijk en Maximiliaan waren van slag en Einstein vond het ook helemaal niets. Iedere keer schrikken en moeten wegrennen is niet erg ontspannen hoor. We kregen ons eten en drinken wel, maar hadden er helemaal geen zin in. En ook geen tijd voor als je steeds moet opletten of er iets gebeurt.
Gelukkig duurde het maar tot aan het einde van de ochtend dat we er zo'n last van hadden. De baasjes hadden voor ons in de garage (daar waar ons eten vandaan komt ... euh .... staat) een ren neergezet en voor Einstein en Jitske een hok met ren er aan vast. Ons speelgoed en onze bakjes stonden er al in (die hadden we al heel kort gemist buiten) en zelfs onze toiletten en een lekkere handdoek om euh... - aan te knagen? Mee te spelen? Op te liggen? - lag er in.
We zaten dus allemaal lekker binnen! Veel minder enge geluiden en licht, zodat we ook konden gaan eten en een beetje slapen.
Hoewel: dat slapen was nog wel moeilijk hoor. We hoorden alles wel veel minder hard, maar het was toch wel een beetje schrikken nog af en toe.
Gelukkig kwam er tijdens de grootste herrie (het leek wel midden in de nacht, zo moe waren we) ons baasje bij ons om tegen ons te praten en de muziek ietsje harder te zetten. Ja, we hadden de hele dag ook nog muziek en ook de lampen aan.
Toen het weer wat rustiger was, is ons baasje gaan slapen (in haar eigen hok denken we, we weten niet waar de baasjes slapen) en konden wij ook gaan slapen.
Op de nieuwe dag, de nieuwste dag, goh, hoe heet dat ook al weer? O ja: nieuwjaarsdag! Op de nieuwjaarsdag waren we allemaal heel erg moe van het gedoe van de dag en nacht. We werden wel weer lekker buiten in onze eigen rennen gezet, maar we konden er 's ochtends nog niet van genieten.
We moesten eerst onszelf allemaal uitgebreid wassen en daarna heel hard slapen.
Maximiliaan sliep zelfs zo hard, dat hij eerst niet merkte dat hij werd opgepakt door het baasje om naar buiten te worden gebracht! (Maximilaan:"Jawel hoor, maar ik deed alsof ik sliep....") (Andere konijnen:"Wij weten wel beter...!")
Gelukkig ging het overdag veel beter en konden we weer lekker rondrennen, eten, drinken en gek doen. En ook nog slapen tussendoor.
We hopen dat het nog heel lang duurt voordat we weer zulke rare dagen hebben. "Het mag nog wel een jaar duren," vindt Einstein. "Minstens!," aldus Lodewijk en de rest. En Maximiliaan? Die is alweer in slaap. Ssssst. Slaap lekker!
En wij zeggen namens veel dieren: het is gelukkig nieuwjaar...
Wat hebben we rare dagen achter ons zeg. Eerst worden we heel vroeg wakker van allemaal geknal en lawaai en daarna wordt het de hele dag alleen maar erger. Dat was gisteren, als we het ons goed herinneren. We schrokken allemaal wakker, en dat is niet fijn hoor. Lodewijk en Maximiliaan waren van slag en Einstein vond het ook helemaal niets. Iedere keer schrikken en moeten wegrennen is niet erg ontspannen hoor. We kregen ons eten en drinken wel, maar hadden er helemaal geen zin in. En ook geen tijd voor als je steeds moet opletten of er iets gebeurt.
Gelukkig duurde het maar tot aan het einde van de ochtend dat we er zo'n last van hadden. De baasjes hadden voor ons in de garage (daar waar ons eten vandaan komt ... euh .... staat) een ren neergezet en voor Einstein en Jitske een hok met ren er aan vast. Ons speelgoed en onze bakjes stonden er al in (die hadden we al heel kort gemist buiten) en zelfs onze toiletten en een lekkere handdoek om euh... - aan te knagen? Mee te spelen? Op te liggen? - lag er in.
We zaten dus allemaal lekker binnen! Veel minder enge geluiden en licht, zodat we ook konden gaan eten en een beetje slapen.Hoewel: dat slapen was nog wel moeilijk hoor. We hoorden alles wel veel minder hard, maar het was toch wel een beetje schrikken nog af en toe.
Gelukkig kwam er tijdens de grootste herrie (het leek wel midden in de nacht, zo moe waren we) ons baasje bij ons om tegen ons te praten en de muziek ietsje harder te zetten. Ja, we hadden de hele dag ook nog muziek en ook de lampen aan.
Toen het weer wat rustiger was, is ons baasje gaan slapen (in haar eigen hok denken we, we weten niet waar de baasjes slapen) en konden wij ook gaan slapen.
Op de nieuwe dag, de nieuwste dag, goh, hoe heet dat ook al weer? O ja: nieuwjaarsdag! Op de nieuwjaarsdag waren we allemaal heel erg moe van het gedoe van de dag en nacht. We werden wel weer lekker buiten in onze eigen rennen gezet, maar we konden er 's ochtends nog niet van genieten.
We moesten eerst onszelf allemaal uitgebreid wassen en daarna heel hard slapen.
Maximiliaan sliep zelfs zo hard, dat hij eerst niet merkte dat hij werd opgepakt door het baasje om naar buiten te worden gebracht! (Maximilaan:"Jawel hoor, maar ik deed alsof ik sliep....") (Andere konijnen:"Wij weten wel beter...!")
Gelukkig ging het overdag veel beter en konden we weer lekker rondrennen, eten, drinken en gek doen. En ook nog slapen tussendoor.
We hopen dat het nog heel lang duurt voordat we weer zulke rare dagen hebben. "Het mag nog wel een jaar duren," vindt Einstein. "Minstens!," aldus Lodewijk en de rest. En Maximiliaan? Die is alweer in slaap. Ssssst. Slaap lekker!
Abonneren op:
Posts (Atom)