Even voortstellen: Jitske

Jitske is onze tweejarige, grote, mooie, zware Klein Lotharinger. Als enige van het konijnenspul is ze zo deftig dat ze tatoeages heeft. Bij mensen is dat vaak iets minder deftig, maar bij konijnen betekent dat dat de fokker bij wie je geboren wordt, jou mooi genoeg vindt om je officieel lid te maken van de deftige konijnenclub. De leden kunnen meedoen aan shows en keuringen en mogen ook weer kleintjes krijgen die ook een tatoeage kunnen krijgen.
Maar eigenlijk is de tatoeage voor Jitske geen feest geweest. Misschien heeft ze wel eens een showtje gedaan of gewonnen, dat weten we niet. Maar voor haar betekende het vooral: nestjes werpen. Jitske is heel mooi volgens haar 'rasstandaard' en daar heeft de fokker (bij wie ze vandaan kwam toen ze in de opvang kwam) veel gebruik van gemaakt. Iets te veel voor Jitskes lichaam. En ook voor haar psyche.

Deze dame was een hele tijd bang voor alles en iedereen - konijn en mens - dat achter haar langs wilde lopen. Ook op een afstandje van haar. Ze was heel erg druk met het ontwijken van andere konijnen, want waarschijnlijk kende ze die alleen maar van het korte moment van dekken voor weer een nestje.

De koppeling met Maximiliaan in het begin leek langzaam goed te gaan, maar helaas verwondde Jitske zich en moesten ze tijdelijk uit elkaar. Jitske heeft later nog in de groep gezeten, maar toen Einstein zo ver was dat hij kon worden gekoppeld, hebben we Jitske uit de groep gehaald om haar aan Einstein te koppelen.

Toen Einstein gecastreerd en veilig was na drie weken, hebben we Jitske dus aan Einstein gekoppeld. Einstein is een knuffelkont en verder heel rustig en dit ging per dag steeds beter. Na een paar weken konden we echt zeggen dat het een koppel was geworden! Wij blij voor de konijnen natuurlijk!

Binnenkort gaan we het avontuur aan om Jitske weer bij de groep te krijgen en Ëinstein voor het eerst te laten kennismaken met de groep. Heel spannend dus.
Hopelijk gaat dat goed lukken met niet al te veel plukken haar en zonder verwondingen.

Jitske wil zelf ook nog even wat vertellen:
Mijn leventje is wel heel erg veranderd sinds ik bij de fokker ben weggegaan en bij Aniek in de konijnenopvang kwam. Daar ben ik niet zo lang geweest, omdat mijn nieuwe baasjes mij hadden gezien en mij wel heel erg graag een lekker plekje thuis wilden geven.

Toen ze me kwamen ophalen moest ik eerst kennismaken met een heel groot konijn dat Maximiliaan heet. Hij had al meer dan een uur in de auto gezeten en wilde vooral lekker rondkijken en rondsnuffelen in de buitenren waarin we gingen kennismaken.
Ik heb steeds geprobeerd een beetje bij hem in de buurt te komen, maar als hij dat door had, ging ik toch gauw weer weg.
Omdat we wel lief deden en niet gingen vechten, ben ik samen met Maximiliaan in een reismand helemaal mee teruggereden.
Daarna hebben we elkaar leren kennen in ons eigen hok met ren. Dat was voor mij heel erg spannend, want ik was bang voor andere konijnen. Het ging vrij goed totdat ik mij heel erg pijn had gedaan en het beter was dat ik een tijdje alleen zou wonen.
Ik knapte gelukkig goed op en mocht in de grote groep, toen we waren verhuisd. Dat vond ik ook heel erg spannend, met zoveel andere konijnen in één ruimte! We waren toen met acht konijnen en dat is veel hoor. Die moet je allemaal leren kennen. Pfff.
In de ren begon ik een beetje mijn plaatsje te vinden, alleen toen rende ik een keer van schrik weg en bleef met mijn tenen van mijn achterpoot in het gaas hangen.
Dat deed heel erg pijn. De dierenarts maakte speciale foto's en kon daarop zien dat ik twee tenen helemaal uit de kom had en hij kon voelen dat mijn spieren en pezen ook gescheurd waren. Zo voelde het ook zeg. Veel pijn. Eerst kreeg ik verband om mijn poot en dat ging goed. Maar toen werd het verband een keer nat 's nachts en kreeg ik zere plekken onder het verband. Helaas moest het er toen vanaf en daardoor staan mijn twee teentjes  nog een beetje naar buiten.
Gelukkig kan ik weer rennen en springen als een gek, dus het is goed gekomen. Ik kan niet meer meedoen aan een wedstrijd of show en dat vind ik he-le-maal niet erg!
Voor mijn Einstein en mijn baasjes ben ik gewoon een heel lief, leuk konijn en of je nou wel mooi bent of niet en of je wel of geen tatoeages hebt, dat maakt hier gelukkig helemaal niets uit!