Woensdagavond ging de telefoon. Voor Wally. Of eigenlijk over Wally. "Ik zit lekker in mijn hok te zitten, gaat de telefoon. Dat gebeurt wel vaker hier, dus ik reageer niet. Er is dan ook nooit telefoon voor mij.... Maar goed. Het baasje dat aan de telefoon was, ging vertellen over mij en over hoe het met mij gaat. Dat gebeurt ook wel vaker hier, dus weer van mij geen reactie.
Gaat ineens mijn dak open en wordt ik uit mijn hok getild. Aan de telefoon! Ik word voor de neus van mijn andere baasje gehouden die naar mijn tandjes gaat kijken. Hoe het met mijn tandjes is werd ook over de telefoon besproken. Heel uitgebreid. Hoe lang (of kort eigenlijk) ze zijn.
Ik werd daarna weer in mijn hok gezet en mijn baasje aan de telefoon ging nog verder over mijn gezondheid vertellen. Het hele gesprek ging echt alleen maar over mij! Ik moest goed blijven eten en niet afvallen en vooral lekker gezond proberen te worden.
Daar zouden de baasjes zo goed mogelijk voor zorgen werd aan de telefoon gezegd. Blijkt dat de dierenarts ons heeft opgebeld om te vragen hoe het met mij is. Aardig hè?"
donderdag 29 december 2011
dinsdag 27 december 2011
Van zes naar acht?
Wij, konijnen in de grote ren, denken dat we binnenkort groepsuitbreiding krijgen. Nee, geen gezinsuitbreiding (we proberen het wel maar het lukt maar niet.... heel vreemd, we zijn immers konijnen, maar goed), maar uitbreiding van onze groep.
We zijn nu nog met zes, maar misschien zijn we straks wel met acht!
Vandaag zaten Einstein en Jitske namelijk wel heel dicht bij onze ren. Ze staan de laatste tijd al zo'n metertje of twee bij ons vandaan. Kan ook meer of minder zijn; wij weten niet wat een meter is en ook niet wat meten is.
Maar vandaag zaten ze met een andere ren zomaar tegen ons gaas aan! Niks overleggen, vragen of voorstellen, nee gewoon hup! die ren er tegenaan.
Dus Maximiliaan werd op slag chagrijnig, want er gaat toch geen machtsovername plaatsvinden hè? We weten zelf ook nog niet precies of Maximiliaan of Britt de baas is, maar ze hadden toch wel een beetje ruzie vandaag. "Niet waar!" "Wel waar Maximiliaan, je hapte naar Britt!" Kort commentaar van Maximiliaan:"Ze zien ook alles hier..."
Maar goed. We hebben veel gesnuffeld door het gaas heen. Maximiliaan en Britt vooral, maar die zijn ook de baas dus die moeten het maar regelen.
Jitske en Einstein vonden het zelf ook wel erg spannend. Zó dicht bij de andere konijnen... oeioei dat was best een avontuur. Eerst Einstein dan maar op ontdekkingspad. Snuffelen aan het gaas en aan de neus van Maximiliaan. Spannend!
Daarna Jitske. Op naar het gaas. Of toch maar niet? Moeilijk hoor. En vooral heel eng. Want met Maximiliaan had ze al eens samengewoond en dat was niet helemaal goed gegaan. Dus een tussenoplossing: Jitske ging heel veilig achter Einstein staan. En daarna voorzichtig met haar neusje over de rug van Einstein heen om aan Maximiliaan te snuffelen. Toch maar weer iets achteruit en verstoppen achter Einstein. En nog eens proberen. Neusje er overheen, kopje uitstrekken, oren rechtop en iets naar voren en heel voorzichtig snuffelen. Dat ging al wat beter gelukkig.
Echt enthousiast is Jitske vandaag niet geworden, maar ze heeft zichzelf al goed overwonnen door te snuffelen aan het gaas en aan Maximiliaan. Iedereen is trots op Jitske!
We zijn nu nog met zes, maar misschien zijn we straks wel met acht!
Vandaag zaten Einstein en Jitske namelijk wel heel dicht bij onze ren. Ze staan de laatste tijd al zo'n metertje of twee bij ons vandaan. Kan ook meer of minder zijn; wij weten niet wat een meter is en ook niet wat meten is.
Maar vandaag zaten ze met een andere ren zomaar tegen ons gaas aan! Niks overleggen, vragen of voorstellen, nee gewoon hup! die ren er tegenaan.
Dus Maximiliaan werd op slag chagrijnig, want er gaat toch geen machtsovername plaatsvinden hè? We weten zelf ook nog niet precies of Maximiliaan of Britt de baas is, maar ze hadden toch wel een beetje ruzie vandaag. "Niet waar!" "Wel waar Maximiliaan, je hapte naar Britt!" Kort commentaar van Maximiliaan:"Ze zien ook alles hier..."
Maar goed. We hebben veel gesnuffeld door het gaas heen. Maximiliaan en Britt vooral, maar die zijn ook de baas dus die moeten het maar regelen.
Jitske en Einstein vonden het zelf ook wel erg spannend. Zó dicht bij de andere konijnen... oeioei dat was best een avontuur. Eerst Einstein dan maar op ontdekkingspad. Snuffelen aan het gaas en aan de neus van Maximiliaan. Spannend!
Daarna Jitske. Op naar het gaas. Of toch maar niet? Moeilijk hoor. En vooral heel eng. Want met Maximiliaan had ze al eens samengewoond en dat was niet helemaal goed gegaan. Dus een tussenoplossing: Jitske ging heel veilig achter Einstein staan. En daarna voorzichtig met haar neusje over de rug van Einstein heen om aan Maximiliaan te snuffelen. Toch maar weer iets achteruit en verstoppen achter Einstein. En nog eens proberen. Neusje er overheen, kopje uitstrekken, oren rechtop en iets naar voren en heel voorzichtig snuffelen. Dat ging al wat beter gelukkig.
Echt enthousiast is Jitske vandaag niet geworden, maar ze heeft zichzelf al goed overwonnen door te snuffelen aan het gaas en aan Maximiliaan. Iedereen is trots op Jitske!
zaterdag 24 december 2011
Wintervacht?
Dit is onze eerste winter buiten. Behalve natuurlijk voor Isabel en Wally, die zitten altijd binnen en mogen alleen naar buiten in de zomer.
Maar die winter hè, die hadden wij ons heel anders voorgesteld. We hebben allemaal ons best gedaan in de afgelopen maanden om een lekkere jas te krijgen. Veel eten en groeien met dat haar en die vetlaag. Zelfs Bianca heeft een wintervacht gekregen. (Waren we wel bezorgd om, want vorig jaar zaten we in een heel erg koude kamer, maar kreeg ze geen wintervacht en had ze het koud... zielig hè?) Bianca is echt een winterschoonheid, zoals ze er nu uit ziet.
Maar eh ... winter is toch met kou en sneeuw en bevroren water in de waterbakjes? Met baasjes met sjaals en handschoenen en dikke jassen? Of hebben wij dat helemaal verkeerd begrepen??
Moeder natuur heeft ons ingefluisterd dat een wintervacht en wat reservevet heel verstandig zijn voor de winter, maar nu hebben we het allemaal erg warm en voelen we ons gewoon dik in plaats van voorbereid op de kou.
Als die kou niet snel komt, gooien wij onze jassen langzaam weer af. Dan gaan we ons gewoon voorbereiden op de lente. Onze favoriete tijd!
En als de winter toch nog komt dan kruipen we lekker dicht tegen elkaar aan en houden elkaar lekker warm!
Maar die winter hè, die hadden wij ons heel anders voorgesteld. We hebben allemaal ons best gedaan in de afgelopen maanden om een lekkere jas te krijgen. Veel eten en groeien met dat haar en die vetlaag. Zelfs Bianca heeft een wintervacht gekregen. (Waren we wel bezorgd om, want vorig jaar zaten we in een heel erg koude kamer, maar kreeg ze geen wintervacht en had ze het koud... zielig hè?) Bianca is echt een winterschoonheid, zoals ze er nu uit ziet.
Maar eh ... winter is toch met kou en sneeuw en bevroren water in de waterbakjes? Met baasjes met sjaals en handschoenen en dikke jassen? Of hebben wij dat helemaal verkeerd begrepen??
Moeder natuur heeft ons ingefluisterd dat een wintervacht en wat reservevet heel verstandig zijn voor de winter, maar nu hebben we het allemaal erg warm en voelen we ons gewoon dik in plaats van voorbereid op de kou.
Als die kou niet snel komt, gooien wij onze jassen langzaam weer af. Dan gaan we ons gewoon voorbereiden op de lente. Onze favoriete tijd!
En als de winter toch nog komt dan kruipen we lekker dicht tegen elkaar aan en houden elkaar lekker warm!
donderdag 22 december 2011
Geld inzamelen (dat mogen wij niet dus ssst.....)
Even een stiekem berichtje van ons allemaal: wij zijn nog veel te jong om te mogen collecteren, maar we willen wel even aandacht vragen voor het asiel waar we bijna allemaal vandaan komen (en waar Maikel en Amber ook vandaan kwamen).
Asiel Goofy bestaat helemaal van giften van lieve mensen. Daarvan doen ze al dat lieve en goede werk waarmee ze ons konijnen (en ook cavia's) helpen. Vinden wij dus super!
Daarom: als je misschien een keertje dit goede doel wilt steunen, 'sponsor' dan een kerstbal. Al onze konijnenvrienden en konijnenfamilieleden (dat is niet bij te houden; onze families zijn zo enorm groot) zijn erg dankbaar voor elke gift, hoe groot of klein ook!
De gift kan worden overgemaakt op:
Gironr. 86.38.75.467
t.n.v. G. van Gaalen
Thorbeckestraat 91
7577 RD Oldenzaal
Onder vermelding van Kerstbalactie!
Asiel Goofy bestaat helemaal van giften van lieve mensen. Daarvan doen ze al dat lieve en goede werk waarmee ze ons konijnen (en ook cavia's) helpen. Vinden wij dus super!
Daarom: als je misschien een keertje dit goede doel wilt steunen, 'sponsor' dan een kerstbal. Al onze konijnenvrienden en konijnenfamilieleden (dat is niet bij te houden; onze families zijn zo enorm groot) zijn erg dankbaar voor elke gift, hoe groot of klein ook!
De gift kan worden overgemaakt op:
Gironr. 86.38.75.467
t.n.v. G. van Gaalen
Thorbeckestraat 91
7577 RD Oldenzaal
Onder vermelding van Kerstbalactie!
Even voortstellen: Jitske
Jitske is onze tweejarige, grote, mooie, zware Klein Lotharinger. Als enige van het konijnenspul is ze zo deftig dat ze tatoeages heeft. Bij mensen is dat vaak iets minder deftig, maar bij konijnen betekent dat dat de fokker bij wie je geboren wordt, jou mooi genoeg vindt om je officieel lid te maken van de deftige konijnenclub. De leden kunnen meedoen aan shows en keuringen en mogen ook weer kleintjes krijgen die ook een tatoeage kunnen krijgen.
Maar eigenlijk is de tatoeage voor Jitske geen feest geweest. Misschien heeft ze wel eens een showtje gedaan of gewonnen, dat weten we niet. Maar voor haar betekende het vooral: nestjes werpen. Jitske is heel mooi volgens haar 'rasstandaard' en daar heeft de fokker (bij wie ze vandaan kwam toen ze in de opvang kwam) veel gebruik van gemaakt. Iets te veel voor Jitskes lichaam. En ook voor haar psyche.
Deze dame was een hele tijd bang voor alles en iedereen - konijn en mens - dat achter haar langs wilde lopen. Ook op een afstandje van haar. Ze was heel erg druk met het ontwijken van andere konijnen, want waarschijnlijk kende ze die alleen maar van het korte moment van dekken voor weer een nestje.
De koppeling met Maximiliaan in het begin leek langzaam goed te gaan, maar helaas verwondde Jitske zich en moesten ze tijdelijk uit elkaar. Jitske heeft later nog in de groep gezeten, maar toen Einstein zo ver was dat hij kon worden gekoppeld, hebben we Jitske uit de groep gehaald om haar aan Einstein te koppelen.
Toen Einstein gecastreerd en veilig was na drie weken, hebben we Jitske dus aan Einstein gekoppeld. Einstein is een knuffelkont en verder heel rustig en dit ging per dag steeds beter. Na een paar weken konden we echt zeggen dat het een koppel was geworden! Wij blij voor de konijnen natuurlijk!
Binnenkort gaan we het avontuur aan om Jitske weer bij de groep te krijgen en Ëinstein voor het eerst te laten kennismaken met de groep. Heel spannend dus.
Hopelijk gaat dat goed lukken met niet al te veel plukken haar en zonder verwondingen.
Jitske wil zelf ook nog even wat vertellen:
Mijn leventje is wel heel erg veranderd sinds ik bij de fokker ben weggegaan en bij Aniek in de konijnenopvang kwam. Daar ben ik niet zo lang geweest, omdat mijn nieuwe baasjes mij hadden gezien en mij wel heel erg graag een lekker plekje thuis wilden geven.
Toen ze me kwamen ophalen moest ik eerst kennismaken met een heel groot konijn dat Maximiliaan heet. Hij had al meer dan een uur in de auto gezeten en wilde vooral lekker rondkijken en rondsnuffelen in de buitenren waarin we gingen kennismaken.
Ik heb steeds geprobeerd een beetje bij hem in de buurt te komen, maar als hij dat door had, ging ik toch gauw weer weg.
Omdat we wel lief deden en niet gingen vechten, ben ik samen met Maximiliaan in een reismand helemaal mee teruggereden.
Daarna hebben we elkaar leren kennen in ons eigen hok met ren. Dat was voor mij heel erg spannend, want ik was bang voor andere konijnen. Het ging vrij goed totdat ik mij heel erg pijn had gedaan en het beter was dat ik een tijdje alleen zou wonen.
Ik knapte gelukkig goed op en mocht in de grote groep, toen we waren verhuisd. Dat vond ik ook heel erg spannend, met zoveel andere konijnen in één ruimte! We waren toen met acht konijnen en dat is veel hoor. Die moet je allemaal leren kennen. Pfff.
In de ren begon ik een beetje mijn plaatsje te vinden, alleen toen rende ik een keer van schrik weg en bleef met mijn tenen van mijn achterpoot in het gaas hangen.
Dat deed heel erg pijn. De dierenarts maakte speciale foto's en kon daarop zien dat ik twee tenen helemaal uit de kom had en hij kon voelen dat mijn spieren en pezen ook gescheurd waren. Zo voelde het ook zeg. Veel pijn. Eerst kreeg ik verband om mijn poot en dat ging goed. Maar toen werd het verband een keer nat 's nachts en kreeg ik zere plekken onder het verband. Helaas moest het er toen vanaf en daardoor staan mijn twee teentjes nog een beetje naar buiten.
Gelukkig kan ik weer rennen en springen als een gek, dus het is goed gekomen. Ik kan niet meer meedoen aan een wedstrijd of show en dat vind ik he-le-maal niet erg!
Voor mijn Einstein en mijn baasjes ben ik gewoon een heel lief, leuk konijn en of je nou wel mooi bent of niet en of je wel of geen tatoeages hebt, dat maakt hier gelukkig helemaal niets uit!
Maar eigenlijk is de tatoeage voor Jitske geen feest geweest. Misschien heeft ze wel eens een showtje gedaan of gewonnen, dat weten we niet. Maar voor haar betekende het vooral: nestjes werpen. Jitske is heel mooi volgens haar 'rasstandaard' en daar heeft de fokker (bij wie ze vandaan kwam toen ze in de opvang kwam) veel gebruik van gemaakt. Iets te veel voor Jitskes lichaam. En ook voor haar psyche.
Deze dame was een hele tijd bang voor alles en iedereen - konijn en mens - dat achter haar langs wilde lopen. Ook op een afstandje van haar. Ze was heel erg druk met het ontwijken van andere konijnen, want waarschijnlijk kende ze die alleen maar van het korte moment van dekken voor weer een nestje.
De koppeling met Maximiliaan in het begin leek langzaam goed te gaan, maar helaas verwondde Jitske zich en moesten ze tijdelijk uit elkaar. Jitske heeft later nog in de groep gezeten, maar toen Einstein zo ver was dat hij kon worden gekoppeld, hebben we Jitske uit de groep gehaald om haar aan Einstein te koppelen.
Toen Einstein gecastreerd en veilig was na drie weken, hebben we Jitske dus aan Einstein gekoppeld. Einstein is een knuffelkont en verder heel rustig en dit ging per dag steeds beter. Na een paar weken konden we echt zeggen dat het een koppel was geworden! Wij blij voor de konijnen natuurlijk!
Binnenkort gaan we het avontuur aan om Jitske weer bij de groep te krijgen en Ëinstein voor het eerst te laten kennismaken met de groep. Heel spannend dus.
Hopelijk gaat dat goed lukken met niet al te veel plukken haar en zonder verwondingen.
Jitske wil zelf ook nog even wat vertellen:
Mijn leventje is wel heel erg veranderd sinds ik bij de fokker ben weggegaan en bij Aniek in de konijnenopvang kwam. Daar ben ik niet zo lang geweest, omdat mijn nieuwe baasjes mij hadden gezien en mij wel heel erg graag een lekker plekje thuis wilden geven.
Toen ze me kwamen ophalen moest ik eerst kennismaken met een heel groot konijn dat Maximiliaan heet. Hij had al meer dan een uur in de auto gezeten en wilde vooral lekker rondkijken en rondsnuffelen in de buitenren waarin we gingen kennismaken.
Ik heb steeds geprobeerd een beetje bij hem in de buurt te komen, maar als hij dat door had, ging ik toch gauw weer weg.
Omdat we wel lief deden en niet gingen vechten, ben ik samen met Maximiliaan in een reismand helemaal mee teruggereden.
Daarna hebben we elkaar leren kennen in ons eigen hok met ren. Dat was voor mij heel erg spannend, want ik was bang voor andere konijnen. Het ging vrij goed totdat ik mij heel erg pijn had gedaan en het beter was dat ik een tijdje alleen zou wonen.
Ik knapte gelukkig goed op en mocht in de grote groep, toen we waren verhuisd. Dat vond ik ook heel erg spannend, met zoveel andere konijnen in één ruimte! We waren toen met acht konijnen en dat is veel hoor. Die moet je allemaal leren kennen. Pfff.
In de ren begon ik een beetje mijn plaatsje te vinden, alleen toen rende ik een keer van schrik weg en bleef met mijn tenen van mijn achterpoot in het gaas hangen.
Dat deed heel erg pijn. De dierenarts maakte speciale foto's en kon daarop zien dat ik twee tenen helemaal uit de kom had en hij kon voelen dat mijn spieren en pezen ook gescheurd waren. Zo voelde het ook zeg. Veel pijn. Eerst kreeg ik verband om mijn poot en dat ging goed. Maar toen werd het verband een keer nat 's nachts en kreeg ik zere plekken onder het verband. Helaas moest het er toen vanaf en daardoor staan mijn twee teentjes nog een beetje naar buiten.
Gelukkig kan ik weer rennen en springen als een gek, dus het is goed gekomen. Ik kan niet meer meedoen aan een wedstrijd of show en dat vind ik he-le-maal niet erg!
Voor mijn Einstein en mijn baasjes ben ik gewoon een heel lief, leuk konijn en of je nou wel mooi bent of niet en of je wel of geen tatoeages hebt, dat maakt hier gelukkig helemaal niets uit!
dinsdag 20 december 2011
Wally eet weer!
Weet je, ik was wel uitgekeken op dat dwangvoer. Die groene smurrie dus. En omdat er van alle brokjes die ik had er wel ééntje was die ik af en toe probeerde te eten, hebben mijn baasjes heel hard gezocht naar het voer waarin dat brokje zit. En ..... ze hebben het gevonden!!!
Met dank aan het voer voor de diertjes die nu in het dieren opvang centrum in Hengelo wonen en de mensen daar die precies weten welk voer die diertjes krijgen.
Toen mijn baasje daar ontdekte welk brokje uit welk voer het is dat ik af en toe probeer te eten, moest ze wel erg lachen. En de baasjes snapten ook ineens waarom ze het voer maar niet konden vinden in de dierenwinkels waar ze zijn geweest.
Ik eet caviavoer.... Komt denk ik door mijn tandjes. Die ik dus niet heb... Ben een beetje in de war geloof ik.
Sinds gisteravond heb ik lekker caviavoer (van Gerty...) in mijn bakje. En ik doe mijn best om het te eten. Niet dat ik het vies vind, ik vind het juist heel erg lekker, maar het eten gaat nog wel langzaam en moeilijk.
Maar ik ben wel heel erg blij dat ik nu weer zelf eet en niet meer die grote spuit in mijn bekje krijg.
Ik ga heel goed proberen om het vol te houden, want dan hoef ik misschien nooit weer van die groene smurrie te eten.
Mijn baasjes hebben wel net gisteren een nieuw voorraadje van dat dwangvoer aangelegd; ik denk voor de winter. (Er ligt nu een beetje sneeuw; volgens mij zijn de baasjes daar bang voor. Ze hebben tot na de kerst dwangvoer voor me gehaald.... We sneeuwen niet in hoor!)
Ik ga zo weer lekker van mijn caviavoer eten. En die vier (!!!) andere soorten voer mogen ze wel aan andere konijntjes geven. Eet smakelijk!
Met dank aan het voer voor de diertjes die nu in het dieren opvang centrum in Hengelo wonen en de mensen daar die precies weten welk voer die diertjes krijgen.
Toen mijn baasje daar ontdekte welk brokje uit welk voer het is dat ik af en toe probeer te eten, moest ze wel erg lachen. En de baasjes snapten ook ineens waarom ze het voer maar niet konden vinden in de dierenwinkels waar ze zijn geweest.
Ik eet caviavoer.... Komt denk ik door mijn tandjes. Die ik dus niet heb... Ben een beetje in de war geloof ik.
Sinds gisteravond heb ik lekker caviavoer (van Gerty...) in mijn bakje. En ik doe mijn best om het te eten. Niet dat ik het vies vind, ik vind het juist heel erg lekker, maar het eten gaat nog wel langzaam en moeilijk.
Maar ik ben wel heel erg blij dat ik nu weer zelf eet en niet meer die grote spuit in mijn bekje krijg.
Ik ga heel goed proberen om het vol te houden, want dan hoef ik misschien nooit weer van die groene smurrie te eten.
Mijn baasjes hebben wel net gisteren een nieuw voorraadje van dat dwangvoer aangelegd; ik denk voor de winter. (Er ligt nu een beetje sneeuw; volgens mij zijn de baasjes daar bang voor. Ze hebben tot na de kerst dwangvoer voor me gehaald.... We sneeuwen niet in hoor!)
Ik ga zo weer lekker van mijn caviavoer eten. En die vier (!!!) andere soorten voer mogen ze wel aan andere konijntjes geven. Eet smakelijk!
zaterdag 17 december 2011
Maximiliaan, een konijn met een ochtendhumeur
Op dagen dat ik met een verkeerde poot uit bed ben gestapt, kan het gebeuren dat ik een ochtendhumeur heb. Mijn baasjes moeten daar wel een beetje om lachen geloof ik. Ze lachen mij niet uit, maar ik hoor wel aan hun stemmen dat ze het 'grappig' vinden. Tsk... ze weten zeker zelf niet hoe het is om met het verkeerde pootje uit bed te stappen.
Als ik een ochtendhumeur heb, kan ik al die anderen niet zo goed verdragen. En dat laat ik ze ook wel merken. Vooral Bianca ... die kan ik dan zo lekker opjagen. Britt gaat dan meestal met me meedoen. Met opjagen bedoel ik. En dat mag dan weer niet van de baasjes. Stom hè? Alsof Bianca nooit vervelend doet. ((Hmmm, eigenlijk niet meer de laatste tijd....))
De baasjes zeggen dan een beetje bozig dat ik niet mag opjagen en dan ga ik zitten mokken op een schuilhok. Want het ochtendhumeur wordt er dan niet beter op hoor!
Vaak is het met een kwartiertje wel weer over. Of eigenlijk ben ik dan gewoon vergeten dat er iets was.
Ik spring dan van het schuilhok en ga lekker rondhuppelen en mijn oren laten flapperen. Ben dan weer totaal relaxed en vind iedereen weer lief. Krijgen ze een extra knuffel van mij en dan kan de dag niet meer stuk!!
Als ik een ochtendhumeur heb, kan ik al die anderen niet zo goed verdragen. En dat laat ik ze ook wel merken. Vooral Bianca ... die kan ik dan zo lekker opjagen. Britt gaat dan meestal met me meedoen. Met opjagen bedoel ik. En dat mag dan weer niet van de baasjes. Stom hè? Alsof Bianca nooit vervelend doet. ((Hmmm, eigenlijk niet meer de laatste tijd....))
De baasjes zeggen dan een beetje bozig dat ik niet mag opjagen en dan ga ik zitten mokken op een schuilhok. Want het ochtendhumeur wordt er dan niet beter op hoor!
Vaak is het met een kwartiertje wel weer over. Of eigenlijk ben ik dan gewoon vergeten dat er iets was.
Ik spring dan van het schuilhok en ga lekker rondhuppelen en mijn oren laten flapperen. Ben dan weer totaal relaxed en vind iedereen weer lief. Krijgen ze een extra knuffel van mij en dan kan de dag niet meer stuk!!
donderdag 15 december 2011
Snoepjesritueel
Wij krijgen allemaal iedere avond een paar snoepjes. Nou ja, wij vinden het wel snoepjes, maar ze zijn heel gezond en sommige mensen vinden dat dan weer geen snoepjes. Er zit niet eens suiker in. Maar wij zijn er iedere avond heel blij mee.
Hoe gaat dat dan? Wij wachten en wachten en wachten maar. Maar omdat we niet kunnen klokkijken, weten we niet hoe lang we zitten te wachten. En dan .... oeioeioei! Dan gaat de deur open en horen we de snoepjes aankomen. Gek hè? Maar het baasje dat de snoepjes brengt, schudt altijd met het doosje. Dan weten wij dat we eindelijk snoepjes krijgen. Jippie! Eerst zijn Einstein en Jitske aan de beurt. Tjonge jonge, dat duurt lang! Vinden wij in de grote ren. We horen ze knabbelen en we ruiken die heerlijke snoepjes, maar moeten op onze beurt wachten.
We verdringen ons voor het gaas en dan ein-de-lijk draait ons baasje zich om naar ons. Wij staan al op onze tenen tegen het gaas op. En dan komen de snoepjes. Eerst iedereen eentje. Nou, we proberen heus wel die van een ander af te pakken. Want als dat gebeurt vindt ons baasje dat zielig voor ons 'slachtoffer' en die krijgt dan een extra snoepje. Dat we ook weer proberen af te pakken, zodat er nog meer extra snoepjes komen. Slim hè?
Maar ons baasje zegt altijd aan het eind: nou is het genoeg, want jullie hebben allemaal twee snoepjes gehad. Kunnen baasjes zo goed tellen en opletten? Moeten we nog eens over praten hoe we dat spelletje beter kunnen spelen. Iemand een idee??
Ons baasje zegt altijd dat we 's avonds snoepjes krijgen omdat we nog gezond zijn zolang we graag snoepjes komen halen bij het gaas. Is misschien slim, maar wij vinden de snoepjes vooral heel erg lekker!!
Hoe gaat dat dan? Wij wachten en wachten en wachten maar. Maar omdat we niet kunnen klokkijken, weten we niet hoe lang we zitten te wachten. En dan .... oeioeioei! Dan gaat de deur open en horen we de snoepjes aankomen. Gek hè? Maar het baasje dat de snoepjes brengt, schudt altijd met het doosje. Dan weten wij dat we eindelijk snoepjes krijgen. Jippie! Eerst zijn Einstein en Jitske aan de beurt. Tjonge jonge, dat duurt lang! Vinden wij in de grote ren. We horen ze knabbelen en we ruiken die heerlijke snoepjes, maar moeten op onze beurt wachten.
We verdringen ons voor het gaas en dan ein-de-lijk draait ons baasje zich om naar ons. Wij staan al op onze tenen tegen het gaas op. En dan komen de snoepjes. Eerst iedereen eentje. Nou, we proberen heus wel die van een ander af te pakken. Want als dat gebeurt vindt ons baasje dat zielig voor ons 'slachtoffer' en die krijgt dan een extra snoepje. Dat we ook weer proberen af te pakken, zodat er nog meer extra snoepjes komen. Slim hè?
Maar ons baasje zegt altijd aan het eind: nou is het genoeg, want jullie hebben allemaal twee snoepjes gehad. Kunnen baasjes zo goed tellen en opletten? Moeten we nog eens over praten hoe we dat spelletje beter kunnen spelen. Iemand een idee??
Ons baasje zegt altijd dat we 's avonds snoepjes krijgen omdat we nog gezond zijn zolang we graag snoepjes komen halen bij het gaas. Is misschien slim, maar wij vinden de snoepjes vooral heel erg lekker!!
Wally eet nog steeds niet zelf
Gelukkig blijven mijn baasjes mij dwangvoer geven. Ik ben al een weekje geleden bij de tandarts geweest, maar eten opeten gaat niet lekker. Mijn bekje doet nog ergens pijn. Gelukkig ben ik niet meer zo futloos als afgelopen maandag, de dierenarts (brrrr) zei zelfs dat ik maandag ziek was. Zo voelde ik me ook wel hoor. En dat is gelukkig nu niet meer zo. Maar brokjes eten .. ik weet niet hoor. Ze ruiken heel erg lekker, maar als ik er eentje probeer, zijn ze niet fijn om te eten.
Maar gelukkig dus dat mijn baasjes dapper met mij doorgaan. Dan maken ze weer van dat groene spul in een bakje, doen dat in een heel erg grote spuit en stoppen de spuit dan in mijn bekje. Niet fijn, maar het eten is wel lekker om binnen te krijgen.
Zij houden vol dus dan houd ik het ook nog heel lang vol!
Maar gelukkig dus dat mijn baasjes dapper met mij doorgaan. Dan maken ze weer van dat groene spul in een bakje, doen dat in een heel erg grote spuit en stoppen de spuit dan in mijn bekje. Niet fijn, maar het eten is wel lekker om binnen te krijgen.
Zij houden vol dus dan houd ik het ook nog heel lang vol!
zondag 11 december 2011
Boom in huis??
Omdat ik ziek ben woon ik lekker binnen bij mijn tijdelijke baasjes en bij Isabel. O ja, ik ben dus Wally, van de zere tandjes. Niet fijn hoor. Ik voel met ook niet zo lekker. Maar wat vandaag gebeurde gaf wel afleiding.
Het ene baasje komt met een grote doos beneden en daarna nog met heel veel kleine dozen en uit die grote doos kwam iets dat op een boom lijkt. Ik snapte het niet helemaal zo goed, want de baasjes gingen de takken aan de boom vastmaken. En daarna kwamen er allemaal lichtjes in en dingen die schitteren en glimmen. Heel veel dingen lijken wel een beetje op het hoofd van zo'n beroemde muis; Mickey Muis of zoiets.
Ik vind het maar gek, maar ik kijk er wel de hele tijd naar. Want die boom staat heel dicht bij mijn mooie kooi.
En er staan ook nog twee kleine bomen met lichtjes voor het raam.
Gelukkig snapt Isabel het ook niet, maar zij staat er niet zo dicht bij. Dus zij doet heel stoer vanuit haar tijdelijke hoekje; ze doet net alsof ze het niet eng vindt. Dat geloof ik dus niet. Want ik ben heel stoer. En ik vind het wel een beetje eng. Dus dan moet Isabel het ook wel eng vinden. Want zij is een meisjeskonijn.
De baasjes zeiden steeds dat het een gezellige boom is. Dat zal dan wel. Ik blijf het maar raar vinden.
Ik ga weer uitrusten, want ik ben nog niet fit. Misschien als ik lang naar die boom blijf kijken, dat ik dan lekker in slaap val. Dan ga ik dromen over mooie lichtjes. Welterusten.
Het ene baasje komt met een grote doos beneden en daarna nog met heel veel kleine dozen en uit die grote doos kwam iets dat op een boom lijkt. Ik snapte het niet helemaal zo goed, want de baasjes gingen de takken aan de boom vastmaken. En daarna kwamen er allemaal lichtjes in en dingen die schitteren en glimmen. Heel veel dingen lijken wel een beetje op het hoofd van zo'n beroemde muis; Mickey Muis of zoiets.
Ik vind het maar gek, maar ik kijk er wel de hele tijd naar. Want die boom staat heel dicht bij mijn mooie kooi.
En er staan ook nog twee kleine bomen met lichtjes voor het raam.
Gelukkig snapt Isabel het ook niet, maar zij staat er niet zo dicht bij. Dus zij doet heel stoer vanuit haar tijdelijke hoekje; ze doet net alsof ze het niet eng vindt. Dat geloof ik dus niet. Want ik ben heel stoer. En ik vind het wel een beetje eng. Dus dan moet Isabel het ook wel eng vinden. Want zij is een meisjeskonijn.
De baasjes zeiden steeds dat het een gezellige boom is. Dat zal dan wel. Ik blijf het maar raar vinden.
Ik ga weer uitrusten, want ik ben nog niet fit. Misschien als ik lang naar die boom blijf kijken, dat ik dan lekker in slaap val. Dan ga ik dromen over mooie lichtjes. Welterusten.
Foutje bij Google Blogger .... maar we zijn er weer!
We hebben ons baasje drie keer laten mailen naar Google omdat onze weblog zomaar niet meer te lezen was. En eindelijk kreeg ze vandaag bericht dat het een fout van Google was en sorry voor het ongemak.
Ons baasje vond het erg dat al ons geschrijf zomaar weg was, maar ze vond het niet zo heel erg dat ze deze week geen berichten van ons kon plaatsen: ze kon namelijk niet goed typen. Een zere hand. Is ze zelfs mee naar de dokter geweest. Weet ze zelf ook eens hoe dat is. Iemand die je pijn doet terwijl je au zegt. En dan je vieze pijnstillers moeten doorslikken. We zijn wel blij dat het veeeeel beterder gaat. Kan ze ons weer beter aaien :-).
We hebben over de afgelopen tijd best wat te vertellen. Napoleon kan melden dat hij weer helemaal op de poot is. Hij heeft tot dinsdagmiddag gewacht met eten, zodat hij wel lekker kon afvallen (of zoiets; hij kon het ons niet zo goed uitleggen waarom hij niet at), maar zodat hij niet naar de dierenarts (brrr) hoefde op woensdag. Toch wel slim hè die Napoleon van ons.
Wally is wel heel zielig hoor. Gaat hij voor controle van zijn oog naar de dierenarts (brrr), gaat het daar goed mee, dus dat is mooi. Maar nog even gebit controleren en die arme ziel zat vrijdag weer in de tandartsstoel van de dierenarts (en je weet wat we vinden van dierenartsen: brrrrrr).
Haakje te zien, maar onder narcose - als het pas goed te bekijken is - blijkt het een kleine ramp achter in zijn bekje. We gunnen hem een kunstgebit, want dit gaat niet de goede kant op voor onze kleine held.
Wally krijgt nu nog pijnstillers en dwangvoer. En omdat ons baasje met de zere hand nu niet goed kan dwangvoeren, doet het andere baasje het. Hij en Wally kunnen het gelukkig heel goed met elkaar vinden.
We hopen voor Wally dat hij vanavond weer lekker zelf gaat eten, zonder pijn. We weten dat hij honger heeft, want het dwangvoer gaat er goed in. Maar zelf eten is veel fijner. Dus van ons alle negen: heel veel beterschap gewenst Wally en snel weer lekker gaan eten!!!
Ons baasje vond het erg dat al ons geschrijf zomaar weg was, maar ze vond het niet zo heel erg dat ze deze week geen berichten van ons kon plaatsen: ze kon namelijk niet goed typen. Een zere hand. Is ze zelfs mee naar de dokter geweest. Weet ze zelf ook eens hoe dat is. Iemand die je pijn doet terwijl je au zegt. En dan je vieze pijnstillers moeten doorslikken. We zijn wel blij dat het veeeeel beterder gaat. Kan ze ons weer beter aaien :-).
We hebben over de afgelopen tijd best wat te vertellen. Napoleon kan melden dat hij weer helemaal op de poot is. Hij heeft tot dinsdagmiddag gewacht met eten, zodat hij wel lekker kon afvallen (of zoiets; hij kon het ons niet zo goed uitleggen waarom hij niet at), maar zodat hij niet naar de dierenarts (brrr) hoefde op woensdag. Toch wel slim hè die Napoleon van ons.
Wally is wel heel zielig hoor. Gaat hij voor controle van zijn oog naar de dierenarts (brrr), gaat het daar goed mee, dus dat is mooi. Maar nog even gebit controleren en die arme ziel zat vrijdag weer in de tandartsstoel van de dierenarts (en je weet wat we vinden van dierenartsen: brrrrrr).
Haakje te zien, maar onder narcose - als het pas goed te bekijken is - blijkt het een kleine ramp achter in zijn bekje. We gunnen hem een kunstgebit, want dit gaat niet de goede kant op voor onze kleine held.
Wally krijgt nu nog pijnstillers en dwangvoer. En omdat ons baasje met de zere hand nu niet goed kan dwangvoeren, doet het andere baasje het. Hij en Wally kunnen het gelukkig heel goed met elkaar vinden.
We hopen voor Wally dat hij vanavond weer lekker zelf gaat eten, zonder pijn. We weten dat hij honger heeft, want het dwangvoer gaat er goed in. Maar zelf eten is veel fijner. Dus van ons alle negen: heel veel beterschap gewenst Wally en snel weer lekker gaan eten!!!
donderdag 1 december 2011
Hoe wij medicijnen krijgen
Iedereen bij ons kan meepraten over het krijgen van medicijnen. Niet alleen bij de dierenarts (brrr), maar ook thuis.
Bij de dierenarts krijgen we vooral prikken. Meestal houdt ons baasje ons dan vast en pakt de dierenarts ons vel om er hup een prik in te drukken. Wij konijnen hebben heel taai vel, dus dat moet met gepast geweld.
En als we daar iets in ons bekje krijgen, mogen we òf op de tafel blijven staan òf op de arm van de dierenarts zitten. (Vinden we ook niet allemaal leuk hoor.)
Thuis gaat het anders. Daar krijgen we natuurlijk geen prikken, maar wel medicijnen of dwangvoer in onze bekjes. Of zoals Wally druppels of zalfjes in de ogen.
Op een foto van Wally is goed te zien hoe ze dat hier doen met ons. Kan alleen als de baasjes er allebei zijn trouwens, dus we hopen altijd dat er eentje niet is.
Bij de dierenarts krijgen we vooral prikken. Meestal houdt ons baasje ons dan vast en pakt de dierenarts ons vel om er hup een prik in te drukken. Wij konijnen hebben heel taai vel, dus dat moet met gepast geweld.
En als we daar iets in ons bekje krijgen, mogen we òf op de tafel blijven staan òf op de arm van de dierenarts zitten. (Vinden we ook niet allemaal leuk hoor.)
Thuis gaat het anders. Daar krijgen we natuurlijk geen prikken, maar wel medicijnen of dwangvoer in onze bekjes. Of zoals Wally druppels of zalfjes in de ogen.
Op een foto van Wally is goed te zien hoe ze dat hier doen met ons. Kan alleen als de baasjes er allebei zijn trouwens, dus we hopen altijd dat er eentje niet is.
Wally in de theekdoek voor medicijnen
Zielig hè? Maar wel handig zeggen de baasjes. Wat er gebeurt:
We worden op een passende theedoek gezet. Niet passend of de kleur wel bij ons past, maar of we er in passen. De theedoek voor Wally is veel kleiner dan die voor Napoleon. En Maximiliaan en Jitske moeten zelfs in een douchehanddoek! Ja, wij konijnen hebben onze eigen uitzet.
Dus:
Stap 1: alles klaarleggen: medicijnen, theedoek
Stap 2: konijn vangen (kost soms wat moeite hihihi, lekker puh!)
Stap 3: konijn op theedoek
Stap 4: eerst de theedoek onder de kin langs op de rug vouwen met twee hoeken
Stap 5: andere hoeken bij de eerste hoeken pakken op de rug
Stap 6: nog een keer alles opnieuw omdat wij er een pootje of twee hebben weten uit te wurmen
Stap 7: het ene baasje tilt ons aan de puntenknoop op en houdt de andere hand onder ons
Stap 8: andere baasje - dat medicijnen gaat geven - houdt ons tegen zich aan met een arm om ons heen
Stap 9: konijn probeert baasje dat medicijnen gaat geven in de hand te bijten
Stap 10: medicijnenbaasje duwt spuit in ons bekje
Stap 11: wij gaan in de tegenaanval
Stap 12: baasje gaat gewoon door met medicijnen geven (tsk)
Stap 13: baasje dat de theedoek vasthoudt zet ons weer neer op tafel en bevrijdt ons
Stap 14: op de arm bij theedoekbaasje weer naar ons eigen woonplekje
Stap 15: een snoepje als troost
Als de baasjes niet samen zijn, dan pakt het theedoekbaasje ons eerst in op tafel. Dan mogen we wel op de tafel blijven, maar zitten ingepakt in de theedoek. Het baasje slaat dan een arm om ons heen en wordt dan medicijnenbaasje. Want dan komt er weer een spuit in onze bekjes, proberen wij weer aan te vallen, moeten we weer opnieuw in de theedoek worden ingepakt, krijgen alsnog de medicijnen binnen, enzovoort.
Het lijkt wel of de baasjes altijd winnen met de medicijnen. Tijd voor overleg!
Wally wordt voor de oogdruppels en het oogzalfje gelukkig niet ingepakt. Dat lukt zo wel, als hij maar stil staat. Goed van hem hè! We zijn trots op je Wally!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)