Zit ik net lekker uitgebreid aan mijn oor te krabben, komt de baas naar buiten. Oké, ik zat al even aan en in mijn oor te krabben en had mijn oor ook raar staan, maar dan hoeft de baas toch niet te komen kijken wat er is? Misschien is er wel niets en wil ik gewoon even lekker aan mijn oor krabben.
Gelukkig had ik al gauw door dat de baas mij wilde pakken. Dat laat ik me niet gebeuren! Snel door het kleine deurtje naar binnen in de stalen ren. Daar zit een dak op, dus kan de baas me niet zomaar pakken.
De baas gaf het al snel op. Maar ik bleef wel op mijn hoede; je weet maar nooit...
En inderdaad: baas komt weer naar buiten, mèt het bakje met snoepjes. Oh jee, dat is lastig! Het bakje wordt in de groene ren gezet (dus niet in de ren waarin ik me aan het verstoppen ben, maar daar naast) en Einstein kan zo snoepjes pakken. Dat is niet de bedoeling! Ik wil ook snoepjes pakken! Lekker!! Dus ik naar de andere ren, met mijn neus in het bakje snoepjes en nog voor dat ik er eentje te pakken had, grijpt de baas mij bij mijn kladden en neemt me op de arm mee naar binnen.
Daar wordt er in mijn oor gekeken en aan mijn oor gevoeld, nog eens in mijn oor gekeken en ook aan de buitenkant naar mijn oor gekeken, maar ik had nergens meer last van. Ik wilde gewoon snoepjes snoepen, net als Einstein.
Gelukkig zette de baas mij al snel weer in de ren, zodat ik toch nog een snoepje kon pakken.
Snap niet waarom er zo in mijn oor werd getuurd. Ik heb helemaal nergens last van! En ik krab denk ik nooit weer aan mijn oor; misschien dat ik dan ook nooit weer wordt opgepakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten