Omdat ik altijd goed voor mezelf zorg, had ik alvast bijna alle hechtingen uit mijn buik gehaald. Die had ik namelijk niet meer nodig de laatste dagen. Mijn buikje is heel erg mooi genezen, vindt de dierenarts, en ik voel me ook heel erg veel beter. Eigenlijk voel ik me mezelf weer - zo ongeveer.
Als mijn buikhaartjes weer mooi zijn aangegroeid voel ik me weer helemaal mezelf. Denk ik :-) .
Wally was ook mee naar de dierenarts. Toen we daar zaten te wachten was er ook een hondje dat ons best heel erg bang maakte. Hij leek ons wel met onze mandjes en al te willen opeten. Heel erg eng!
Maar gelukkig zorgt ons baasje goed voor ons en beschermt ons (en het mandje beschermt ons ook) en praat dan zo geruststellend mogelijk tegen ons.
Eenmaal binnen bij de dierenarts bleek dat hondje eigenlijk ook de dierenarts had willen opeten! Wat een raar beest. Dat doe je toch niet?!
Over mij was de dierenarts dus dik tevreden. Ik kreeg eerst een knuffel van hem en daarna heeft mijn baasje mij vastgehouden om de laatste hechtingen eruit te laten halen.
Na mij was Wally aan de beurt. Zijn gewicht is heel erg goed en zijn tandjes gaan ook goed. Heel langzaam groeien ze weer terug, maar vooral heel langzaam. Er komt zelfs onder een heel erg klein wit puntje door. We wachten af.
De kiezen zien er beter uit dan 'ooit'. Geen punten en haken. Wel een heel erg onregelmatige stand en een kies met bobbel, maar aan het gebit is te zien dat Wally heel goed eet. (Eten is slijten in geval van konijnen.)
Ik ben trots op Wally dat het goed met hem gaat en ik ben voor mezelf heel erg blij dat ik door de dierenarts ben ontslagen. (Ik begrijp dat dat positief is. Zo ingewikkeld, die mensentaal.)
Nu wil ik alleen nog maar voor mijn inenting naar de dierenarts en verder niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten