Jitske krabt nooit weer aan haar oor

Zit ik net lekker uitgebreid aan mijn oor te krabben, komt de baas naar buiten. Oké, ik zat al even aan en in mijn oor te krabben en had mijn oor ook raar staan, maar dan hoeft de baas toch niet te komen kijken wat er is? Misschien is er wel niets en wil ik gewoon even lekker aan mijn oor krabben.
Gelukkig had ik al gauw door dat de baas mij wilde pakken. Dat laat ik me niet gebeuren! Snel door het kleine deurtje naar binnen in de stalen ren. Daar zit een dak op, dus kan de baas me niet zomaar pakken.

De baas gaf het al snel op. Maar ik bleef wel op mijn hoede; je weet maar nooit...
En inderdaad: baas komt weer naar buiten, mèt het bakje met snoepjes. Oh jee, dat is lastig! Het bakje wordt in de groene ren gezet (dus niet in de ren waarin ik me aan het verstoppen ben, maar daar naast) en Einstein kan zo snoepjes pakken. Dat is niet de bedoeling! Ik wil ook snoepjes pakken! Lekker!! Dus ik naar de andere ren, met mijn neus in het bakje snoepjes en nog voor dat ik er eentje te pakken had, grijpt de baas mij bij mijn kladden en neemt me op de arm mee naar binnen.
Daar wordt er in mijn oor gekeken en aan mijn oor gevoeld, nog eens in mijn oor gekeken en ook aan de buitenkant naar mijn oor gekeken, maar ik had nergens meer last van. Ik wilde gewoon snoepjes snoepen, net als Einstein.
Gelukkig zette de baas mij al snel weer in de ren, zodat ik toch nog een snoepje kon pakken.
Snap niet waarom er zo in mijn oor werd getuurd. Ik heb helemaal nergens last van! En ik krab denk ik nooit weer aan mijn oor; misschien dat ik dan ook nooit weer wordt opgepakt.

Isabel weer lekker fit

Mijn hok is te klein, mijn ren is te klein, mijn speelgoed is te weinig... (en mijn eten ook ....), kortom: ik voel me helemaal super de laatste dagen! Ik ben lekker druk met mijn speeldingen. Gooien met mijn wortel (van maisblad), gooien met de  bal met bel' die ik van Wally heb geleend en scheuren met de reclamefolders die ik in de ren heb liggen. Lekker versnipperen!
Ik voel me voor het eerst sinds heel lang weer echt goed. Zo goed dat ik af en toe gekke sprongetjes maak. Ik dacht dat ik daar eigenlijk te oud voor was, maar het gaat heel goed met de mini-binkies.
Ik spring vooral lekker gek als Wally uit zijn hok is en in de kamer mag rondlopen. Hij komt dan regelmatig bij mijn ren en hok kijken en snuffelen en ik geloof dat hij mij wel leuk vindt hihi. Ik vind hem ook heel leuk, maar dat houd ik nog een beetje voor mezelf.
Wally is dan aan de ene kant van de hekjes van mijn ren aan het binkies maken en ik aan de andere kant.
We mogen dus niet echt bij elkaar komen van de baasjes. Willen we allebei wel graag, maar als de baasjes het niet willen, gebeurt het dus niet.
Misschien weet ik wel waarom het zo is. Wally eet heel ander eten dan ik en dat is lastig. Wally moet eerst nog beter wennen aan het eten dat ik ook ga eten, zodat we niet elkaars eten opeten en dan buikpijn krijgen.
Da's best lastig hoor: we kunnen niet zomaar ander eten gaan eten. Dat moet beetje voor beetje. Want die buikjes van ons zijn heel gevoelig. Maar: ik weet ook dat Wally al aan het wennen is aan het 'nieuwe' eten, dus misschien is dat wel goed nieuws. Ik hoop het wel en Wally ook.
Want een konijn hoort niet in zijn of haar eentje te leven. We willen heel heel heel erg graag een maatje om voor te zorgen en die voor ons zorgt, en om bij te schuilen als het nodig is. Om mee te spelen en samen lekker te eten en knus te slapen.
Ik wacht wel af wat er gebeurt....

Niets gebeurd!

Da's ook raar: er is gisteravond helemaal niets gebeurd. We wisten het zo zeker en voelden het duidelijk aan de staartjes. Het baasje dat eigenlijk naar cursus zou zijn was ook gewoon in huis. Niet ziek, niets! Misschien was degene die de cursus geeft wel ziek. Of bezet, of zoiets dan.
We hoorden vanochtend wel dat het andere baasje zei dat het dan over twee weken wel zou gebeuren.
Moeten we nu ongerust worden?? Ach, tegen die tijd zijn we het toch al vergeten. Denken we...

Wat gaat er gebeuren vanavond?

We voelen het aan onze staarten: er gaat iets gebeuren vanavond. Zo te voelen pas na het avondeten, maar wel weer voor de groentenbakjes.
We proberen allemaal te raden wat het is, maar komen niet zo ver.
Misschien worden Einstein en Jitske aan de groep gekoppeld?? Nee, dat zal niet, want dat doen onze baasjes 's ochtends en niet 's avonds.
Of zouden we een nieuwe ren krijgen (eindelijk....) op het gras?? Is het ook niet denken we, want dan moeten de baasjes nu nog aan de slag en dan wordt het al donker voor ze klaar zijn.
Wat kunnen we nog meer bedenken...
Oh jee, onze grootste angst: we moeten misschien wel naar de dierenarts! Brrrr.... Maar dat zou toch ook gek zijn? Daar zijn we net geweest met ons zessen uit de grote ren. ((Misschien moeten de andere vier wel..... zou kunnen.))
Wat wel gek is: ons ene baasje heeft op dinsdagavond helemaal geen tijd om met ons naar de dierenarts te gaan. Dat baasje heeft dan cursus: dieren-EHBO. We hebben geen idee waarom, want wij hebben nooit iets gelukkig!

Wacht even. Die cursus. Daar was iets mee. Wat zeiden de baasjes vanochtend tegen elkaar? Iets over ons. O ja, er gaan een paar van ons vanavond mee naar de cursus (wat dat dan ook is). Dat betekent dat er een paar van ons in de mandjes moeten en mee in de auto! Bah, daar houden we helemaal niet van!

Zou dat het zijn? Voelen we dat aan onze staarten? We wachten af!

Einstein en Jitske op het gras in de zon

Zitten we lekker te eten vanochtend, haalt onze baas zomaar de groene ren van onze vaste ren af. Wij helemaal verbaasd, een beetje boos, maar vooral nieuwsgierig kijken wat er mee ging gebeuren.
Hmmm, het leek erop dat de ren ergens anders in de tuin werd neergezet.
Dat zou goed nieuws kunnen zijn.....
Onze voerbakjes werden in de groene ren gezet en ook ons speelgoed. Oei oei oei, dat betekende inderdaad dat wij lekker op het gras mochten gaan spelen!
En ja: even later zaten ook wij in de groene ren, bij onze bakjes en ons speelgoed en mochten ons uitleven op het gras en met rennen en gek doen. Zo lekker!
Nadat we er een tijd uit waren, werd helaas de ren weer leeggemaakt en moesten wij terug naar ons hok :-(. De baas zei dat we anders te veel gras zouden eten en daar misschien wel buikpijn van zouden krijgen. En dat is niet goed.
Het was ook de eerste keer dat we weer vers gras aten en dan klopt dat wel: onze buiken moeten eerst weer wennen aan vers gras.

Dus heel jammer voor ons dat het weer voorbij is, maar we mogen vast binnenkort wel weer op het gras spelen!

Wennen en niet wennen

Aan het buiten zijn hoefden we helemaal niet te wennen; dat is gewoon zoals het hoort. Buitenlucht, zon, wind, regen, kou; allemaal heel erg lekker.
Ruimte om te rennen en onze schuilhuisjes en het grote hok om in te sudderen, hangen, wassen is ook allemaal vertrouwd gelukkig.
Maar waar we nooit aan zullen wennen zijn die lawaaiige vogels. De ene van ons schrikt eerder dan de ander, maar we houden allemaal niet van schreeuwvogels. Nou wonen we niet buitenaf en zitten hier gelukkig geen roofvogels, maar ook van eksters en meeuwen kunnen wij erg schrikken.
Een enkeling van ons overdrijft ("Niet waar!", aldus een verontwaardigde Einstein). We zullen geen namen noemen (doet  'ie zelf dus al), maar er is er eentje die ook bang is voor kleinere vogels. Of eigenlijk: kleine vogels. Misschien zelfs wel kleine vogeltjes. Mussen en mezen kunnen natuurlijk ook lawaai maken, maar om daar bang voor te zijn.....
We lachen die ene niet uit, maar hopen toch wel dat hij er een keertje overheen groeit. Waarom? Nou, iedere keer dat hij schrikt en alarm slaat (stampen bijvoorbeeld) schrikken we ons allemaal een hoedje. Gaan we dus ook gauw naar binnen. Moeten we weer even uithijgen. Kunnen we pas later weer verder met wat we aan het doen waren.
Maar we nemen het hem niet kwalijk. Het is goed dat hij alarm slaat als er alarm zou zijn. Alleen zo jammer dat we heel erg vaak zijn vergeten waar we ook al weer mee bezig waren voor die tijd.

Tijd om aan kleine vogels te wennen!

Hè hè: buitenlucht

We zitten sinds gisteren weer lekker in de buitenrennen aan de buitenlucht te snuffelen. En wat is er fijner als je in de buitenren zit dan .... lekker met z'n allen boven in het hok te slapen...?

Nadat we lekker gek hadden gedaan, goed de beentjes hadden gestrekt, alles besnuffeld en bekeken hadden, zijn we lekker met ons zessen boven in het hok gaan liggen slapen. 't Blijft een beetje passen en meten, maar wij konijnen zijn er gek op om met een kluwen konijnen in een kleine ruimte te liggen en te slapen!

Weer naar buiten!

Uit betrouwbare bron hebben wij vernomen .... of wel: we hoorden dat we vandaag weer naar buiten gaan!! Vreugdesprongen alom.
Eindelijk kunnen we weer gaan rennen, springen, jagen en luieren in de zon (als die er is dan) en lekker snuffelen aan de lucht.
In de garage was het koud genoeg om onze dikke jassen aan te houden, dus van de temperatuur hebben wij geen last. En voor de baasjes is het nu ook iets fijner: geen bevroren waterbakjes meer en weer een nette, konijnvrije garage.
We vonden het best gezellig hoor, de baasjes die heel vaak even kwamen kijken en kletsen in de garage, maar buiten is ons echte leven.
O ja, baas: wanneer maak je de 'grasren' ein-de-lijk aan onze grote ren? We zullen proberen het gras zo'n beetje te laten staan (goed gemaaid door ons) en ook proberen niet al te veel gaten te graven. (Per konijn een stuk of twee denken we, dus da's maar twaalf gaten :-) en als Einstein en Jitske er bij zijn maar veertien.....)

Nou baas: breng ons naar buiten wij zijn er klaar voor!!

Prikken!

Gelukkig is gisteren weer voorbij! Zitten we met ons zessen lekker te slapen in de garage, komt ons baasje er aan, doet het dak van de ren, grijpt ons één voor één bij de kladden (waar die dan ook zitten) en zet ons in twee transportmandjes. We waren nog niet eens goed wakker!
In het ene mandje zaten Maximiliaan en Bianca verbaasd te kijken en in de andere - hele grote - mand zaten wij met ons vieren: de vier Hollanders uit de grote ren. ((Einstein is natuurlijk ook een Hollander, maar die zit nog niet bij ons in de ren.))
Hup de auto in (gelukkig wel voorin) en naar de dierenarts (brr). Hadden we het de dag er voor toch goed gehoord! Dat we naar de dierenarts moesten dus.
Gelukkig geen andere dieren in de wachtkamer. Wat dus betekende .... dat we allemaal één voor één op de weegschaal moesten. En de baas ging zelf weer niet hè. Maximiliaan is nu onze officiële dikkerd (moesten we zeggen van Napoleon). Die was toch aangekomen! Niet gewoon. (Hihihi, aldus Napoleon, die zelf iets is afgevallen.)
Toen één voor één op de behandeltafel. Maximiliaan mocht als eerste. En daarmee is hij ook het allereerste konijn in deze praktijk dat de nieuwe enting heeft gekregen.
Bianca was daarna aan de beurt. Gelukkig trapt de assistente (Kirsten in dit geval) niet in de aanblik van dat schattige witte pluizebolletje.Èn (en daar is ze heel trots op:) ze heeft de dierenarts in de vinger gebeten.
De rest van ons deed het iets dierenartsvriendelijker, hoewel wij de dierenarts echt niet leuk vinden. En de assistente nu ook niet! Ons zomaar vast te houden en de dierenarts te helpen...

Nadat we allemaal gecontroleerd en geprikt waren, mochten we eindelijk weer in de auto mee naar huis. We weten niet hoe we het aan de baasjes moeten uitleggen, maar voor de zoveelste keer: wij houden niet van avonturen! (En niet van dierenartsen.....)

Thuis vonden we onze draai al snel weer. Beetje eten en drinken, hooi happen, rondrennen en luieren. "Wat was er ook al weer gebeurd vandaag??"

Konijnenweer

We vragen onszelf ook wel eens af: wat vinden we nou eigenlijk echt lekker konijnenweer? Als mensen steeds over het weer praten, willen wij daar ook wel eens iets van zeggen.
Maar: het is lastig te beslissen wat we met onze groep van zes nou het beste weer vinden. De Hollanders waren unaniem: zon met veel warmte!
Maximilaan vindt de warmte dan wel weer oké, maar dan tot een graadje of twintig. Anders is het te warm.
En dan nog Bianca. Een konijn apart. Bianca: "Door al mijn witte haar en mijn blauwe ogen, kan ik niet zo heel erg goed tegen al dat zonlicht. Ik verstop mij in de zomer dan ook vaak op een donker plekje. Of in ieder geval een plekje waar het zonlicht niet zo heel goed kan komen. Want ik word helemaal verblind door al dat licht en net als mijn baasjes moet ik ook heel goed uitkijken dat ik niet verbrand in de zon. Maar nu, in de koude dagen van de winter, is de zon ook wel weer lekker aan de vacht. Niet in mijn gezicht, dat is net zo fel als in de zomer, maar lekker opwarmen aan het zonnetje vind ik nu ook wel fijn. De kou mag van mij ook wel weg; met de warmte heb ik verder geen problemen. Dus ik denk dat ik ook wel de temperatuur van Maximiliaan wil en dan een beetje bewolking tegen al het felle licht."

Einstein en Jitske vinden het in de zomer èn in de winter eigenlijk wel lekker. "Tenzij het zo koud is als pas geleden. Dat is wel errug koud hoor! We waren blij dat we in de garage mochten gaan logeren. Daar was het ook niet warm, maar wel veel beter dan buiten. Geen wind hè? En dat scheelt een hoop. Vraag ook maar aan het baasje dat altijd op de fiets gaat.
Wij vinden het ook heel lekker om in het zonnetje te liggen. Einstein kan helemaal lang in de zon liggen: het baasje heeft hem al een keer - in de zomer - uit de zon gehaald en dat vond hij helemaal niet leuk."

Maar goed. Het lijkt erop dat het beter konijnenweer gaat worden na dit weekend. Dus als de baasjes weer 'aan het werk gaan' (???), dan kunnen wij weer naar buiten in onze eigen rennen! Jippie!!! Misschien mogen we de komende dagen ook al wel overdag buiten spelen, maar daar hebben ze ons nog niets over gezegd. We blijven duimen voor onszelf!

We gaan onze enting halen

Ons baasje denkt dat wij niet alles horen, maar we vingen toch echt op dat er een afspraak voor ons is gemaakt bij de dierenarts. We gaan onze enting halen. Wordt er weer in ons geprikt, bah.
Maar het "goede" nieuws is dat er een nieuw vaccin is voor ons! Het beste eraan vinden wij dat we nog maar één keer per jaar geprikt hoeven te worden. De baasjes vinden het vooral geweldig dat we met de nieuwe enting het hele jaar beschermd zijn tegen de twee enge konijnenziektes myxomatose en VHS/VHD. Voor myxomatose moesten we dus twee keer per jaar worden geprikt tot nu toe en dan werkte het ook nog niet het hele jaar. En met het gekke weer van de laatste maanden (veel te warm, dus nog steeds een paar stekende vliegbeestjes die de ziekte kunnen overbrengen), vonden de baasjes het niet zo fijn dat het niet het hele jaar beschermde.
Nu zijn we dus boos en blij tegelijk. Boos dat we weer naar de dierenarts moeten, maar blij dat het maar één keer per jaar hoeft.
Vrijdagmiddag gaan we met ons zessen. De groep uit de grote ren dus. Later gaan Einstein en Jitske, Isabel en Wally ook nog, maar eerst mag Isabel nog iets verder aansterken. Doet ze heel goed hoor!

Wally eet op zijn eigen manier

Het maakt mij niet uit hoe ik eet. Als mijn knuffelkonijn voor mijn bakje ligt, ga ik er toch gewoon bovenop staan! Zo kan ik ook genieten van mijn eten. (Ja, nog steeds Gerty caviavoer.... maar lekker dat het is!!!)

Isabel voelt zich weer zichzelf

Omdat ik altijd goed voor mezelf zorg, had ik alvast bijna alle hechtingen uit mijn buik gehaald. Die had ik namelijk niet meer nodig de laatste dagen. Mijn buikje is heel erg mooi genezen, vindt de dierenarts, en ik voel me ook heel erg veel beter. Eigenlijk voel ik me mezelf weer - zo ongeveer.
Als mijn buikhaartjes weer mooi zijn aangegroeid voel ik me weer helemaal mezelf. Denk ik :-) .

Wally was ook mee naar de dierenarts. Toen we daar zaten te wachten was er ook een hondje dat ons best heel erg bang maakte. Hij leek ons wel met onze mandjes en al te willen opeten. Heel erg eng!
Maar gelukkig zorgt ons baasje goed voor ons en beschermt ons (en het mandje beschermt ons ook) en praat dan zo geruststellend mogelijk tegen ons.
Eenmaal binnen bij de dierenarts bleek dat hondje eigenlijk ook de dierenarts had willen opeten! Wat een raar beest. Dat doe je toch niet?!

Over mij was de dierenarts dus dik tevreden. Ik kreeg eerst een knuffel van hem en daarna heeft mijn baasje mij vastgehouden om de laatste hechtingen eruit te laten halen.

Na mij was Wally aan de beurt. Zijn gewicht is heel erg goed en zijn tandjes gaan ook goed. Heel langzaam groeien ze weer terug, maar vooral heel langzaam. Er komt zelfs onder een heel erg klein wit puntje door. We wachten af.
De kiezen zien er beter uit dan 'ooit'. Geen punten en haken. Wel een heel erg onregelmatige stand en een kies met bobbel, maar aan het gebit is te zien dat Wally heel goed eet. (Eten is slijten in geval van konijnen.)

Ik ben trots op Wally dat het goed met hem gaat en ik ben voor mezelf heel erg blij dat ik door de dierenarts ben ontslagen. (Ik begrijp dat dat positief is. Zo ingewikkeld, die mensentaal.)

Nu wil ik alleen nog maar voor mijn inenting naar de dierenarts en verder niet.

Eten in de garage

Zin in eten hebben we bijna altijd. Dus ook als we in de garage wonen. Kijk maar!

Maximiliaan, Lodewijk, Napoleon, Bianca, Newton en Britt

En we staan zelfs op de film:

Als je heel goed luistert kan je ons horen kauwen...

Even buiten spelen met z'n allen

Omdat het in de garage wel een beetje saai is - en veel kleiner dan buiten - mochten we vrijdagmiddag een paar uurtjes buiten spelen in onze eigen rennen.
Jitske vond het weer een beetje vreemd aan de pootjes, die sneeuw. Maar toch ook wel weer spannend.
Einstein maakt het niet uit: warm, koud, sneeuw, regen of zon, Einstein is altijd in een goed humeur en actief.
Wij in de grote groep wisten niet waar we moesten beginnen toen we in de ren zaten. Eerst in de sneeuw lopen? Newton wel. Of eerst het hok inspecteren? Bianca en Napoleon renden na een rondje buiten ook maar even de trap op om boven in het hok de boel te bekijken. Lodewijk had een gekke bui in de grote hondenmand. Lekker binkies maken in een mandje! En Britt moest alles van top tot teen en van links tot rechts bekijken. Tot slot Maximiliaan. Die zat te slapen toen hij uit de garage werd getild en in de grote ren werd neergezet. Enigszins verstoord keek hij eens om zich heen, vond het wel goed zo en sliep eerst maar eens verder. Maximiliaan vindt het nog steeds ongehoord dat hij zo uit zijn slaap werd gerukt. "Ik zat heerlijk in het hooimandje diep te slapen. Doe ik mijn ogen open: hooi weg, mandje weg en kóud! Ik zie alle andere konijnen rondrennen door de ren en kan alleen maar denken aan mijn mooie droom over zon en worteltjes. Ik heb eerst die droom maar uitgedroomd en ben daarna de sneeuw in gegaan. Vervolgens grote grote-voetenwas, want die sneeuw is wel gek aan de voeten hoor. Daarna heb ik samen met Britt de boel goed in de gaten gehouden. Na nog geen uur was het waterbakje al dichtgevroren en werden de brokjes ook wat hard.
De plasjes die waren gepleegd door ons waren niet meer nat maar alleen nog maar glad! Zo gek!
Aan het einde van de middag werd het weer kouder buiten en heeft ons baasje ons weer gevangen en in de garage neergezet. Wat eigenlijk ook wel weer lekker is. Kleiner dan buiten, maar we redden ons goed.
Hopelijk mogen we vandaag ook weer even buiten spelen. De zon schijnt dus het is vast lekker buiten!"

Isabel: weer in mijn eigen ren!

Eindelijk zit ik weer in mijn eigen ren. Ik eet en drink weer goed en mijn baasje vond mijn buik er netjes uitzien, dus nu kan het geen kwaad meer dat ik ren en spring. Dat rennen en springen valt reuze mee hoor, ik ben al vijf dus ik doe het ietsje rustiger aan.
Maar gelukkig zit ik nu weer op de vloer met mijn hok en ren. En ik zit al de hele middag lekker 'buiten'. Dat deed ik de laatste tijd eigenlijk niet meer. Dan zat ik in mijn hok omdat ik mij niet lekker voelde. Daaraan konden mijn baasjes ook merken dat ik niet goed in orde was. Ik kom anders altijd alleen maar in mijn hok om te eten en te drinken en om naar mijn toilet te gaan. En als ik bang ben, duik ik in mijn hok in mijn tunnel. Lekker beschut.
Maar nu gaat het weer goed met mij! Ik geniet van de ruimte en van de vloerverwarming :-).
Maandag moet ik weer naar de dierenarts (brrr.....) want dan gaan de hechtingen er uit. Dat zijn die draadjes in mijn buik. Daarna moet mijn haar weer aangroeien en dan ben ik weer helemaal de oude (hoop ik).

Onze baas is een watje!

Wij stoere konijnen hebben echt een watje van een baas! Gisteren zijn niet alleen Einstein en Jitske naar de garage verhuisd, maar aan het einde van de dag moesten wij - de groep van zes - ook naar de garage. En waarom? Ons baasje gaf ons keurig ieder uur twee bakjes water (en nam de ijsbakjes mee naar binnen). Dus dat is het niet. Wij renden en speelden de hele dag lekker in de ren. Dat is het dus ook niet. Hmmm? Wat dan wel?
Hahaha wij weten het! Onze baas is een watje! Iedere keer naar buiten lopen is koud. Zegt de baas. Het is maar goed dat ze ons niet hardop kunnen horen lachen, maar wij vinden het erg grappig. Te koud... Neem dan een dikkere jas. Hebben wij ook in de winter. Of klop de jas nog een beetje op. Wij zetten onze haren ook uit tegen de kou.
Maar goed, we zitten nu met z'n allen in de garage. Beetje saai, maar wel warmer en: geen bevroren water :-).

Einstein en Jitske wonen tijdelijk in de garage

Omdat wij een heel koud plekje in de tuin hebben en omdat Einstein het koud begon te vinden, mogen wij een paar dagen in de garage wonen. Lekker! We zijn er vanochtend naartoe verhuisd en we werden meteen helemaal actief.
Het is hier in de garage niet zo koud als buiten, maar iedere keer als er een baasje in de garage komt horen we weer: brr, wat is het hier koud! (Mensen zijn aanstellers....)
Wij genieten hier volop en hebben al helemaal onze draai gevonden.

                                            Kijk: beer is er ook! (Links onder  =:-) )