Naar de tandarts

Daar zijn we weer! Na al dat warme weer en het gedoe met de Ice-pods, is het nu weer een beetje normaal buiten. Soms ineens heel warm; soms ineens heel nat, maar wij vinden het veel beter dan het was. Pfff, alleen als we er aan denken vallen onze haren al weer uit.
We zijn buiten allemaal goed in orde en willen dat ook graag zo houden :-) .
Binnen zitten Wally en Anne te wachten op hun afspraak bij de tandarts. Brrrr. Woensdag zijn ze allebei aan de beurt. Hebben ze ook nog steun aan elkaar als ze samen gaan. Maar ze gaan zeker niet voor de lol. Of omdat het zo gezellig is bij de dierenarts.
Nee, Wally gaat natuurlijk veel vaker om zijn gebit weer filmsterklaar te laten maken en Anne gaat - sinds ze bij ons woont - voor het eerst voor haar gebit. Als je vriendje steeds een mooi gebit laat maken door de tandarts, wil je dat zelf ook wel een keer. (Of niet??)
Die arme Anne heeft helemaal niet aan de baasjes verteld of laten merken dat ze zo veel last van haar gebit heeft nu. Ze ging maar steeds dapper door met eten en drinken, maar ze sliep wel heel veel de laatste dagen en ze knarste soms ook hard met haar kiezen. Ook was ze wat afgevallen. En nou is deze slanke dame al geen grammetje te zwaar, dus daar letten de baasjes goed op.
Wally en Anne eten allebei nog genoeg brokjes en ze krijgen voor nu ook pijnstillers. Lekker!!! Vraag maar aan Anne. Echt waar!! "Ze vinden mij een junkie, maar ik vind het gewoon lekker!" En Wally laat de extra medicijnen maar gewoon gebeuren. "Of ik er nou twee of drie in mijn bekje krijg, het maakt mij niet uit." Heel stoer, maar de baasjes zeggen dat Wally inderdaad altijd heel rustig zijn medicijnen neemt. Goed hè?

Wij van buiten gaan natuurlijk weer heel hard duimen voor ons vriendje en ons vriendinnetje van binnen.
"Succes woensdag!"

Anne en Wally lekker in een tunneltje

Icepod tijd!

Zo voorzichtigjes aan beginnen we bijna allemaal te wennen aan het icepod ding. Het blijft wel een raar geval en vooral Bianca vindt het niets dat ze er niet op kan kauwen, maar het is wel lekker koel.

Maximiliaan gaat er inmiddels languit overheen liggen ("Kan dat ding niet groter?"), Bianca heeft haar billen er al op gekoeld ("Dat hoef je toch niet aan iedereen te vertellen??"), Lodewijk ligt er lekker met zijn kin en een voorpootje op ("Meer dan voldoende koeling!"), Napoleon ligt er alleen per ongeluk tegenaan ("Niet waar, niet per ongeluk!"), Britt heeft één keer een voorpootje gekoeld ("Ik heb zo'n ding ook he-le-maal niet nodig!") en Einstein vindt het een eng ding ("Ja, dat is het toch ook?")

We zijn dus wel op de goede weg met wennen vinden we. En iedereen mag dat in zijn of haar eigen tempo doen.

Onze logé Pluis geniet nog steeds volop van de Icepod en af en toe proberen we de hem na te doen. Zo komen we er wel. En hopelijk ook voordat de zomer voorbij is....

Hoewel? We willen die rare Icepods helemaal niet nodig hebben! Het is gewoon steeds veel te warm voor ons konijnen. We willen eigenlijk gewoon dat het minder warm is buiten, dus als iemand ons kan helpen aan minder warm weer: heel graag!!!

 

Maximilaan ligt met zijn kin op de Ice-pod (want zijn buik is al lekker afgekoeld hiervoor)

Zomer bij de konijnen van Piet Hein

Tjonge jonge, wat een warmte de laatste tijd! De baasjes hadden het weer goed begrepen: als het zo erg warm wordt, is het voor ons konijnen niet mee lekker buiten. Dus mochten we weer naar binnen!
We hebben binnen wel veel minder ruimte dan buiten, maar we voelen ons er veel lekkerder. Dan maar minder ruimte.
We stonden weer in een hele rij opgesteld in de woonkamer en kregen af een toe een lekker koel blaadje witlof of andijvie, of een lekker stukje wortel. Verder 'hingen we een beetje rond' in onze kooien.
Na een dag of wat werd het binnen ook wel erg warm. We durfden het niet tegen de baasjes te zeggen, want misschien was er wel niets aan te doen.
Maar: onze baasjes hadden het al begrepen. Die zagen ons natuurlijk steeds slomer worden en voelden zelf ook wel dat het binnen ook steeds warmer werd.
En: ze hadden een oplossing!! Joehoe! We kregen allemaal een steen uit de tuin in onze kooi. En die steen was best wel koud. De baasjes hadden namelijk één van de vakjes in de vriezer (is een heel erg koud ding....) vol gedaan met stenen. Goed idee hè? En lekker dat dat was om tegenaan te liggen. Super.
Inmiddels hebben we onze eigen Ice-pods. Dat zijn roze schijven, die ook in de vriezer gaan en er dan heel koud uit komen, speciaal voor dieren zoals wij. Lekker koel en helaas voor ons: knagen eraan heeft geen zin -> er gebeurt helemaal niets....
De baasjes vonden de Ice-pods een veiliger idee dan iedere keer stenen in en uit de hokken doen. Stel je voor dat één van ons zo'n zware steen op zijn kopje zou krijgen.... Dat zou niet fijn zijn....

De Ice-pods hebben we nu een paar keer in onze kooien en ook buiten gehad. Rare dingen zijn het. En ons baasje probeert ons wel uit te leggen dat het lekker is om tegenaan of zelfs op te liggen, maar alleen Lodewijk en Maximiliaan durven het echt aan. Wally heeft het wel met één pootje geprobeerd, maar de rest van ons vond een steen iets makkelijker te begrijpen. Of misschien was het gewoon niet té warm voor ons...

Alleen onze logé Pluis had het meteen helemaal door hoor. Eerst al met de steen (vonden wij in het begin ook best spannend) en later met de Ice-pod. Hij ging er meteen met zijn voorpootjes op liggen. Goed van hem hè?

Pluis geniet van de knalroze Ice-pod

Vakantietijd is oppastijd!

Ons is (weer eens ..... ) niets gevraagd, maar we hebben een logeerkonijn. En er komt er morgen nog eentje. En de baas gaat vanaf morgen ook ergens dichtbij nog naar een konijnenmeisje om voor haar te zorgen. En als dat konijnenmeisje weer door haar eigen baasjes wordt verzorgd (na hun vakantie) dan gaat de baas voor een konijnenjongen ergens in de buurt zorgen. Ook weer totdat hij weer door zijn eigen baasjes kan worden verzorgd.

Maar nu is er dus een logée. Zomaar midden in de zithoek van de woonkamer. Er staat een hele grote ren en ze mag de hele dag zomaar op het vloerkleed zitten en spelen. En de baasjes kletsen tegen haar en pakken haar soms op om even te knuffelen.....
Wij zijn niet jaloers hoor, maar we vinden het wel een beetje oneerlijk. Hoewel het natuurlijk niet niks is als je zomaar in een vreemd huis bij vreemde konijnen en vreemde mensen gaat logeren.
Maar dit konijnenmeisje vermaakt zich goed en heeft het gelukkig naar haar zin. Dat vinden wij natuurlijk heel fijn voor haar.

Ach, zolang wij ook onze aandacht en ons eten en ons lekkers en onze aaien krijgen, mogen onze baasjes haar ook wel verwennen.

Logée Puck!

Bianca is weer beter!

Hoera! Bianca is weer helemaal beter! We waren met ons allen best bezorgd over Bianca. "E.C" is erg om te hebben, zeiden onze baasjes. En ze klonken er ook een beetje treurig en angstig bij. Bianca was er niet helemaal bij toen ze uit onze ren naar binnen ging omdat ze ziek was.
Ze weet zelf ook niet meer zo goed dat haar hoofdje en haar ogen raar deden en dat ze omviel toen ze wilde eten :-(.
Ze weet ook niet meer hoe het binnen was, of ze wil ons er niets over vertellen. Dat kan ook. Maar wat we wel weten is dat Lodewijk een paar keer bij Bianca op ziekenbezoek is geweest binnen. Toen het eindelijk wat beter ging met haar. Dan is Bianca niet zo alleen, zeiden de baasjes tegen ons.
En Lodewijk is van de verzorging, dus die kon heel goed bij Bianca zijn. Hij heeft haar heel rustig zitten wassen en lekker tegen haar aan gelegen. Hij dacht dat ze het wel fijn vond dat hij er was.
Na een paar dagen kwamen Lodewijk èn Bianca weer buiten in de ren. We waren meteen heel blij om ze weer te zien.
Zonder Lodewijk gaat het allemaal net iets minder sociaal tussen ons en zonder Bianca is het gewoon heel saai.
Bianca was nog wel heel moe de eerste dagen, maar ze vond het direct heerlijk om weer buiten te zijn. Ze ging lekker aan het weer ruiken, eten van het gras en ons besnuffelen. En wij besnuffelden haar natuurlijk ook.
Zo roken we allemaal dat het goed was en dat we elkaar al kennen. Geen gedoe, daar hadden we ook helemaal geen zin in.
De dagen nadat Bianca weer bij ons was, ging het steeds beter met haar. En nu? Nu gaat het helemaal goed. Ze is weer zo goed als nieuw, zeggen de baasjes. Snappen wij niet helemaal, want ze was toch net als wij al tweedehands toen ze bij ons kwam wonen? Uit de opvang?
Misschien begrijpen wij het niet zo goed, maar we zijn blij dat Bianca weer helemaal is zoals ze was voordat ze ziek werd!
Goed zo Bianca!!!!

 

Bianca is weer helemaal blij en zit met haar mannen in het hooi. Einstein zit aan de andere kant van het hek lekker te eten.

Zieke Bianca

 

Sinds vorige week voel ik me niet zo goed en ben ik ziekjes. Volgens mijn baasjes en de dierenarts (brr...) ben ik heel erg ziek, maar ik vind vooral dat de wereld er zo raar uitziet. Een beetje op de kop en draaiend, of zoiets.
De baasjes vonden mij al een beetje anders-dan-anders toen we met ons allen binnen zaten, omdat het buiten niet fijn was voor ons. Want oei oei, wat was het warm vorige week! We smolten bijna. (Of kan dat niet?)
Ik zat dus met Maximiliaan te relaxen in de kooi in huis, maar had niet zo'n zin in aandacht en ook niet zo'n zin in groenten. Nou heb ik dat wel vaker als dingen niet gaan zoals ik ze gewend ben, dus de baasjes hadden nog niet door dat ik me niet zo lekker voelde. Ik verstopte me ook steeds achter Maximiliaan, maar dat doe ik ook wel vaker als we binnen of buiten zitten.

Woensdag aan het begin van de avond vonden de baasjes het wel weer zo lekker buiten voor ons dat we direct in de rennen op het gras mochten. Dat vind ik altijd zo leuk! Lekker rennen en gekke sprongen maken, maar ook af en toe kijken of er nog wel een baasje in de buurt is (anders vind ik het een beetje eng met alle vogels).
Alleen nu had ik helemaal geen zin om te rennen of om gras te eten. Ik zat tegen het hekje aan en hoopte dat we gauw naar onze ren met onze hokken mochten. Dan zou ik me lekker kunnen verstoppen in het nachthok.

Eindelijk was het zo ver dat de baasjes ons in onze vaste rennen zetten. Ik liep wel wat raar en viel een keertje om toen ik snel met mijn kopje draaide, maar de baasjes dachten dat ik niet helemaal wakker was.

Later op de avond draaide mijn hoofd steeds vanzelf opzij en mijn oogjes ook. Dat was heel naar. Ik kon helemaal niet meer goed rechtop zitten en lopen en voelde me ook echt niet fijn.

Gelukkig gaf de dierenarts advies via de telefoon en hadden de baasjes de goede medicijnen voor mij al in huis.

De volgende dagen voelde ik me nog iets slechter. Mijn hoofd stond heel scheef en ik kon alleen maar heel wankel lopen en af en toe omvallen. Ook ging ik meteen plassen als de baasjes mij optilden. Dat was raar hoor.
Gelukkig kreeg ik bij de dierenarts superprikken en 'infuus' waardoor het weer wat beter ging.
Ik viel wel een paar keer terug in de afgelopen dagen, maar: het gaat nu gelukkig wel langzaam de goede kant op!
Mijn hoofdje staat niet meer zo scheef, mijn plas kan ik iets beter ophouden en ik eet zelf ook weer wat. Ik laat heel goed merken dat ik het eten uit het spuitje heel erg lekker vind, maar dat ik de 'medicijnen' uit de spuitjes eigenlijk helemaal niet wil hebben. Bah, vies!!!

En dan zeggen de baasjes ook nog dat het goed is dat ik zo koppig doe met de medicijnenspuitjes. Hihi, dat blijf ik ook lekker doen!

Ik doe heel hard mijn best om weer helemaal beter te worden en de baasjes en de dierenarts helpen mij daar heel goed bij. Ik hoop dat ik binnenkort kan vertellen dat ik weer lekker buiten bij mijn vriendjes in de ren zit en niet langer binnen in een kooi. (Is nu nog wel heel lekker hoor, dat de anderen er niet bij zijn. Ik voel me namelijk nog niet zo heel goed.....)

Dus hopelijk: tot gauw met een foto van buiten!

De vakantieavonturen van Anne

Nou dat was de vakantie wel zeg! Ik - Anne - werd samen met alle anderen heerlijk verwend door de buurmensen, omdat de baasjes op reis waren naar 'het buitenland'. Ik dacht eerst nog dat ze gewoon buiten zaten, maar ze waren 'ver weg'. (Nu weet ik nog niet wat ze bedoelden, maar goed.)
De lieve buurmensen kwamen steeds eten en aandacht brengen, maar op een ochtend had ik allemaal bloed verloren en schrokken ze erg. Wally had mij niets gedaan natuurlijk (geen tanden, dus mij verwonden kan hij niet) en ik had Wally ook niet gebeten. (Ben ik ook niet van plan hoor!)

De buurmensen hadden snel geregeld dat de dierenarts (brr....) mij kwam ophalen en ging onderzoeken. De dierenarts ontdekte al snel dat ik nodig moest worden geopereerd aan mijn buik, want daar ging iets helemaal niet goed.
Ik voelde me niet echt anders dan anders, maar als de dokter het zegt, zal het wel kloppen. En al dat bloed in de ren gaf een wel veel rommel, dus dat kon ook niet zo blijven.

Nadat ik was geopereerd voelde ik me heel erg leeg. Raar hè? Ik had ook honger, maar mijn buik was gewoon zo .... leeg. Dat klopte dus ook wel. De dierenarts had me half leeggehaald! Zonder dat ik er zelf iets over kon zeggen! Mijn baasjes hadden helemaal vanuit 'het buitenland' gezegd dat ik moest worden geopereerd, dus die hadden voor mij beslist.

De dierenarts heeft mijn baarmoeder en alles wat er bij hoort uit mijn buik gehaald, omdat ik twee hele grote cystes had. En dat is niet goed natuurlijk.

Het bloeden was gelukkig meteen voorbij. Mijn buikje leeg en kaal, maar ik: ik was gered!! Jippie!!! Ik kan nog heel lang leven en hoop dat ik dat ook nog heel lang samen met mijn lieve vriendje Wally zal doen.

Hij vindt me nog steeds lief, ondanks mijn kale buik en de enorme rits die in mijn buik zit. Hij wilde wel weten of het niet een iets kleinere rits had kunnen zijn, maar ik denk dat dat niet kon. Dan had de dierenarts dat wel gedaan.

Ik voelde me al snel na de operatie weer heel erg goed. De buurmensen en de dierenarts hebben nog heel goed voor mij gezorgd, want het was niet niks hoor. Maar gelukkig ging het snel beter met me.
De buurmensen hebben me voer uit een spuitje gegeven (lekker!!!) en allemaal "me-di-cij-nen". Die waren vies! Maar: ik vond het prima om ze te krijgen want aandacht is heel fijn. Daar heb ik wel wat vies eten voor over.

Dank jullie wel lieve buurmensen en moeder van de buurmevrouw en dierenarts dat jullie allemaal zo goed voor mij hebben gezorgd!!!

Op deze foto was ik nog maar net thuis van de operatie. Ik zit lekker met mijn eten en drinken onder in het hok en ben me natuurlijk aan het wassen. Bah, ze hadden allemaal aan mij gezeten en ik rook ook nog eens heel raar. Maar zie mij al lekker fit zitten. Goed hè?

En dit was een paar dagen na de operatie. Zie ons eens gezellig samen zitten! Met mij ging het al heel erg goed en Wally vond het ook fijn dat ik weer zo goed in orde was.

Het nieuwe koppel: Einstein en Britt

Even snel voorstellen: het nieuwe koppel Einstein en Britt.

Voor Einstein zou het niet goed zijn om alleen te blijven. Hij is echt heel erg gewend aan gezelschap en heeft een maatje nodig. Daarom is Britt verhuisd van binnen naar buiten; van Wally naar Einstein.

De baasjes dachten dat het misschien wel spannend zou worden als Einstein en Britt elkaar voor het eerst zouden ontmoeten. Dus het baasje stond klaar met een ovenhandschoen aan en stoffer en blik in de hand toen Britt en Einstein met elkaar gingen kennismaken. Wij konijnen van Piet Hein hebben achter onze pootjes heel erg hard gelachen, want er gebeurde helemaal niets geks.
Ze gingen meteen vriendelijk met elkaar om en lagen binnen de kortste keren lekker tegen elkaar aan. Hihi, zo kan het koppelen dus ook gaan.

Nu zitten ze al drie hele dagen samen en ze doen ook bijna alles samen. Fijn voor ze!!!

Bianca en Maximiliaan aan de andere kant van het gaas werden wel erg onrustig van Britt, maar dat gaat nu ook goed gelukkig.

We hopen wel voor Britt dat het niet meer echt koud gaat worden. Ze komt natuurlijk van binnen waar het altijd lekker warm is. Daar heeft ze dus geen wintervacht nodig. Ze draagt dus geen winterjas, maar alleen een zomerjas en dat kan best brrrr zijn.
De baasjes houden het goed in de gaten en als het te koud lijkt te worden, mogen Einstein en Britt lekker binnen overnachten.

En Wally? Die zit nu toch alleen? Wally lijkt erg te genieten van zijn vrijheid. Van Britt mocht hij bijvoorbeeld niet onder in hun kooi komen (de kooi heeft twee verdiepingen) en in de ren voor de kooi kon Wally alleen onder begeleiding van de baasjes. Britt was daar soms heel gemeen tegen Wally.
En nu? Wally heeft de benedenverdieping al omgespit, zit bijna de hele dag in de ren te genieten en slaapt 's nachts boven met Beer - zijn knuffelbeertje.
Hij krijgt wel extra aandacht van de baasjes, want ook Wally moet wel wennen. Maar te horen aan het feest dat hij de hele woensdag zat te vieren, gaat het goed met Wally en zijn vrijheid! Go Wally!

Jitske is niet meer

Op dinsdag 1 april hebben we allemaal afscheid genomen van onze lieve Jitske. Jitske was al een paar weken heel erg ziek. Maar zoals alle stoere konijnen dat doen, liet ook Jitske maar een heel klein beetje merken dat ze ziek was. Ze at, dronk, speelde, snoepte van groenten, gras en snoepjes, en verzorgde zich zoals altijd. Heel blij en enthousiast dus.
Maar de baasjes zagen dat Jitske wel een beetje moeilijk leek te ademen. Hmm, dat was dus met een dag niet over. Dan maar naar de dierenarts. Eerst maar eens medicijnen tegen buikpijn. Die hielpen helemaal niet.
Na twee dagen ging Jitske daarom weer naar de dierenarts. Deze keer werden er foto's gemaakt. Foto's waarop je de binnenkant van een konijn kunt zien, zonder dat het pijn doet.
De dierenarts kon op de foto's heel erg goed zien dat Jitske heel ziek was. Ze had allemaal vocht rond de longen. En dat hoort niet. Dat is gewoon echt niet goed.
We hoopten allemaal dat de nieuwe medicijnen heel erg zouden helpen om het vocht weg te krijgen. Als dat zou lukken, zou Jitske weer bijna gezond worden.
Maar helaas, de foto een week later en de volgende foto nog een week later brachten slecht nieuws. Het leek eerst ietsiepietsie beterder te gaan, maar op de laatste foto was heel goed te zien dat er niets meer was veranderd.
Jitske was benauwd en bleef benauwd. Ze kon er wel heel goed mee om gaan (we denken dat ze het al een hele tijd had maar dat het steeds ietsje erger werd), maar het ging wel moeilijk.
Als Jitske lekker gras had staan knabbelen, moest ze daarna echt uithijgen van de inspanning. Ze wandelde nog wel lekker rond, maar rende  niet meer en moest steeds even liggen om bij te komen.

De dierenarts vertelde dat Jitske langzaam zou 'verdrinken' in haar eigen vocht. Nou kunnen wij konijnen wel zwemmen, maar dat is niet in het vocht dat in je zit. En we houden niet van zwemmen. Maar als we met zwemmen Jitske hadden kunnen helpen, dan hadden we met z'n allen heel erg ver en veel gezwommen hoor!

Helaas ging het in het laatste weekend van maart steeds slechter met Jitske. De dierenarts kwam op maandag nog om haar te bekijken en heeft haar nog een prik met wondermiddel gegeven.
Dinsdag bleek dat het wondermiddel helaas niet werkte voor Jitske.

Ons baasje heeft de dierenarts gebeld en daarna Jitske (en Einstein) heel erg verwend met lekkere dingen: basilicum, peterselie, zonnebloempitten, paardebloemblaadjes, snoepjes, aaien, lieve woordjes en aandacht (en heel erg veel tranen, maar die voelden vooral nat en niet als verwennerij).
Aan het einde van de ochtend is de dierenarts gekomen. Hij zei ook dat het echt niet meer goed ging met Jitske. Het allerbeste dat we konden doen voor Jitske was haar laten inslapen. Zo zou ze niet meer benauwd zijn, want dat is niet goed voor een konijn.

De baasjes hebben nog de hele tijd tegen Jitske gepraat en gefluisterd en haar geaaid en ondersteund totdat ze helemaal was ingeslapen. Ze was gelukkig heel erg snel na de eerste prik in slaap. Haar hartje klopte nog wel door. Steeds iets rustiger. Maar na de tweede prik stopte haar hartje ook voorgoed.

Einstein mocht nog even aan zijn vriendinnetje snuffelen om afscheid te nemen.

Lieve Jitske, we zijn heel blij dat je bij ons allemaal hebt gewoond. Je hebt hier lekker geleerd om konijn te zijn: rennen, graven, spelen, aandacht, zonnebaden, snoepen, knuffelen met Einstein.
We missen je heel erg, meis met het fluwelen neusje.

Dag Jitske, we vergeten je nooit.

De ogen van Maximiliaan; het valt een beetje mee

Wij, konijnen van Piet Hein, hebben net als onze baasjes een erg 'turbulente' maand achter de rug. De baasjes legden uit dat turbulent niet alleen betekent dan het zo hard waait dat we door ons hok waaien, maar ook dat het kan betekenen dat het een tijd is geweest met heel veel indrukwekkende, moeilijke, nare dingen.

Op de dag dat Maximiliaan eigenlijk voor zijn ogen naar de ogendokter zou gaan (zie vorige blog), liep alles heel erg anders dan iemand had kunnen bedenken.
Wij hadden mooi op tijd onze bakjes gevuld gekregen met brokjes en water. Ook ons hooi was aangevuld en de rennen waren geveegd.
Maar terwijl wij dachten dat het ene baasje Maximiliaan mee zou nemen, kwam ons andere baasje zomaar terug naar huis, terwijl het nog maar half tien in de ochtend was.
Er was een heel erg groot dierenvriend overleden, de baas van Dennis (het hondenvriendje van hondje Belle) en dat was heel heel heel erg. De baasjes gingen dus niet met Maximiliaan op stap, maar gingen naar de bazin van Dennis, om haar te troosten en het onvoorstelbare verdriet te delen.


Een week later is Maximiliaan wel naar de ogendokter geweest. Samen met het ene baasje in de auto helemaal op reis. Gelukkig was de ogendokter een heel erg lieve mevrouw. Ze heeft heel erg goed naar en in de ogen van Maximiliaan gekeken. Toen ze daarmee klaar was, mocht Maximiliaan op de vloer rondlopen en alles besnuffelen wat hij wilde. In de tussentijd spraken de ogendokter en ons baasje met elkaar over allerlei moeilijke dingen (vertelde Maximiliaan).

Gelukkig valt het wel een beetje mee met de ogen. Maximiliaan ziet niet heel erg veel, maar hij hoeft geen bril! (Vinden we jammer, want dat hadden we eigenlijk wel eens willen zien....) Met een bril zou hij toch niet veel meer zien dan nu.
Maar het allerbelangrijkst is dat Maximiliaan niet iets in zijn hoofd heeft waardoor hij slecht ziet. Dan had hij namelijk ook heel erg hoofdpijn kunnen hebben en dat zou heel erg zielig zijn.
De ogendokter en het baasje hebben afgesproken dat Maximiliaan een tijdje medicijnen krijgt en speciale oogdruppels en dat de baasjes zijn ogen heel goed in de gaten moeten houden.

Een bril voor Maximiliaan?

Was het maar zo simpel op te lossen. Met een bril dus. De oogproblemen van Maximiliaan. Wij zouden het helemaal niet erg vinden als hij een bril zou dragen. Wel een beetje vreemd om te zien - een konijn met een bril - maar voor hem en voor ons wel veel fijner.
Een bril gaat het helaas niet worden. Maximiliaan zou wel willen, wij dus ook wel, maar het zal hem niet bij zijn oogproblemen helpen helaas.
Wat er is? Oh ja.... Maximiliaan ziet al een paar weken steeds iets slechter. Zeggen de baasjes. Zien de baasjes. En merken wij, zijn rengenoten. De baasjes zagen Maximiliaan al een paar keer tegen iets op lopen. En als hij nou in een maffe bui zou zijn geweest, had het natuurlijk aan onze rare konijnensprongen kunnen liggen. Maar nee, hij liep gewoon rechtuit en zo tegen een grote kartonnen doos. Raar dus. En later liep hij ook zo tegen Lodewijk op. Hmm?
Wij hadden al gemerkt dat Maximiliaan soms erg van ons schrikt. En dan hapt hij is ons haar. Voor ons niet zo erg, maar voor Maximiliaan heel vervelend dat hij zo schrikt. Van ons, van vogels in de tuin en van onze baasjes soms ook.

We weten nog niet precies wat hij heeft, maar onze eigenste dierenarts zei wel vandaag dat Maximiliaan heel erg weinig kan zien. Donker en licht kan hij nog wel 'zien', maar verder waarschijnlijk niet.
Gelukkig hebben wij konijnen heel erg goede neuzen en oren en die gebruikt Maximiliaan dan ook supergoed. Maar soms schrikt hij dus toch.

Morgen gaat Maximiliaan met de auto naar een heel speciale dierenarts. Een mevrouw de dierenarts die alles weet van ogen! Zij weet hopelijk ook wat Maximiliaan heeft en heel misschien ook wel iets waardoor het beter zal gaan mijn zijn ogen.

Wij duimen allemaal heel hard (zonder duimen, dus dat is best heel moeilijk) dat Maximiliaan beterder gaat worden.

We wachten af wat de dierenartsmevrouw te zeggen heeft!

Nooit saai hier!

De afgelopen paar weken hadden we hier 'tropenweken' volgens de baasjes. En niet omdat het zo warm was buiten -> veel te warm voor ons met onze lekkere wintervachtjes. Nee, omdat de baasjes dachten dat het zo leuk zou zijn als wij buitenkonijnen een gezellige groep van zes konijnen zouden worden.
Dus niet meer Einstein en Jitske met z'n tweeën en Lodewijk, Napoleon, Maximiliaan en Bianca met z'n vieren, maar twee plus vier bij elkaar!
Tja, hadden we echt nog vaker moeten zeggen dat dat geen goed idee is? Maar de baasjes wilden niet luisteren, dus het gevolg was nietjes en hechtingen....

Op een mooie zondag begon het vrij goed. We waren allemaal in een opperbeste bui, omdat we allemaal op het gras mochten. In een megagrote ren! Wacht even.... in 1 megagrote ren.... met ons zessen. Hier klopte iets niet.
De baasjes stonden ook in de ren, met dikke handschoenen (raar hoor mensen) aan en stoffer en blik in de handen. Heel vreemd.
Maar goed, die zondag hebben we ons best goed gedragen. Eerst op het gras en later in onze vaste ren. Die was altijd in twee rennen verdeeld, maar nu was het ineens een grote ren. Oh oh, dat betekent dat we met ons allen in één ruimte moeten leven.....

De broers Einstein, Lodewijk en Napoleon vonden het meteen al helemaal prima met elkaar. Ook Jitske was over de ergste schrik (ieieiekkkk: Bianca!) heen en vond het leuk met de broers. Af en toe nam ze nog gauw de benen als Bianca te enthousiast bij haar kwam, maar dat ging steeds iets beter.

In de loop van de volgende dagen werden Einstein en Maximiliaan helaas steeds feller naar elkaar. Ze wilden allebei de baas over de groep zijn en tja, dat kan er maar eentje worden, dus: knokken.
Eerst was het nog haren plukken (dat hoort er bij ons konijnen wel echt bij als we worden gekoppeld), maar later werd het bijten en schoppen. Zo naar, hoe die twee tekeer gingen! Wij vonden het helemaal niets en zaten vooral in de hoekjes ons te verstoppen.

Het werd dus echt van kwaad tot erger. Einstein werd een soort gatenkaas, zeiden de baasjes, en Maximiliaan had ook gaten maar vooral een zere neus.
Dus op naar de dierenarts. Einstein had onder andere een gat in de wang, in de rug en op de schouder. Na dit bezoek aan de dierenarts had Einstein dus nietjes in zijn zere wang, op zijn rug en op zijn schouderblad. De overige grote gaten waren goed schoongemaakt.

Maximiliaan had ook wat gaten maar vooral een zere neus. Precies op het randje van zijn neusvleugel, dus helemaal vooraan bij zijn neusgat, had hij een snee. Heel netjes gewoon het hele randje 'los'. Bah! Niet fijn om te hebben en niet fijn om te zien.
De dierenarts heeft er goed naar gekeken en zei dat het vanzelf heel mooi dichtviel. Dus gelukkig hoefde Maximiliaan geen nietje (neuspiercing???), geen hechtdraadje (jeuk!!!) en ook geen lijm (dat wil je toch alleen maar wegpoetsen) en kon hij zonder reparaties weer mee naar huis.

Thuis heeft de baas ons niet weer bij elkaar in één ren gezet. Hèhè, eindelijk werden we begrepen.

Het hek in de ren verdeelt de ruimte nu weer mooi in twee delen. Wel zo rustig voor ons konijnen (en ook voor de baasjes en voor de dierenarts).

De nietjes van Einstein zijn er inmiddels uit en alle wonden van Einstein en Maximiliaan lijken mooi te  genezen.

Wij zijn erg blij dat de baasjes hebben gezegd dat we nóóit weer met z'n allen bij elkaar hoeven te zitten. "Dit was de laatste koppelpoging, we doen niet meer." Zoiets zeiden ze.

Gelukkig!!!!

Lekker in de zon

 

Kijk, dat vinden wij nou helemaal oké. Zon in ons hok! En dan: zonnebaden!! Hoewel een paar van ons de zomer ook wel fijn vinden, vinden we het bijna allemaal in de winter nog veel fijner. Vooral met een paar graden brr (onze baas noemt dat vorst) en de zon. We zitten dan ook graag met ons vieren 'voor het raam' (zonder bij te verdienen....) en genieten volop. Kijk maar op de foto.  Maximiliaan is net even beneden om een hapje te eten, maar hij zit er ook altijd bij.

Het is wel een beetje sneu voor Einstein en Jitske dat in de winter de zon bijna niet in hun deel van de ren komt. Gelukkig kunnen ze er wel tegen dat wij ons af en toe omdraaien in onze zon, als we er maar niet van die tevreden geluiden bij gaan maken. Dan vinden ze het niet leuk. (Denken ze, want wij konijnen weten helemaal niet hoe we zulke harde tevreden geluiden moeten maken .... )

We hopen dat we vandaag ook nog op het gras mogen. Dat is helemaal fijn voor Einstein en Jitske, want dan kunnen zij ook lekker in het zonnetje zitten. De baas zegt wel dat we nog even moeten wachten tot vanmiddag. Als we nou zouden weten wat dat is - vanmiddag - dan kunnen we het zeker...... Maar lekker op het gras in de zon spelen gaan we vandaag zeker doen!

 

Go Wally!

Wally kan wel weer aanmoediging gebruiken. Hij is vandaag begonnen aan een reeks bezoeken aan de dierenarts. Gelukkig vindt Wally de dierenarts wel oké (niet super, je moet niet overdrijven natuurlijk). Wally is blij dat de dierenarts hem iedere keer weer zo goed helpt en zo veel verstand heeft van al die gekke en vooral bijzondere konijnendingen die hij heeft, maar meer dan 'wel oké' zit er niet in. Wij - de konijnen van Piet Hein - zijn het helemaal met Wally eens. Een konijnkundige dierenarts is top om te hebben, maar hij blijft een dokter hè... brrrrr.
Waarom Wally zo vaak op bezoek gaat bij de dierenarts? Wally krijgt in de komende weken heel veel prikken met pe-ni-cil-line. De baas moest het een paar keer herhalen, want dat spul kennen we niet. Wel: Baytril, Emeprid, Cisaral en nog veel meer vieze dingen, maar penicilline? Nee, nooit gehad. En dan bedoelen we dat niet één van ons of van onze overleden vriendjes en vriendinnetjes dat heeft gehad.
Nou weten we al sinds Wally hier is, dat hij een heeeel bijzonder konijn is. Met bijzondere kwalen, maar ook met een bijzondere levenslust: hij bedwingt de meest vervelende dingen. Knap hè?!
En nu gaat hij zijn blaasproblemen bedwingen. Met die penicilline dus. Een paar keer week gaat Wally dapper in het mandje, in de auto, laat hij zich prikken en gaat hij weer mee naar huis. Zo stoer!
We hopen dat Wally weer snel helemaal beter en fit is. Go Wally!

Hooi: JA!!!

Onze baas heeft een positieve klacht over ons. De klacht: "Wat eten jullie veel hooi!" "Wat goed!!!" Wij begrijpen de mensentaal maar zo-zo (en dat vinden we ook meer dan genoeg), dus als de baas eerst zegt dat we veel eten, denken we dat we het niet goed doen. Trekken we ons toch niets van aan, maar goed. Maar als de baas meteen daarna een compliment geeft, raken we wel een beetje in de war.
"Moeten we nou minderen met het hooi? Nee toch?" Lastig hoor, die mensentaal.

We struikelen er wel vaker over. Dan zeggen de bazen: "Nee" en dan moet je maar begrijpen of het "Nee, dat mag echt niet."/ "Nee, dat is gevaarlijk."/ "Nee, hou eens op je doet vervelend."/ "Nee, je bent niet aan de beurt."/ "Nee, of toch eigenlijk wel ja." betekent.
We vinden het al knap dat we Nee verstáán. Begrijpen is dus iets anders.

Met "Ja" hebben we trouwens nooit problemen. Gewoon doorgaan met wat je doet -> altijd goed!

En hooi is het allerbeste eten voor ons, dus we horen nu graag van onze baas een dikke vette JA!

((En je kan natuurlijk ook heerlijk vergaderen in het hooi! Konijnenoverleg: niet storen dus!))