De baasjes vonden mij al een beetje anders-dan-anders toen we met ons allen binnen zaten, omdat het buiten niet fijn was voor ons. Want oei oei, wat was het warm vorige week! We smolten bijna. (Of kan dat niet?)
Ik zat dus met Maximiliaan te relaxen in de kooi in huis, maar had niet zo'n zin in aandacht en ook niet zo'n zin in groenten. Nou heb ik dat wel vaker als dingen niet gaan zoals ik ze gewend ben, dus de baasjes hadden nog niet door dat ik me niet zo lekker voelde. Ik verstopte me ook steeds achter Maximiliaan, maar dat doe ik ook wel vaker als we binnen of buiten zitten.
Woensdag aan het begin van de avond vonden de baasjes het wel weer zo lekker buiten voor ons dat we direct in de rennen op het gras mochten. Dat vind ik altijd zo leuk! Lekker rennen en gekke sprongen maken, maar ook af en toe kijken of er nog wel een baasje in de buurt is (anders vind ik het een beetje eng met alle vogels).
Alleen nu had ik helemaal geen zin om te rennen of om gras te eten. Ik zat tegen het hekje aan en hoopte dat we gauw naar onze ren met onze hokken mochten. Dan zou ik me lekker kunnen verstoppen in het nachthok.
Eindelijk was het zo ver dat de baasjes ons in onze vaste rennen zetten. Ik liep wel wat raar en viel een keertje om toen ik snel met mijn kopje draaide, maar de baasjes dachten dat ik niet helemaal wakker was.
Later op de avond draaide mijn hoofd steeds vanzelf opzij en mijn oogjes ook. Dat was heel naar. Ik kon helemaal niet meer goed rechtop zitten en lopen en voelde me ook echt niet fijn.
Gelukkig gaf de dierenarts advies via de telefoon en hadden de baasjes de goede medicijnen voor mij al in huis.
De volgende dagen voelde ik me nog iets slechter. Mijn hoofd stond heel scheef en ik kon alleen maar heel wankel lopen en af en toe omvallen. Ook ging ik meteen plassen als de baasjes mij optilden. Dat was raar hoor.
Gelukkig kreeg ik bij de dierenarts superprikken en 'infuus' waardoor het weer wat beter ging.
Ik viel wel een paar keer terug in de afgelopen dagen, maar: het gaat nu gelukkig wel langzaam de goede kant op!
Mijn hoofdje staat niet meer zo scheef, mijn plas kan ik iets beter ophouden en ik eet zelf ook weer wat. Ik laat heel goed merken dat ik het eten uit het spuitje heel erg lekker vind, maar dat ik de 'medicijnen' uit de spuitjes eigenlijk helemaal niet wil hebben. Bah, vies!!!
En dan zeggen de baasjes ook nog dat het goed is dat ik zo koppig doe met de medicijnenspuitjes. Hihi, dat blijf ik ook lekker doen!
Ik doe heel hard mijn best om weer helemaal beter te worden en de baasjes en de dierenarts helpen mij daar heel goed bij. Ik hoop dat ik binnenkort kan vertellen dat ik weer lekker buiten bij mijn vriendjes in de ren zit en niet langer binnen in een kooi. (Is nu nog wel heel lekker hoor, dat de anderen er niet bij zijn. Ik voel me namelijk nog niet zo heel goed.....)
Dus hopelijk: tot gauw met een foto van buiten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten