Maar de baasjes zagen dat Jitske wel een beetje moeilijk leek te ademen. Hmm, dat was dus met een dag niet over. Dan maar naar de dierenarts. Eerst maar eens medicijnen tegen buikpijn. Die hielpen helemaal niet.
Na twee dagen ging Jitske daarom weer naar de dierenarts. Deze keer werden er foto's gemaakt. Foto's waarop je de binnenkant van een konijn kunt zien, zonder dat het pijn doet.
De dierenarts kon op de foto's heel erg goed zien dat Jitske heel ziek was. Ze had allemaal vocht rond de longen. En dat hoort niet. Dat is gewoon echt niet goed.
We hoopten allemaal dat de nieuwe medicijnen heel erg zouden helpen om het vocht weg te krijgen. Als dat zou lukken, zou Jitske weer bijna gezond worden.
Maar helaas, de foto een week later en de volgende foto nog een week later brachten slecht nieuws. Het leek eerst ietsiepietsie beterder te gaan, maar op de laatste foto was heel goed te zien dat er niets meer was veranderd.
Jitske was benauwd en bleef benauwd. Ze kon er wel heel goed mee om gaan (we denken dat ze het al een hele tijd had maar dat het steeds ietsje erger werd), maar het ging wel moeilijk.
Als Jitske lekker gras had staan knabbelen, moest ze daarna echt uithijgen van de inspanning. Ze wandelde nog wel lekker rond, maar rende niet meer en moest steeds even liggen om bij te komen.
De dierenarts vertelde dat Jitske langzaam zou 'verdrinken' in haar eigen vocht. Nou kunnen wij konijnen wel zwemmen, maar dat is niet in het vocht dat in je zit. En we houden niet van zwemmen. Maar als we met zwemmen Jitske hadden kunnen helpen, dan hadden we met z'n allen heel erg ver en veel gezwommen hoor!
Helaas ging het in het laatste weekend van maart steeds slechter met Jitske. De dierenarts kwam op maandag nog om haar te bekijken en heeft haar nog een prik met wondermiddel gegeven.
Dinsdag bleek dat het wondermiddel helaas niet werkte voor Jitske.
Ons baasje heeft de dierenarts gebeld en daarna Jitske (en Einstein) heel erg verwend met lekkere dingen: basilicum, peterselie, zonnebloempitten, paardebloemblaadjes, snoepjes, aaien, lieve woordjes en aandacht (en heel erg veel tranen, maar die voelden vooral nat en niet als verwennerij).
Aan het einde van de ochtend is de dierenarts gekomen. Hij zei ook dat het echt niet meer goed ging met Jitske. Het allerbeste dat we konden doen voor Jitske was haar laten inslapen. Zo zou ze niet meer benauwd zijn, want dat is niet goed voor een konijn.
De baasjes hebben nog de hele tijd tegen Jitske gepraat en gefluisterd en haar geaaid en ondersteund totdat ze helemaal was ingeslapen. Ze was gelukkig heel erg snel na de eerste prik in slaap. Haar hartje klopte nog wel door. Steeds iets rustiger. Maar na de tweede prik stopte haar hartje ook voorgoed.
Einstein mocht nog even aan zijn vriendinnetje snuffelen om afscheid te nemen.
Lieve Jitske, we zijn heel blij dat je bij ons allemaal hebt gewoond. Je hebt hier lekker geleerd om konijn te zijn: rennen, graven, spelen, aandacht, zonnebaden, snoepen, knuffelen met Einstein.
We missen je heel erg, meis met het fluwelen neusje.
Dag Jitske, we vergeten je nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten