Koppelen groep en duo

Onze baasjes dachten dat het er tijd voor was een paar dagen geleden: het koppelen van de groep van zes aan het duo buiten.
's Ochtends merkten we allemaal al aan het gedoe buiten dat er iets te gebeuren stond. Bij Einstein en Jitske werd de stalen ren afgebroken. Een groene ren werd helemaal aan het einde van het terras neergezet en die werd dan weer aan de grote vaste ren van de groep gemaakt. Daardoor hadden Einstein en Jitske ineens overdreven veel ruimte....
Rare acties dus van de baasjes. Het werd nog gekker toen het hok van Einstein en Isabel werd dichtgedaan met het deurtje. Ze konden er helemaal niet meer in en het eten en drinken stonden ineens buiten het hok in plaats van binnen.
De grote groep had het nog wel een keer gehad met al dat gedoe en besloot in het eigen hok in de grote ren te gaan liggen slapen. Vijf konijnen boven en Maximiliaan in zijn eentje beneden.
Doet de baas toch zomaar de deur van het hok dicht! Met ons er allemaal in opgesloten!! Heel heel erg dus. (Hoewel: de vijf sliepen en sudderden heerlijk boven en hadden het helemaal niet door. Alleen ik - Maximiliaan - kreeg een onaangename verrassing: ineens liepen Einstein en Jitske in de grote ren! En ik kon helemaal niet bij ze komen! Zo gemeen dat de baas ons hok had dichtgedaan!

Het werd gelukkig even later wel iets beter.

Einstein en Jitske waren weer in hun eigen ren en wij mochten weer uit ons hok. Dat was goed. Alleen ... we werden allemaal één voor één in de ren van Einstein en Jitske gezet, zónder dat we terug in onze eigen ren konden! Iek! Dat betekent dus: koppelen en uitvechten wie de baas is.
Dat hebben we goed gedaan. Dat vechten .... Er lagen zo veel plukken haar overal, dat je zou denken dat er een kussen was geknapt in de ren. Een kussen gevuld met konijnenharen.
Jitske vond het allemaal helemaal niets: ze zat vooral bovenop haar eigen hok.
Einstein vond het echter helemaal geweldig: zo veel konijnen en hij kon de baas gaan spelen! Dat moest wel goed komen!
Het lijkt er erg op dat Einstein inderdaad de baas gaat worden als er 'straks' definitief is gekoppeld.
Inmiddels zijn de meeste konijnen niet meer zo heel bang voor Einstein. Alleen met Maximiliaan is het nog knokken als ze bij elkaar in de buurt komen. Zij zijn er nog niet uit wie definitief de baas wordt of is.

Het koppelen is nog niet klaar; de zes en het duo zitten nog niet de hele tijd bij elkaar. Dat heeft nog wel even tijd nodig. Maar bijna iedere dag maken de konijnen met z'n achten verder kennis met elkaar.

Hopelijk komt het koppelen goed; vooral voor Jitske die nu nog heel erg bang is voor de andere konijnen.
Dan kunnen ze lekker met z'n allen in de grote ren en via een gangetjes naar het gazon.

We koppelen nog even verder met z'n allen!

Wally zoekt Isabel

Wally was er de laatste maanden aan gewend dat hij lekker kon neuzen met Isabel door de hekjes van de ren heen.
Wally liep dan lekker door de zithoek en stak steeds over naar het kleed waarop de ren en de kooi van Isabel stonden. Op dat kleed kon hij heel erg gekke sprongen maken (binkies) en soms deed Isabel mee.
Geweldig om te zien.
Door de tralies heen likten ze elkaars neusjes en heel soms lagen ze tegen elkaar aan (met de tralies er tussen) zo'n beetje te slapen.
Isabels kooi, ren en kleed zijn opgeruimd. Wally's kooi staat nu op de plaats van Isabels kooi. Wally loopt al een tijdje in de zithoek en gaat iedere keer al snuffelend kijken waar Isabel en haar ren en kooi zijn. Probeer dat maar eens uit te leggen.

Dag Isabel

Dag lieve lieve lieve Isabel. Gelukkig heb je gisteravond nog een heerlijke opleving gehad en hebben we nog geknuffeld op de bank en vanochtend bij de dierenarts in de wachtkamer.


Nu geen pijn meer. Dank je wel voor alle mooie momenten die je ons hebt gebracht. We gaan je heel erg missen.

Spannende dag voor Isabel

Met Isabel wil het maar niet beter gaan. Na haar grote operatie eind januari, leefde ze helemaal op en was ze weer zoals een hele tijd geleden: speels, springerig, geïnteresseerd.
Toch kwam de klad er in. Beetje af, beetje op, toch maar eens naar de dierenarts, ook nog een injectie tegen de konijnenziektes (die injectie heeft ze heel erg goed doorstaan), aanzien hoe het gaat, nog maar eens naar de dierenarts, een kuurtje van het één, een pijnstiller, een kuurtje van het ander.
Foto van de buik - want daar blijkt een groeiende bult in te zitten, in de buurt van het operatiegebied - op de foto niets te zien. Nog eens goed voelen door de dierenarts, ja er zit echt een bult, nog maar eens observeren thuis hoe ze doet: toch weer wat meer teruggetrokken en minder aandachtig, ze heeft pijn, enz.
Na nog eens andere medicijnen en een pijnstillende injectie, zonder verbetering tot gevolg, is besloten dat Isabel donderdag nogmaals wordt geopereerd. Een echte kijkoperatie: buikje open en kijken wat er wordt aangetroffen.
Dit kan dus ook helemaal niet goed zijn, wat er wordt aangetroffen. En dan.... Dan zullen we toch afscheid moeten nemen van onze kleine, dappere Isabel. Maar misschien is het toch niet zo ernstig. Laten we in ieder geval afwachten wat de dierenarts aantreft in het buikje van Isabel.
Lieve Isabel: heel veel sterkte morgen met je operatie. Zoals het nu gaat met je buik is ook niet goed. We denken aan je!

Tandartsbezoeken....

De tandartsbezoeken hebben ons goed geholpen. We mochten gisteravond pas naar huis, maar gingen allebei bijna meteen eten. Het was ook al laat voor ons; het werd al donker buiten!
Wally begon lekker uit zijn voerbakje te eten. Hij was wel heel moe, want na een paar brokjes moest hij steeds even bijslapen. Maar: hij eet zelf!
Britt was nogal verbaasd dat ze in de woonkamer bleef vannacht:"Kom ik ein-de-lijk thuis van de dierenarts (brr....) en dan mag ik niet eens in mijn eigen grote ren buiten rondrennen met mijn vriendjes! Nee: ik moest verplicht (de dierenarts had het gezegd) een nachtje binnen blijven. Het zou namelijk gaan vriezen. Ja, en?? Ik heb een lekker dikke vacht en heel veel vriendjes om me aan op te warmen hoor. Nee dus, ik moest in de woonkamer blijven. In een hok dat niet van mij is en ook nog naast het hok van Isabel. Best gezellig, maar wel vreemd.
Ik ben meteen op onderzoek gegaan: stro eten (goed gekeurd), hooi eten (ook lekker), water proeven (net als buiten), brokjes eten (ook net als buiten) en groenten eten (lekker!!!! En veel makkelijker dan buiten: ik hoefde met niemand te delen!)
Vanochtend mocht ik weer in de grote buitenren. Maximiliaan wilde graag aan mij laten weten dat hij de baas is, dus ik moest meteen rennen rennen en rennen. Vermoeiend! Maar ik was hem wel te snel af.
Daarna ben ik lekker in de zon gaan liggen met alle vriendjes om mij heen, boven in het hok. Genieten dus! En dat ik gisteren bij de tandarts ben geweest ... daar weet ik bijna niets meer van."

Wally ik vandaag lekker aan het uitrusten, knabbelen op zijn eten en harig aan het zijn. "Ik verlies al een week of twee zo veel haar dat mijn baasjes bang zijn dat ik straks nog kaal word. Maar dat word ik echt niet. Ik heb nog veel meer haar! En ik kan ook al beter eten dan in de afgelopen weken. Goed hè? Ik ben nog wel steeds blij met mijn dwangvoer, twee keer per dag, want dat is een goede aanvulling op wat ik zelf kan eten. Ik voel me goed; beetje moe nog van gisteren, maar verder helemaal oké."

'Vakantie en gekwakkel'

De baasjes hadden het de afgelopen week zo druk, dat wij maar besloten ze een beetje met rust te laten en vakantie in eigen ren te vieren.
Dat met rust laten ging vrij goed, maar ze lieten ons natuurlijk niet met rust. Ze wisten echt iedere dag weer de boel te vegen en vooral Britt en Wally en Isabel bij de kladden te grijpen om ze hun medicijnen te geven. Zo sneu.... maar gelukkig hoefden we niet allemaal aan de medicijnen.
Einstein en Jitske zaten deze week bijna altijd in de groene ren die aan hun eigen grote ren zit. Lekker genieten van het zonnetje als dat er was en lekker snuffelen aan 'de buren'; aan ons in de grote ren dus.
Wij snuffelden natuurlijk terug! Vooral Britt. Die kan toch 'hard' snuffelen. En dan bedoelen we niet alleen dat ze er heel druk mee is maar ook dat ze net als een stoommachientje klinkt. Echt waar! Als ze haar medicijnen krijgt is het net of er een stoomtrein vertrekt, zo hard kan ze snuiven. Toet toet: hier komt Britt. ("Jullie lachen mij uit en dat mag niet want dat is niet lief!", aldus Britt.)

Wij van de grote groep hadden er eigenlijk op gerekend dat die twee die nu nog naast ons wonen - Einstein en Jitske dus - dit weekend bij ons zouden komen wonen. Maar omdat Britt eerst maandag naar de tandarts gaat ..... iek, wij gelukkig niet! .... is het handiger om Einstein en Jitske pas komend weekend te verhuizen. En dan zullen we eens laten zien wat wij met indringers doen! De baasjes zijn gewaarschuwd!

Omdat Britt nog steeds sopt met haar eten en omdat Wally echt nodig moet, gaan zij morgen allebei naar de tandarts (brr...). We gaan voor Britt en Wally heel hard duimen dat het goed gaat. Vooral Wally moet niet weer zo'n klap van de narcose krijgen als de laatste keer. Dat zou wel heel zielig zijn voor hem. En hij is natuurlijk wel onze kleine dappere Wally!

Britt staat vast haar mannetje, zoals bijna altijd in bijna elke situatie.

Helaas vinden de baasjes dat het nu weer minder goed gaat met Isabel. De pijnstilling is sinds twee dagen afgelopen en de antibioticum is na vanavond ook op. Maar ze is weer wat hangeriger, zit weer meer in haar kooi in plaats van in haar ren en is minder blij en enthousiast.
De dierenarts moet maar weer voelen hoe het met het buikje gaat en of de ontsteking al weg is.

Morgen vertellen we hoe het is gegaan met onze drie mede-konijnen bij de dierenarts (brr....).

De kwakkelclub

Ons kwakkelclubje is inmiddels uitgebreid tot drie konijnen. Naast mij, Isabel, en Wally zit Britt ook een beetje in de kwakkelclub.
Alle drie krijgen we op het moment pijnstiller/ontstekingsremmer. Wally, omdat hij ineens heel slecht eet en alleen maar kleine dingen eet, Britt, omdat ze ook iets met haar kiezen lijkt te hebben en ik natuurlijk omdat ik een ontsteking in mijn buikje heb.
Allemaal een kuurtje!
We houden ons taai hoor en laten vooral (bijna) niet merken dat er iets is met ons. Maar onze baasjes kennen ons zó goed, dat ze toch zien dat er iets is. Moeten wij konijnen nog eens overleggen....
Maar goed, Wally en Britt kunnen samen naar de tandarts binnenkort en ik hoef alleen maar braaf mijn medicijnen door te slikken om beter te worden. Dus dat doe ik dan maar.

Isabel krijgt een kuurtje

Zit ik weer bij de dierenarts. Ik weet niet hoe ik mijn baasjes moet vertellen dat ik het daar echt niet leuk vind. Ze schijnen het niet te willen begrijpen...

Gelukkig blijkt uit de foto (waar ik heel knap op sta!) dat ik schone longen heb, dat mijn buik er goed uitziet, maar dat ik wel een ontsteking met veel vetweefsel in mijn buikje heb.
Om beter te worden krijg ik de komende tijd 'een kuurtje'. Jaja, als ze het zo zeggen denken ze natuurlijk dat ik niet begrijp dat ik medicijnen ga krijgen. Nou, dat begrijp ik dus best wel.
Maar als het helpt, werk ik graag (nou ja...) mee.
Het ging juist zo goed met mij de laatste tijd en dat wil ik ook graag zo hebben. Dan zijn de baasjes niet bezorgd en dan kan ik lekker mijn gang gaan en voel ik me goed.

Isabel weer naar de dierenarts

Kleine, lieve, dappere Isabel is vanochtend naar de dierenarts geweest. Ze moet morgen (vrijdag) weer terugkomen, omdat er een bult in haar buik zit.
Waarschijnlijk heeft het niets te maken met de operatie van eind januari, maar het voelde vervelend genoeg voor haar om er onderzoek naar te doen.
Arm meisje. De dierenarts moest haar wel heel goed bevoelen en dus deed het haar flink pijn. Maar dapper als ze is hield ze stand.
Ze heeft twee prikken gekregen, waarop ze het tot morgenochtend moet volhouden wat de pijn betreft.

Waarom moest ze eigenlijk naar de dierenarts? Omdat ze de laatste dagen steeds vaker 'niet zichzelf was'. Weer veel meer in haar kooi, niet meer zo geïnteresseerd in dingen en niet meer zo blij, vrolijk en enthousiast. Niet zo goed dus. En dat bleek.

Waarom we vandáág naar de dierenarts gingen? De aanleiding was Britt; Isabel ging 'alleen maar' mee.
Britt is de laatste dagen aan het soppen met haar eten. Ze neemt een paar slokjes water, eet een brok en nog voor ze de brok heeft weggekauwd en doorgeslikt gaat ze alweer water drinken. Ze kauwt dus nog op de resten van de brok terwijl ze drinkt, dus het lijkt alsof ze op het water staat te kauwen.
Brok, water, brok, water. Ze eet en drinkt dus wel, ook hooi en groenten en snoepjes, maar het is wel erg vreemd.
Britt krijgt nu een paar dagen pijnstillers, omdat ze misschien ergens een gevoelige plek in haar bekje heeft en die plek wil 'koelen' met het water. Of misschien heeft ze toch last van haar gebit. Dat is wel een beetje onregelmatig, maar ziet er niet zorgelijk uit.
Maar zoals we van Wally hebben geleerd: het ziet er misschien niet zorgelijk uit, maar het kan best een ramp zijn in zo'n konijnenbekje. Zo erg zal het zeker niet zijn bij Britt, maar goed, er kan toch wel wat irritatie door haar gebit zijn.
Als Britt over een dag of drie à vier niet gewoon eet, dan gaan we weer overleggen met de dierenarts. Waarschijnlijk moet ze dan toch naar de 'tandarts' omdat dan het gebit waarschijnlijk toch het probleem is.

Morgen eerst Isabel. Hopelijk is het iets heel onschuldigs in haar buikje. We duimen voor haar.

Konijnen op cursus

We dachten dat het gevaar van twee weken geleden was geweken (wat het gevaar dan ook was toen), maar helaas: dinsdagavond moesten we met z'n vieren ineens 'op cursus'. Geen idee wat we daar moesten leren, want wij weten alles al.
Het baasje kwam met twee mandjes naar buiten in de grote ren, zette de mandjes met de deurtjes open neer, en plukte zó Britt, Napoleon, Bianca en Maximiliaan van de grond.
Voor we het wisten zaten we in de mandjes en erger nog: in de auto!
Beide baasjes zaten ook in de auto. Ze namen ons mee naar euh hoe heette het ook al weer? Ergens waar wij ook met z'n allen met de baasjes hebben gewoond. (Vertelden de baasjes.)
Zaten we daar ineens midden in een zaaltje, met allemaal mensen die we niet kenden! Tot er eentje binnenkwam die wij dus echt niet leuk vinden. De dierenarts! Brrr....
En die ging ook nog laten zien hoe je Maximiliaan goed van de grond kan oppakken. Ook iemand anders mocht dat oefenen met Maximiliaan. Raar hoor! En helemaal niet fijn voor Maximiliaan. Als laatste pakt ons baasje Maximiliaan op en laat hem ook nog bijna vallen en raar draaien. Zó moest het dus niet....
Daarna werd Bianca uit haar mandje gehaald. Die vond het al helemaal geen feest, maar moest ook even een kunstje laten zien.
Vervolgens haalden de baasjes Britt en Napoleon uit hun gezamenlijke mandje. Gingen de baasjes met ons van mens naar mens om ons te laten vasthouden! Bel 144! Dat is niet konijnvriendelijk!
Oké, deze mensen hielden ons allemaal wel heel zorgvuldig en volgens de regels vast, dus dat gaf wel vertrouwen. Maar wij konijnen houden er niet van opgepakt te worden!!!

Gelukkig gingen we daarna in de mandjes en bracht de ene baas ons naar huis. De andere baas bleef daar en kwam veel later naar huis.

We waren erg blij dat we weer gewoon thuis waren. Raar gedoe hoor. Wij willen nooit weer 'op cursus'. ((En dat hoeft ook niet want wij weten alles al!))

Isabel een pittige dame

Eindelijk was het zover: vandaag mocht ik eventjes aan Wally snuffelen zónder tralies er tussen. En spannend dat ik het vond!
Wally liep al in de woonkamer en was al een paar keer tegen mijn ren aan komen liggen. Ook hadden we al elkaars neusjes gelikt en samen gerend.
En wat toen ineens heel gek was: er zat een gat in mijn ren! Dat is dus een deurtje, maar dat kan nooit open (zelfs niet als ik heel erg hard ga staan trekken en duwen...).
Nu deed de baas de deur zomaar open. Mijn groene konijn werd buiten de ren neergelegd (in de deuropening), zodat ik kon zien dat de deur open was. Ik vond het al tochten, dus ik wist het eigenlijk al, maar dat is toch ook wel duidelijk als er iets in de deuropening ligt.
Heel voorzichtig ben ik toen gaan kijken hoe dat zat met mijn konijn. Dat lag echt voor het grootste deel buiten mijn ren! Hmmmm, toch mijn hoofd maar eens door de deur steken. Dat kan!! Er zit echt niets meer dat mij tegenhoudt.
Twee pootjes naar buiten, even rondom me kijken en toch maar weer naar binnen. Ja, ik blijf een konijn hoor: ik wil wel zeker weten waar alles is en dat ik ook nog veilig terug kan.
Alles klopte gelukkig nog in mijn hok en ren, dus toen ben ik heel erg dapper door het deurtje naar buiten gegaan.... Ik heb heel stoer gedaan, maar mijn staartje verraadde mij: dat trilde de hele tijd.
Ik heb rustig de boel verkend hier: eerst de blauwe dekentjes die de baas speciaal voor mij op de gladde marmeren vloer had gelegd. (Was echt heel glad die vloer!) Toen vanaf de blauwe dekentjes op het grijze vloerkleed. En daarna ben ik zelfs nog een paar keer op de gladde vloer gaan lopen.
Al die tijd was Wally zelf aan het spelen en gaf mij helemaal geen aandacht. Tsk... rare man.
Uiteindelijk heeft de baas Wally zelfs nog onder de bank vandaan gelokt, want hij bleef wel erg lang weg. (Als Wally dat doet ligt 'ie lekker op een warm plekje op de vloer te slapen onder de bank.)
Eindelijk kwam Wally zo dichtbij dat ik echt aan hem kon snuffelen. Dat deed hij toen ook bij mij. En dat klopte niet... Ik wilde wel laten zien wie hier de baas is. (Dat ben ik natuurlijk.) Dus ik begon te knorren tegen Wally en hapte in zijn vacht (heeeeeel veeeeeel haren in mijn mond want Wally is heel erg in de rui.....) en heb Wally ook nog besprongen.
De baas vond het niet zo heel erg oké allemaal, vooral dat geknor van mij niet. (Kan ik echt heel goed!)
En ik moest Wally ook heel laten.... Ja natuurlijk, ik hoef toch geen kapot konijn??? Rare baas.

De baas heeft mij toen door de deur naar binnen gedirigeerd en de deur weer dicht gedaan.

Eigenlijk vond ik dat niet zo erg, want ik was al wel heel moe van mijn avonturen. Helemaal door de zithoek op inspectie, toen ook nog contact met Wally, pffff, veel spannende dingen voor zo'n klein konijn als ik!

Stampen maar

Normaal zijn wij konijnen altijd rustig en kalm in de weer (behalve als Eintein ons laat schrikken), maar gisteravond waren we allemaal aan het stampen. Er liep een zwarte kat door onze tuin! Dat kan alleen maar betekenen: er moet gestampt worden!
En dat deden we dan ook als de beste. Ons baasje kwam zelfs buiten kijken wat er was; zo veel lawaai zijn ze hier niet van ons gewend :-).

Toen de kat weg was, moesten we nog wel een beetje bijkomen. Toch schrikken, zo'n kat.

Naar de dierenarts dus...

En ja hoor: we werden ingeladen in de mandjes en gingen naar de dierenarts. Voor onze entingen. We hadden het natuurlijk kunnen weten, want de groep van zes is pas ook al geweest. En we moeten allemaal ingeënt worden tegen Myxomatose en tegen VHD (/VHS). Nu zijn we er gelukkig een jaar lang vanaf!

De dierenarts (brr...) heeft ook nog naar de tandjes en de kiezen van Wally gekeken. De tandjes komen vrijwel allemaal langzaam maar zeker terug. Dat is gewoon afwachten.
Maar de kiezen van Wally is een ander verhaal. Zoals de dierenarts zei: het is een wonder dat Wally met zulke kiezen nog eet. Een heel rommelig gebit dus.

Pas als Wally heel slecht gaat eten (niets van te merken nu!), dan gaan we kijken wat er moet gebeuren. Omdat Wally lang nodig had om over de afgelopen narcose te komen, is het echt afwachten hoe dat een volgende keer zal gaan.

We hopen dat een volgende keer nog lang op zich laat wachten!

Mandjes gesignaleerd!

Waarom loopt ons baasje met drie mandjes door het huis??? Moeten we ons weer eens zorgen maken? Gaan we weer ergens naartoe? Liever niet hoor, we zijn niet van die reizigers.
Waarom mogen wij, Einstein en Jitske, niet in de groene ren? En waarom moeten wij, Isabel en Wally, tegen twee mandjes aan kijken?
Als de mandjes al in de kamer staan betekent dat dat we ook zo in de mandjes moeten. En als er twee in de woonkamer staan, moeten we vast allebei mee... "Daar heb ik geen zin in! - Dat wil ik niet!" aldus Isabel en Wally.
Jitske en Einstein wachten nog af. Die zien hun mandje nog niet staan, maar merken wel dat er iets is.
We zullen zien! (Maar we laten ons niet - zomaar - pakken hoor!)