Napoleon eet weer lekker

Dat was me de week wel hoor. Mijn baasjes mij maar volstoppen met van dat waterige eten. Ze noemen het dwangvoer, nou dat had ik al verteld. Die grote spuit in mijn kleine bekje...
Maar gelukkig bedacht ik mij op tijd dat het goed is om zelf te eten. Dinsdagmiddag zo rond de lunch vond ik dat ik het wel weer eens zelf kon gaan proberen. Eten dus. Ik moest wel erg goed kauwen, maar eigenlijk was het eten wel heel erg lekker. En en en: ik hoef geen dwangvoer meer! En en en: ik hoef niet naar de tandarts vandaag! Ik ben zo blij. Ik ga er zo nog even een brokje extra op eten, want het voelt als een feestje.
Maar euh: baasje, waar blijft het ontbijt????




De knabbels! Napoleon

Napoleon is een lekker ding!

Er wordt over me gepraat binnen de groep. Maar da's niet zo erg. Doen we ook wel over de anderen. Maar wat wel gek is: volgens mij vinden ze me een lekker ding! Beter dateen konijn dat vindt dan een mens of ander dier, want dan kan je het als konijn niet meer na vertellen.
Ik ben ook een lekker ding, dat wist ik al langer, maar dat ze aan me willen knagen ..... heeft alles te maken met het dwangvoer dat ik krijg. Lijkt een bakje met spinazie (vinden de baasjes heel erg lekker), maar is dus gewoon groene smurrie. Hup in een spuit en hup in mijn bekje en dat moet ik maar goed vinden. Nou, dat vind ik niet altijd goed. Dan ga ik aan de spuit knagen, of ik slik het gewoon niet door. En dan zit het in mijn vacht. En dàt valt zo in de smaak bij de anderen. Gaan ze me schoonlikken omdat ze het zo lekker vinden. En Britt probeerde zelfs aan me te knagen! Rare jongens en meisjes hoor, hier in de ren. Maar gelukkig vinden ze me een lekker ding! Hiehaa!

Woensdag moet ik trouwens alweer naar de dierenarts. Vandaag ook al geweest. Zat 'ie weer met zo'n ding in mijn bekje te kijken. Ik maar kauwen op dat ding, maar de dierenarts ging gewoon door. En mijn baasje ook nog helpen hè? Mij vasthouden zodat die man met dat ding goed achterin mijn bekje kon kijken. Dat is niet fijn hoor.
Woensdag gaat hij mijn gebit saneren. Geen idee wat het is, maar ik moet er al om negen uur 's ochtends zijn. Dat komt mij helemaal niet uit, want dan slaap ik altijd. En slaap is belangrijk. Veel slaap helemaal! Misschien moet ik morgen dan maar wat meer slapen dan normaal, dan kan ik er woensdag beter tegen denk ik.

De knabbels!

Napoleon weer bij de groep

Pfff, gelukkig hebben mijn baasjes me vanavond weer bij de groep gezet. Ik heb nog wat zakjes dwangvoer van de dierenarts gekregen (hij belde mijn baasje op om te overleggen) en als het maandag niet beterder is dan gaan ze in mijn bekje kijken onder narcose. Waaronder dat is weet ik niet. Misschien zoiets als een lekker warm dekentje?
Ik hoop dat ik toch weer lekker kan eten voordat het maandag is, want dan hoef ik niet weer naar de dierenarts.
Nu ga ik lekker met al mijn familie slapen. Welterusten!

Napoleon blijft kwakkelen; Wally heeft meer geluk

Zit ik verdorie sinds vanochtend in mijn eentje in een hok! En waarom? Omdat ik niet eet. Moet je me ook maar niet van die vieze medicijnen geven. Bah! Dat dwangvoer smaakt nog wel redelijk, maar waarom mag ik dat niet gewoon oplikken uit het bakje? Waarom moet ik daarvoor zo'n grote spuit in mijn kleine bekje krijgen? Ik probeer mijn lippen gewoon steeds stijf op elkaar te houden, maar ja, die grote handen van die grote bazen van mij winnen het nog steeds.
Ik ben deze week al drie keer bij de dierenarts geweest. Alsof dat een leuk uitstapje is... Geen idee, maar het lijkt wel of mijn baasjes denken dat ik dat leuk vind. Nee dus! Gisteravond was Wally de logé ook nog mee. We moesten allebei in een eigen mandje, dus veel hadden we niet aan elkaar. De dokter van gisteravond was wel lief hoor en ze wilde ook wel graag dat ze met ons zou kunnen praten. Nou, als we eens wat zeggen wordt er toch niet geluisterd. Ik knor en piep er op los als ze me medicijnen geven, maar luisteren: ho maar. Dan vergaat je het praten ook wel een keer.
Ik heb in ieder geval medicijn nummer drie erbij gekregen: pijnstillers. En als het niet beterder wordt moet ik maandag weer naar de dierenarts. Zucht .... laat mij toch lekker.
Ik heb vandaag wel een stukje tarweaar gegeten. En een paar sprietjes hooi. Dus dat is best iets!
 Maar nee; ze willen zich gewoon zorgen maken om me. (Vind ik eigenlijk best lief hoor, want misschien is het ook wel gek dat ik niet eet... heb ik nog niet over nagedacht....)

(Ik zit hier te wachten op mijn medicijnen en op het dwangvoer.... Ik kan die theedoek wel aan hoor! Lekker in happen zodat mijn baasjes me niet kunnen inpakken in de theekdoek...)
Wally heeft meer geluk dan ik. Kan hij zelf het beste vertellen denk ik. Wally?
Nou, ik moest dus gisteravond mee omdat de baasjes weer met Napoleon naar de dierenarts gingen. Kon ik ook wel even mee voor controle. Hadden we zomaar een mevrouw de dierenarts! Wel lief gelukkig. Hoewel... ze ging wel weer met zo'n stripje in mijn oog zitten vissen naar vloeistof die ze er eerst in had gespoten. Ja, je moet wat ondergaan als konijn.
En dan ging ze me ook nog steeds in de ogen schijnen met een fel lampje. Rechts, links, rechts, links. Ik raakte helemaal in de war. En zag ook maar steeds zo'n gekke vlek als ik ergens naar probeerde te kijken. Dat werd later wel weer beter. Kwam denk in door dat lampje.
Met mijn oog gaat het wat beter. Dat betekent vooral dat ik minder vaak oogdruppels krijg op een dag! Iedere keer als het baasje naar mijn kooi kwam, greep ze me er uit en kreeg ik weer druppels. Toch wel goed dat ze dat heeft gedaan, zegt de dierenarts. Die geloof ik dan maar.
Ze heeft ook nog naar mijn tandjes gekeken. Eentje groeit weer goed, maar nou hoorde ik dat als die tand nog wat groter is, de dierenarts die er uit gaat halen. En ik vond haar nog wel lief.... maar nu niet meer.... Ze zegt dat dat beter is. Hoe weet zij dat nou? Zij heeft haar tanden nog. Dat weet ik zeker, want toen die vlek voor mijn ogen weg was heb ik gauw gekeken.
Of zou dat voor konijnen anders zijn? Misschien groeien mensentanden niet zo goed als konijnentanden. Want die van ons groeien altijd maar door. Oh ja, dat was het probleem. Mijn tandjes groeien niet mooi recht maar met bochten. En dat is niet goed. Ik zal heel hard mijn best doen om mooie tandjes te krijgen. Maar ik geloof dat ze er toch maar uit moeten. En als er dan weer zo goed voor mij wordt gezorgd als de vorige keer, komt het vast helemaal goed met mij en dan kan ik een vriendinnetje krijgen!!! Jippie!!!

Napoleons 'kantoorkwaal*'

* kantoorkwaal: iets voor mensen die heel veel aan hun bureau zitten te werken en te dik zijn (dat zei de dierenarts.....)

Eerst wil ik even kwijt dat ik helemaal niet dik ben. "Napoleon is die dikke hè?", vragen ze dan als ze ons bekijken. Tsk, ik ben dus niet dik!
Maar gisteravond zei zelfs de dierenarts (brrr) dat ik dik ben. Nou vraag ik je. Hij heeft er toch wel verstand van?
Ik was bij de dierenarts omdat mijn baasjes vonden dat ik 'niet mezelf' was. Ik weet niet wat ze daarmee bedoelen, maar ik was zeker niet iemand anders hoor. Dat zou ik wel weten.
Maar ik was dus niet mezelf omdat ik geen brokjes wilde eten, geen groente wilde eten en zelfs geen snoepje wilde eten. En ik zorg er altijd wel voor dat ik vooraan sta met eten, dus dat valt dan wel op.
Maar ik had niet zo'n zin. Ik had namelijk pijn in mijn buik. En dat is niet goed voor konijnen.
De dierenarts ontdekte gelukkig al snel dat het niet heel ernstig was, maar wel dat het pijn deed. Dat had ik hem zo wel kunnen zeggen, maar nee, hij moest mij in mijn buik knijpen. Die deed al pijn dus ik heb even goed getrild en geprobeerd hem te schoppen, maar dat lukte helaas n iet.
De buikpijn zit gelukkig in mijn dikke darm; een beetje achteraan. Wat er in mijn darm zit droogt uit en wordt dan zo hard en dik dat het niet meer goed uit mijn darm wil.
Ik kreeg een prik in mijn rug. Maar die prik bleef prikken, dus ik dacht dat de dierenarts vergeten was de naald eruit te halen - en dat klopte! Hij was het alleen niet vergeten (zei hij...), maar er zat een zak met vocht aan die boven mijn hoofd hing. Een infuus. Jaja. Nou ik liep helemaal vol met vocht, tjonge jonge. Ik moest er bijna van plassen.
En toen kreeg ik ook nog een snelle prik in mijn nek. Tsk. Je moet ook aan alle kanten opletten bij de dierenarts.
Mijn baasje maakte zich wel zorgen om mij, maar de dierenarts zei dat het echt wel goed zou komen.

Toen we thuiskwamen mocht ik weer in de ren en kreeg ik een stukje wortel en witlof. Na al dat vocht lustte ik dat wel! Mjam, lekker!! Daar waren mijn baasjes wel erg blij mee. En mijn vriendjes gingen mij meteen wassen. Lief hè?

Maar nu moet ik nog heel erg vieze medicijnen. Terwijl ik nu toch weer beter ben? Bah, heel erg vies.

Ik ga gauw weer eten, want dan proef ik die vieze medicijnen niet meer!

Lekker gek doen op het gras!

Als onze baasjes de grote ren schoonmaken met zo'n geel ding dat heeeel veel herrie maakt en waar heel veel water uit komt, dan mogen wij lekker op het gras spelen.

Zo moet het altijd zijn!

Wally: een lekker actief klein superheldje

Wally is een gast in ons Konijn Piet Hein huis. Ja, je leest het goed: ín. Maar dat gunnen we hem wel hoor. Want Wally is best zielig. Ons baasje zegt dat het al veel beter gaat met Wally, maar hij heeft nog wel een weg te gaan. En ook nog een weg langs de dierenarts (brrrr).

Wally is hier als pleegkonijn van opvang Goofy. Gevonden op straat, erg vies, verwaarloosd en met enorme olifantstanden. En dat is heel erg. Want als onze tanden zo ver doorgroeien dat de mensen ze olifantstanden noemen, kunnen we helemaal niet meer (goed) eten!
Er is gelukkig wel een oplossing voor. Eruit met die tanden. Klinkt heel naar, maar dan is het probleem wel voorgoed opgelost. En zonder die tanden kunnen we ook nog prima eten. Als de groentestukjes en het hooi maar klein worden gemaakt voor ons.

Toen Wally hier kwam (op 8 oktober - een mooie dag dus!) was hij heel moe en heel hongerig. Hij sliep zo maar in een dekentje bij de baasjes op de arm en hij at heel veel.
Hij kon toen gelukkig weer goed eten, want zijn tandjes waren getrokken. Alleen was dat niet helemaal goed gegaan. Doordat Wally al een hele tijd (misschien wel zijn hele leventje) heel slecht eten heeft gehad, waren de tandjes heel bros en knapten ze af bij de tandarts-dierenarts. Dat doet gelukkig geen pijn, maar de bedoeling was natuurlijk dat de tandjes er helemaal uit zouden gaan.

Omdat het nog eventjes duurt voor de tandjes weer zo ver zijn aangegroeid dat de tandarts-dierenarts ze alsnog kan trekken, zit Wally lekker bij Konijn Piet Hein.
En hij vermaakt zich prima! Vooral als hij op de bank mag rennen en springen:

Waar laat ik m'n oren??

Overkomt jou dat ook wel eens? Ga je lekker liggen, liefst tegen iemand aan, of nog liever: met z'n allen kriskras door elkaar, maar dan merk je ineens: hé, er is geen plaats voor mijn oren!

Dan maar zo liggen.... ik lig in ieder geval lekker in het zonnetje!

Met de groeten van Britt (ik hoor alles hoor!)

Onze dierenarts - wel een beetje eng hoor!

Sinds we zijn verhuisd hebben we een nieuwe dierenarts. Wij konijnen vinden het best fijn dat er dierenartsen zijn, want dan kunnen ze zieke dieren helpen en beter maken. Maar wel graag àndere zieke dieren. Want wij zijn nooit ziek. Nou ja, bijna nooit. Hoewel er wel een periode was dat ons baasje steeds weer met dan weer de één en dan weer de ander naar de dierenarts ging.
Ze zei tegen ons dat dat nodig was, maar wij herstellen zo ook wel van onze kwaaltjes hoor! We bedoelen maar: een scheur in onze vacht, een paar teentjes uit de kom, daar herstellen we zelf ook prima van, maar dat is ons niet gevraagd.
Nee hoor, we werden weer hup in zo'n korfje gestopt en meegenomen in de auto. We mogen wel lekker voorin zitten in de gordels als we gaan, maar dat is dan ook het enige leuke aan zo'n ritje. En ons baasje praat wel lief tegen ons de hele weg, maar ja, ze neemt ons wel mooi mee naar die enge man in zijn witte jas.

Gelukkig heeft onze dierenarts het goed met ons voor en is hij ook wel heel erg lief voor ons. Behalve als hij gaat voelen aan je zere tenen!! - Dat moesten we zeggen van Jitske. Of als hij je vacht gaan dichtnaaien!! - Oké, Newton en Isabel, staat ook genoteerd.
Wat dacht je van een hartonderzoek?? Nou?? En dan ook nog gecastreerd worden?? Door een man?? Die snapt toch dat je dat niet wilt?? - Goed Einstein, nemen we ook nog even mee in ons verhaal.
En vieze medicijnen in ons bekje krijgen vinden we ook niet leuk hoor! - Is goed Isabel, je hebt een punt.
En wij allemaal hebben dat punt ook! Jakkie, die vieze dingen in onze bekjes.!! Goed konijnen van Piet Hein, ook dat staat er in.

"En en en" .... ja dames en ex-heren, het ging maar om wat voorbeelden.

Onze dierenarts dus. Hij heeft hele lieve assistentes en bij hun blijven we ook het liefst zitten als we er zijn. Dat is in de wachtkamer. Met televisie (vaak honden, die engerds) en met een hele grote weegschaal. En daar zet ons baasje ons dan op. Maar zelf gaat ze niet! Voor ons kan het ook wel eens niet zo leuk zijn hoor, vraag maar aan Napoleon. (("Ik ben niet dik!")

En dan moeten we naar die man in die witte jas. Brrrr. Niet dat het er koud is, maar gewoon eng. En hij doet wel lief tegen ons, maar toch hè. Voor je het weet zit 'ie aan ons, of nog erger: prikt hij ons zomaar of voelt en knijpt en druppelt iets in je ogen.
En hij praat heel veel tegen ons baasje. Allemaal moeilijke dingen hoor. Pfff, die hebben wij niet geleerd op konijnenschool.
Gelukkig zegt ons baasje altijd dat we een heel erg goede konijnendokter hebben die goed voor ons zorgt.
Nou, dat zal dan wel, maar wij zijn altijd blij dat we weer thuis zijn!

Omdat we toch ook wel een beetje trots zijn op onze dierenarts - hij heeft ons allemaal al weer opgelapt en natuurlijk heel knap Einstein gecastreerd (wat eigenlijk heel gemeen is), zetten we hier maar neer wie hij is: http://www.dierenkliniekbeekzicht.nl/ . Dus als je als konijn een dierenarts zoekt, raden wij deze aan.

"Waar is hier de nooduitgang?"

Mag ik u voorstellen: Einstein Konijn

Einstein is een enorme knuffelkont. Een Hollander van voor tot achter en een levensgenieter van gras tot spriet.

Einstein is één van vier broers die hier wonen. Ze zijn hier gekomen toen asiel Goofy  www.asielgoofy.nl uit Oldenzaal onverwacht problemen kreeg met de gemeente Oldenzaal. Er werd een maximum aantal te huisvesten konijnen en cavia's gesteld en helaas waren er weer eens meer diertjes bij Goofy dan er in een opvang zouden moeten zitten.

Knuffelkont Einstein ging op een dag samen met zijn broertje Newton naar de dierenarts voor castratie. Gelukkig vertelde de dierenarts 's middags dat het weer helemaal goed ging met ze. "Maar eh, Einstein is alleen niet gecastreerd." Dat was wel vreemd natuurlijk, want daarvoor ging hij naar de dierenarts. "We hebben hem voor de dood weggesleept."Sorry?? "Zijn hartslag viel weg en toen hebben we hem snel 'tegengif' (lees: middel om wakker te worden) gegeven. Gelukkig ís hij weer wakker geworden, maar ja, helaas niet gecastreerd."

Gelukkig leefde hij nog!! Een dikke knuffel was wel op zijn plaats! Het duurde nog een dag of acht voordat Einstein weer zichzelf was, maar gelukkig werd hij weer zijn eigen vrolijke, springerige, nieuwsgierige, aanhalige ik.
Als noodgedwongen vrijgezel kreeg hij meer aandacht dan de andere konijnen, die inmiddels al een vriendinnetje hadden en koppels waren. Die kregen ook aandacht van ons, maar ook heel veel van elkaar.
Einstein moest dat missen dus werd hij door ons lekker veel geknuffeld. En daar genoot hij van en daar geniet hij nog steeds van!

Een verhuizing en een dierenarts verder, is Einstein dan toch gecastreerd. Gasnarcose bleek de uitkomst voor deze hartpatiënt. Want dat is 'ie. En inmiddels een erg gelukkige ex-man. Hij heeft een toffe vriendin, die best groot is, maar ook lief en lekker warm om tegenaan te kruipen. Jitske heet ze.

Einstein blij, wij blij, maar Jitske ook blij, want ze heeft een superlieve vriend die heel goed voor haar zorgt. ((En dat had ze ook heel hard nodig; zie later "Jitske Konijn".))

Konijnenleed van het formaat buitencategorie

Bij Opvang Konijnenparadijs http://www.hangorenparadijs.nl/ werkt Aniek met bewonderendswaardige inzet aan de opvang van afstandskonijnen. In haar eentje, naast haar baan.
En hoe goed het werk van een konijnenopvang kan zijn voor het leven van konijnen blijkt wel uit het wonderbaarlijke herstel dat een zeer zwaar verwaarloosde groep konijnen bij Aniek nu laat zien.
De foto's van de verwaarlozing zijn heel ernstig en ook verdrietig om te zien. Gelukkig zijn er inmiddels ook foto's van de konijnen na hun eerste opvang en noodzakelijke verzorging. Maar je hart slaat een paar slagen over als je ziet en leest hoe erg het met deze diertjes gesteld was.
Te kleine kooien met roosters op de bodem, niet languit kunnen liggen, niet rechtop kunnen staan. Mijt, sore hocks, urinebrand, abcessen, e.cunculi en wat al niet meer. Dramatisch is het juiste woord. En dat woord omschrijft het nog niet eens.
Aniek kan alle hulp (materieel en financieel) gebruiken om deze dieren weer helemaal op de been te krijgen en te herhuisvesten.
Wil je helpen? Heel erg graag! Voor goederen en medicijnen: aniek@overwijk.eu en voor een financiële bijdrage (hoe klein ook): gironummer 36.12.26.594 ten name van Aniek Overwijk.
Grote dank namens alle konijnen en op naar een goede toekomst!

Konijn Piet Hein

Konijn Piet Hein wil laten zien hoe het leven kan worden voor alle konijnen die uit de opvang komen. Hoe ze daar in zijn gekomen, maakt niet uit; hoe ze verder kunnen leven des te meer!

Bij Konijn Piet Hein wonen in het najaar van 2011 tien konijnen. Eentje is er als gast en de andere konijnen blijven voor de rest van hun leventjes bij Konijn Piet Hein.

Wie wonen hier zoal: vijf Hollanders, een half-Vlaam, een witte blauwoog, een Klein Lotharinger en een kleurdwerg. Onze gast is ook een kleurdwerg, Japanner tekening.

Er zijn zo veel verhalen te vertellen; grote, ingewikkelde verhalen, maar ook kleine, eenvoudige verhalen en avonturen.
Spannende dingen als bezoeken aan de dierenarts, maar ook komische, lieve, leuke, onverwachte dingen.

Namens de konijnen van konijn Piet Hein houd ik je graag op de hoogte!