Meten en wegen

En ja hoor, het was weer zo ver: de mandjes werden te voorschijn gehaald en we moesten allemaal (echt alle negen!) mee naar de dierenarts (brr...). En we zijn niet eens ziek. Niet zwak. Niet misselijk. Alleen .... één van ons heeft wormen en als Britt (oeps, sorry Britt) wormen heeft, krijgen we allemaal een medicijn tegen die wormen.
Omdat we een nieuw middel kregen van de dierenarts, moesten we allemaal weer nauwkeurig worden gewogen.
Wally mocht in het konijnentasje (beetje een vrouwending, maar wel handig), Jitske en Einstein gingen samen in een mandje, Bianca en Maximiliaan gingen samen in een ander mandje en de overige vier Hollanders - Britt, Lodewijk, Newton en Napoleon - mochten de grote mand delen.
Toen we allemaal in de mandjes en Wally in het tasje zaten, werden we in de auto gezet. Daaraan hebben we allemaal een hekel; de één wat meer dan de ander, maar we vinden het allemaal helemaal niets.
In de wachtkamer van de dierenarts zaten ook nog eens twee honden. Grote. Eentje zelfs heel erg groot. Het baasje noemde het een Dobermann. Wij vonden de hond vooral heel heel heel erg groot.

Pas toen de honden weer weg waren, zette ons baasje ons één voor één op de weegschaal. En net als altijd ging de baas zelf dus mooi niet op de weegschaal hè. Zo flauw....

Na het wegen zijn we weer snel naar huis gebracht. Vooral de drie Hollandermannen in de grote ren moesten echt bijkomen, net als Bianca. De rest huppelde al heel gauw weer rond gelukkig. En de Hollandermannen en Bianca zijn er ook weer helemaal overheen.

Morgen dus: medicijnen.... We gaan er weer proberen een spectakel van te maken....

Zielig kijken... het werkt!

"Ik ben er nu achter dat ik ook zielig kan kijken als ik in het toilet lig, als ik in het nachthok zit, als ik op een schuilhok zit, als ik zomaar midden in de ren zit... eigenlijk overal! Want ik zat helemaal niet zielig voor het gaas te staren toen de baas me optilde en naar de grasren bracht. En de keer ervoor lag ik in het toilet te slapen. (Maar keek ik vast heel zielig terwijl ik sliep.)
Of .... zou het niet werken en zou de baas ons toch al in de ren op het gras zetten, de vorige keer en de keer dat ik in het toilet lag te slapen? Daar moet ik dan maar over gaan nadenken.
Ik heb namelijk geen zin om altijd maar mijn best te doen om zielig te kijken als dat helemaal niet hoeft...." Met de knabbelgroeten van Maximiliaan!

Maximiliaans treurige blik

Volgens mij weet ik nu hoe ik het voor elkaar kan krijgen dat wij met z'n allen weer in de grote ren op het gras mogen.
Iedere keer als ik met een treurige blik 'in de verte' zit te staren voor het gaas van onze vaste ren òf als ik weer heel treurig in het toilet lig te slapen, dan komt de baas, zegt dat het ook wel heel zielig is dat we niet op het gras zitten en laat ons daarna wel op het gras! Altijd feest!

Ik ben nu dus ook heel hard aan het oefenen om nog zieliger te kijken en ik vind dat alle andere konijnen dat ook moeten gaan leren. Misschien mogen we dan wel voor altijd op het gras...!

Op ontdekkingsreis!

We waren de baas gisteravond laat lekker te slim af! De baas kwam onze avondsnoepjes brengen en dacht: er klopt iets niet. En dat klopte! Einstein had ontdekt dat het hekje van de ren niet goed vastzat en Jitske volgde Einstein natuurlijk naar de andere kant van het hekje...
De baas kwam net op tijd met de snoepjes, want Einstein was nog maar een meter of vijf op pad en Jitske ook, maar dan een andere kant op. Ze zaten allebei nog goed in het zich, maar wel op een andere plek dan de bedoeling was.
Einstein kwam - altijd nieuwsgierig - meteen bij de baas. 'Hé snoepjes! Lekker!!' Jammer voor Einstein, maar hij ging hup de ren in.
Jitske was vooral nieuwsgierig naar de planten in de tuin: snuffel de snuffel en stapje voor stapje verder lopen. Helaas voor haar bleef ze stil genoeg zitten zodat de baas haar kon pakken en in haar eigen ren zetten.
Stelletje uitbrekers! Vandaag hebben Einstein en Jitske ín de grote ren op het gras gezeten. Echt ín en dus niet ergens buiten de ren. Het was gelukkig niet zo erg om ín de ren te zitten. Genoeg ruimte, schuilplekken en een veilig gevoel.

"Gevaar uit de lucht"

Ben ik sinds vanochtend eindelijk bevrijd van die rare draad in mijn lip (ja hoor, ik moest weer naar de dierenarts brrrr), laat mijn baasje me in mijn eigen ren weer schrikken.
Schuin boven ons hok (dus nog in onze ren) hangt een raar, groen, groot ding aan de muur. Er zitten ook heel erg lekkere blaadjes aan - niet aan het groene ding, maar er zit iets in dat ding - en het beweegt een beetje in de wind.
De baas zei dat ik er echt niet bang voor hoef te zijn. Maar dat hoorde ik vorige week ook en toen heeft Britt me in mijn lip gebeten.
Dus ik was best wel bang net, maar het gaat al beter.
Mijn baas zegt dat het een 'hangplant' is, die mij dus echt niets kan doen. Maar kan die hangplant niet ergens anders gaan hangen? Het is zo wel heel erg eng om op het dak van ons hok te springen namelijk.
Ik zal mijn best doen om straks niet meer bang te zijn voor de hangplant. Ik heb er al een blaadje van gehad (heeft de baas gegeven hoor, niet zelf gepikt) en dat was wel erg lekker: een aardbeienblaadje van de aardbeienhangplant!

Jitskes medicijnen en allemaal lekker buiten!

Jitskes lijm houdt de boel goed op de plaats en Jitske is heel blij dat de medicijnenkuur nu is afgelopen. Ze vond het die twee keer per dag dat ze medicijnen kreeg echt heel heel gemeen van de baasjes. Eerst werd ze gevangen en opgetild en daarna kreeg ze twee vieze spuitjes spul in haar bekje. En een spektakel iedere keer!
Spartelen, springen, schoppen, eigenlijk alles wat in het arsenaal van een konijn voorkomt, alleen het bijten sloeg ze over. Daar waren de baasjes wel blij over.
Jitske heeft toch iedere keer haar medicijnen binnen gekregen. En daarna natuurlijk direct twee lekkere snoepjes. Die gingen er iedere keer heel erg goed in.

We mochten vandaag ook allemaal in de heel erg grote ren die op het gras staat. Natuurlijk niet met z'n achten tegelijk, dan vallen er slachtoffers, maar wel met z'n zessen en met z'n tweeën. Alleen Wally is niet buiten geweest. Die kon tot voor de hordeur komen en daar lekker aan het weer snuffelen. En ook aan de neusjes van Einstein en Jitske. Dat was wel spannend. Maar gelukkig zat de hor er tussen en deed iedereen heel lief.

Wij die allemaal op het gras zijn geweest, hebben weer ons best gedaan om het mos uit het gras te halen, om gaatjes te graven (we weten echt niet hoe je een heel hol kan graven maar misschien leren we het nog een keer) en natuurlijk om lekker gras te eten en gekke sprongen en sprintjes te maken.
Zoooo lekker op het gras! Jammer dat we er niet altijd kunnen zitten, spelen en rennen. En graven... dat doet Bianca dan maar in de hokken en de wc's.... Lang niet zo leuk en het maakt ook nog eens lawaai.

Nadat we ons hadden uitgeleefd kregen we terug in de ren onze groenten, dus dat maakte veel goed. We weten ook niet zo goed of we liever in de ren op het gras waren gebleven of toch liever groenten zouden eten. Lastig hoor. Allebei lekker. Maar de ren met de groenten is eigenlijk wel oké. Daar zitten we veilig en kunnen we ons in allerlei hokken verschuilen als er iets is. (En er zit een dak op, dus als het regent zitten we droog!)

Jitske alsnog gelijmd

Vijf hechtingen in je lip is best veel. Zelf als je zo'n grote meis bent als Jitske. Helaas waren de hechtingen maar van korte duur, want vanochtend zagen de baasjes dat er in ieder geval eentje niet meer in elkaar geknoopt zat.
De dierenarts heeft daarop goed naar Jitske gekeken en het bleek dat niet één maar vier van de vijf hechtingen los waren geraakt.
Tja... dus toch maar lijmen. De dierenartsassistente heeft lijm opgehaald en de dierenarts heeft met hulp van de assistente Jitske weer aan elkaar gelijmd.
De assistente heeft daarna Jitske nog een hele tijd vastgehouden, want de lijm moest eerst drogen voor Jitske de kans zou hebben er aan te likken.
Gelukkig is Jitske heel lief en ook nog eens heel zacht, dus best lekker om vast te houden.

Jitske moest even blijven omdat de lijm nog moest worden gehaald, maar gelukkig mocht ze even na elf uur al naar huis.

Het voelde nog wel gek aan haar neus en lip, maar de hereniging met Einstein maakte alles goed.
Jitske blij om weer thuis te zijn, Einstein blij dat Jitske weer terug was.

Nu maar hopen dat de lijm een aantal dagen blijft zitten. Het plakt hard genoeg, dus dat zou het probleem niet moeten zijn. Zolang Jitske en Einstein niet te hard gaan poetsen, moet het goed komen met de gelijmde lip van Jitske.

Jitske duffig thuis

Jitske is nog steeds wat duffig, maar gelukkig dus wel weer thuis.

Ze heeft eerst een dik half uur bij de baas op de bank gezeten, in een dekentje, om bij te komen. Ze vond het erg prettig en viel zelfs in slaap.

Nu ligt ze weer met Einstein in een kooi in de woonkamer. Ze is iets alerter, eet heel af een toe een sprietje hooi of een strootje, drink zo nu en dan water en laat zich wassen door Einstein.
Ze is vooral erg moe.

                                                               Jut en Jul in een kooitje...

                                           Hopelijk knapt ze met een paar uurtjes helemaal op!

Jitske wint de pechprijs

Als er een pechprijs zou bestaan, is hij bij ons echt voor Jitske.

Zat ze een tijd geleden nog met een scheur in haar wam bij de weekendarts in Wierden, vanochtend is ze opgenomen bij onze eigen dierenkliniek, omdat haar bovenlip moet worden gehecht.

Tijdens het eten geven vanochtend, ging Jitske dapper 'terug'snuffelen aan Britt. Wel door de tralies van het hekje dat voor de deur van de ren staat (zodat de konijnen niet bij elkaar kunnen komen), maar helaas was de opening in het hekje te groot.
Te groot om Jitske te beschermen tegen Britt. Jitske stak haar mooie, fluweelzachte, zwarte neus door de tralies en hap zei Britt. Zo hard hap, dat ze vastzat met haar tanden in de bovenlip van Jitske.
Jitske trok zich daarop los en heeft nu dus weer een stuk vel losliggen. Het bloedde en deed duidelijk pijn, dus Jitske kon meteen mee naar de dierenarts. Daar bleek de scheur nog iets erger dan de baas had kunnen zien. Helaas had de dierenarts geen wondlijm. Dat werkte met de scheur in de wam heel goed.

Nu wordt Jitske dus weer onder narcose gehecht. De dierenarts (een heel erg lieve mevrouw) gaat haar best doen om het zo netjes mogelijk te maken, maar het zal altijd te zien blijven.

Gelukkig hoeft geen enkel konijn hier aan de schoonheidswedstrijd mee te doen. Hoewel het voor Jitske veel beter is om de schoonheidsprijs te winnen dan de pechprijs.

Succes met de ingreep Jitske!

Wij hebben een stomme baas!

Onze baas heeft vanochtend veel te goed schoon gemaakt in onze ren. Het is zelfs zo erg dat niet alleen alle hokken helemaal van binnen en buiten werden gepoetst met stinkend spul, maar zelfs wíj moesten eraan geloven.
We werden gelukkig niet gepoetst of in bad gedaan, maar we kregen wel allemaal medicijnen om ons van binnen schoon te poetsen.
De baas had namelijk in de keutels van Britt weer een paar wormen gezien en dat is niet goed. Maar wel heel erg besmettelijk voor ons. En natuurlijk niet echt gezond.
Dus vanochtend vroeg - we waren net zo'n beetje klaar met ons ontbijt en ons aan het voorbereiden op een paar uurtjes slaap - komt de baas de ren in met alle spullen om de hokken schoon te maken. Gek hoor, dat doet de baas eigenlijk altijd 's middags, als wij lekker aan het sudderen zijn. Maar goed.
Alles wat de baas gebruikt bij het schoonmaken stond dus in onze ren en daar begon de ellende: de hokken werden allemaal helemaal leeg gemaakt (gebeurt natuurlijk iedere week), maar daarna raakten we van slag: de hokken werden van boven naar beneden allemaal aan alle kanten schoongepoetst met stinkend spul. Bah! En daarna gingen alle deuren direct dicht, zodat wij niet meer naar binnen konden in onze eigen hokken. Oneerlijk!
Maar het ergste volgde dus nog: onze baas greep ons één voor één bij de kladden en nam ons mee naar binnen. Daar kregen we dus die medicijnen. Vies!!! Echt! Bah!!! Vooral Bianca en Jitske (Jitske en Einstein moesten ook, want die zijn in onze ren geweest) maakten er een heel theater van.
Gelukkig hebben we het allemaal weer overleefd, maar we stinken wel allemaal heel erg. "Chemisch" noemt onze baas het. Vooral Bianca stinkt nogal, want die heeft ook wat van dat vieze spul in haar vacht gekregen.

De hokken zitten nu nog dicht, zodat we ze niet kunnen 'besmetten'. Over een paar uurtjes gaan de hokken weer open. Dat heeft de baas ons beloofd. En dat zit er overal weer lekker schoon zaagsel en stro in en kunnen we weer onze eigen geur gaan markeren in alle hoeken en gaten.