Winter? Waar???

Zitten we hier buiten met onze dikke vachten aan. Pfff, wat is het warm. Wij dachten al dat we ziek waren, maar de baasjes zeggen ook dat het erg warm is.
Gek hoor. Het is toch winter? Winter kou, winter vacht. Zo hebben wij dat geleerd (denken we...). En die vacht moet er al op tijd zijn hoor, want je weet nooit wat voor weer het wordt als het winterweer wordt.
Kan vriezen, kan dooien. Kan sneeuwen, kan regenen. Kan koud zijn, kan  veel te warm zijn!
En de baasjes maar zeggen tegen ons dat we niet 'in de rui'  moeten gaan. Zij trekken toch zelf ook een dunnere jas aan?! Nou dan!
Van ons mag er nog wel weer sneeuw komen. vonden we heel erg leuk! En lekker van temperatuur! (En omdat we van onszelf al borsteltjes onder de voeten hebben is het ook niet glad!)

Hip met chip

Sinds een tijdje zijn wij, Einstein en Ally, helemaal hip met een chip! We hadden geen idee waarover onze baasjes aan het praten waren toen ze steeds zeiden: jullie worden gechipt. En ze deden net of we dat leuk moesten vinden. "Jullie krijgen een chip!" zeiden ze dan heel blij en wij dachten alleen maar: "Ja, en??"

Dus het was weer eens zo ver dat we in het reismandje moesten en naar de dierenarts (brrr) gingen. Daar ging de dierenarts uitleggen dat er een dingetje onder ons nekvel zou worden gedaan. We zouden er bijna niet van voelen. Bijna niets?! Wij willen alleen: helemaal niets! Niets er van voelen, niets in onze nekjes, niet bij de dierenarts zijn maar gewoon thuis.

De dierenarts vertelde ook nog dat het heel goed was dat we een chipding kregen. Als we dan zouden weglopen dan konden mensen zo zien waar we wonen en wie we zijn. Nou ja, bíjna zo zien. Er is wel een apparaatje voor nodig.
Maar met dat apparaatje toveren ze zo alles wat op de chip staat te voorschijn. Hoe we heten en dus vooral waar we wonen.

We hebben nog geprobeerd te vertellen dat we helemaal niet gaan weglopen, maar alleen heel soms bij de buren op visite willen in de tuin. (Is toch gezellig voor Dommel?) En dat we niet zo heel erg fan zijn van dingen in ons lijf.
Einstein deed zelfs nog erg zijn best om heel heel erg zenuwachtig te lijken. Misschien hoefden we dan niet te worden geprikt.

Maar helaas. De dierenarts (niet alleen brrr, maar ook grrr) pakte een heel erg grote prik met een nog heel erg veel grotere naald en prikte zó een chip bij ons in de nek. Nou vraag ik je! Dat doet maar met ons!

Toen moesten we ook nog wachten tot al onze gegevens waren ingetypt in de computer. Dat we een naam hebben, dat we konijnen zijn, hoe we eruit zien, waar we wonen en wie onze baasjes zijn. Heel stom allemaal. We wilden gewoon heel graag weer terug naar huis!

We willen nooit ontsnappen en zeker niet kwijtraken, maar als dat toch een keer per ongeluk gebeurt (ja, echt alleen maar per ongeluk hoor), dan hopen de baasjes en wijzelf dat een dierenarts, de dierenambulance of het dierenasiel er aan denkt om te kijken of wij een chip hebben. Dan zijn we zo weer thuis!!!

(Hmmm, toch wel goed dus dat chipding in onze nekjes....)

Een nieuw begin: de Konijnen van Piet Hein

Hoe kan dat nou: een nieuw begin? Einstein is er nog steeds hoor baas! Dus het is wel een nieuw begin van deze verhaaltjes over ons, maar niet een nieuw begin van de Konijnen van Piet Hein!

Even voorstellen dan maar.
Wij zijn Einstein, Ally en Julius.

Einstein is de oudste met zijn zes jaar en de enige overgeblevene van de originele bezetting. Helaas moest hij afscheid nemen van al zijn lieve broertjes, vriendjes en vriendinnetjes.

 

Einstein

Ally (ja: A lly. Niet Elly) kwam hier in de zomer van 2015 wonen toen ze nog allemaal hele kleine baby's had. Twee baby's zijn heel gezond groot geworden en hebben na acht weken hier wonen een nieuw huisje gekregen. Samen! Ze waren broer en zus dus dat kwam goed uit. Zij blij, Ally blij!

Mamma Ally met wit kind en zwart kind

 

En omdat Einstein in zijn eentje over was van de hele groep, mocht Ally zijn vriendinnetje worden. En blij dat ze zijn met elkaar. Zo leuk!
Einstein en Ally ("met een a dus.... en nee, ik ben geen eigenwijs konijn") zijn een stel. Ally: "Wat klinkt dat klef!" Oké Ally jullie zijn een koppel.

En dan tot slot konijn Julius. Een beer van een vent! Einstein en Ally vertellen. "Julius woont al bijna zes weken in de garage. Raar hoor. En we hebben hem nog bijna niet gezien. Ja, op grote afstand in de tuin. Maar niet van dichtbij. Julius mag soms achter in de tuin spelen, ver bij onze ren vandaan.
 De baasjes hebben gezegd dat Julius eerst nog beter moet worden. Beter? Hij is toch goed zoals hij is??? Maar hij was verkouden en moest niezen. En dat is besmettelijk. Dus wij konden ook verkouden worden. Niets voor ons hoor! We weten niet waar we onze zakdoeken dan moeten laten!

Gelukkig gaat het nu heel goed met Julius. Hij is bijna klaar met zijn vieze medicijnen. En als hij klaar is mag hij in de woonkamer wonen. En krijgt hij later een vriendinnetje. Maar eerst moet hij dan nog bij de dierenarts langs. Om een prik te halen, te worden 'gechipt' en gecastreerd (iek!) te worden. Dus dat vriendinnetje duurt nog even."

 

Julius lekker aan het luieren

(De tunnel en het huisje zijn heel klein hoor!)