Het nieuwe koppel: Einstein en Britt

Even snel voorstellen: het nieuwe koppel Einstein en Britt.

Voor Einstein zou het niet goed zijn om alleen te blijven. Hij is echt heel erg gewend aan gezelschap en heeft een maatje nodig. Daarom is Britt verhuisd van binnen naar buiten; van Wally naar Einstein.

De baasjes dachten dat het misschien wel spannend zou worden als Einstein en Britt elkaar voor het eerst zouden ontmoeten. Dus het baasje stond klaar met een ovenhandschoen aan en stoffer en blik in de hand toen Britt en Einstein met elkaar gingen kennismaken. Wij konijnen van Piet Hein hebben achter onze pootjes heel erg hard gelachen, want er gebeurde helemaal niets geks.
Ze gingen meteen vriendelijk met elkaar om en lagen binnen de kortste keren lekker tegen elkaar aan. Hihi, zo kan het koppelen dus ook gaan.

Nu zitten ze al drie hele dagen samen en ze doen ook bijna alles samen. Fijn voor ze!!!

Bianca en Maximiliaan aan de andere kant van het gaas werden wel erg onrustig van Britt, maar dat gaat nu ook goed gelukkig.

We hopen wel voor Britt dat het niet meer echt koud gaat worden. Ze komt natuurlijk van binnen waar het altijd lekker warm is. Daar heeft ze dus geen wintervacht nodig. Ze draagt dus geen winterjas, maar alleen een zomerjas en dat kan best brrrr zijn.
De baasjes houden het goed in de gaten en als het te koud lijkt te worden, mogen Einstein en Britt lekker binnen overnachten.

En Wally? Die zit nu toch alleen? Wally lijkt erg te genieten van zijn vrijheid. Van Britt mocht hij bijvoorbeeld niet onder in hun kooi komen (de kooi heeft twee verdiepingen) en in de ren voor de kooi kon Wally alleen onder begeleiding van de baasjes. Britt was daar soms heel gemeen tegen Wally.
En nu? Wally heeft de benedenverdieping al omgespit, zit bijna de hele dag in de ren te genieten en slaapt 's nachts boven met Beer - zijn knuffelbeertje.
Hij krijgt wel extra aandacht van de baasjes, want ook Wally moet wel wennen. Maar te horen aan het feest dat hij de hele woensdag zat te vieren, gaat het goed met Wally en zijn vrijheid! Go Wally!

Jitske is niet meer

Op dinsdag 1 april hebben we allemaal afscheid genomen van onze lieve Jitske. Jitske was al een paar weken heel erg ziek. Maar zoals alle stoere konijnen dat doen, liet ook Jitske maar een heel klein beetje merken dat ze ziek was. Ze at, dronk, speelde, snoepte van groenten, gras en snoepjes, en verzorgde zich zoals altijd. Heel blij en enthousiast dus.
Maar de baasjes zagen dat Jitske wel een beetje moeilijk leek te ademen. Hmm, dat was dus met een dag niet over. Dan maar naar de dierenarts. Eerst maar eens medicijnen tegen buikpijn. Die hielpen helemaal niet.
Na twee dagen ging Jitske daarom weer naar de dierenarts. Deze keer werden er foto's gemaakt. Foto's waarop je de binnenkant van een konijn kunt zien, zonder dat het pijn doet.
De dierenarts kon op de foto's heel erg goed zien dat Jitske heel ziek was. Ze had allemaal vocht rond de longen. En dat hoort niet. Dat is gewoon echt niet goed.
We hoopten allemaal dat de nieuwe medicijnen heel erg zouden helpen om het vocht weg te krijgen. Als dat zou lukken, zou Jitske weer bijna gezond worden.
Maar helaas, de foto een week later en de volgende foto nog een week later brachten slecht nieuws. Het leek eerst ietsiepietsie beterder te gaan, maar op de laatste foto was heel goed te zien dat er niets meer was veranderd.
Jitske was benauwd en bleef benauwd. Ze kon er wel heel goed mee om gaan (we denken dat ze het al een hele tijd had maar dat het steeds ietsje erger werd), maar het ging wel moeilijk.
Als Jitske lekker gras had staan knabbelen, moest ze daarna echt uithijgen van de inspanning. Ze wandelde nog wel lekker rond, maar rende  niet meer en moest steeds even liggen om bij te komen.

De dierenarts vertelde dat Jitske langzaam zou 'verdrinken' in haar eigen vocht. Nou kunnen wij konijnen wel zwemmen, maar dat is niet in het vocht dat in je zit. En we houden niet van zwemmen. Maar als we met zwemmen Jitske hadden kunnen helpen, dan hadden we met z'n allen heel erg ver en veel gezwommen hoor!

Helaas ging het in het laatste weekend van maart steeds slechter met Jitske. De dierenarts kwam op maandag nog om haar te bekijken en heeft haar nog een prik met wondermiddel gegeven.
Dinsdag bleek dat het wondermiddel helaas niet werkte voor Jitske.

Ons baasje heeft de dierenarts gebeld en daarna Jitske (en Einstein) heel erg verwend met lekkere dingen: basilicum, peterselie, zonnebloempitten, paardebloemblaadjes, snoepjes, aaien, lieve woordjes en aandacht (en heel erg veel tranen, maar die voelden vooral nat en niet als verwennerij).
Aan het einde van de ochtend is de dierenarts gekomen. Hij zei ook dat het echt niet meer goed ging met Jitske. Het allerbeste dat we konden doen voor Jitske was haar laten inslapen. Zo zou ze niet meer benauwd zijn, want dat is niet goed voor een konijn.

De baasjes hebben nog de hele tijd tegen Jitske gepraat en gefluisterd en haar geaaid en ondersteund totdat ze helemaal was ingeslapen. Ze was gelukkig heel erg snel na de eerste prik in slaap. Haar hartje klopte nog wel door. Steeds iets rustiger. Maar na de tweede prik stopte haar hartje ook voorgoed.

Einstein mocht nog even aan zijn vriendinnetje snuffelen om afscheid te nemen.

Lieve Jitske, we zijn heel blij dat je bij ons allemaal hebt gewoond. Je hebt hier lekker geleerd om konijn te zijn: rennen, graven, spelen, aandacht, zonnebaden, snoepen, knuffelen met Einstein.
We missen je heel erg, meis met het fluwelen neusje.

Dag Jitske, we vergeten je nooit.

De ogen van Maximiliaan; het valt een beetje mee

Wij, konijnen van Piet Hein, hebben net als onze baasjes een erg 'turbulente' maand achter de rug. De baasjes legden uit dat turbulent niet alleen betekent dan het zo hard waait dat we door ons hok waaien, maar ook dat het kan betekenen dat het een tijd is geweest met heel veel indrukwekkende, moeilijke, nare dingen.

Op de dag dat Maximiliaan eigenlijk voor zijn ogen naar de ogendokter zou gaan (zie vorige blog), liep alles heel erg anders dan iemand had kunnen bedenken.
Wij hadden mooi op tijd onze bakjes gevuld gekregen met brokjes en water. Ook ons hooi was aangevuld en de rennen waren geveegd.
Maar terwijl wij dachten dat het ene baasje Maximiliaan mee zou nemen, kwam ons andere baasje zomaar terug naar huis, terwijl het nog maar half tien in de ochtend was.
Er was een heel erg groot dierenvriend overleden, de baas van Dennis (het hondenvriendje van hondje Belle) en dat was heel heel heel erg. De baasjes gingen dus niet met Maximiliaan op stap, maar gingen naar de bazin van Dennis, om haar te troosten en het onvoorstelbare verdriet te delen.


Een week later is Maximiliaan wel naar de ogendokter geweest. Samen met het ene baasje in de auto helemaal op reis. Gelukkig was de ogendokter een heel erg lieve mevrouw. Ze heeft heel erg goed naar en in de ogen van Maximiliaan gekeken. Toen ze daarmee klaar was, mocht Maximiliaan op de vloer rondlopen en alles besnuffelen wat hij wilde. In de tussentijd spraken de ogendokter en ons baasje met elkaar over allerlei moeilijke dingen (vertelde Maximiliaan).

Gelukkig valt het wel een beetje mee met de ogen. Maximiliaan ziet niet heel erg veel, maar hij hoeft geen bril! (Vinden we jammer, want dat hadden we eigenlijk wel eens willen zien....) Met een bril zou hij toch niet veel meer zien dan nu.
Maar het allerbelangrijkst is dat Maximiliaan niet iets in zijn hoofd heeft waardoor hij slecht ziet. Dan had hij namelijk ook heel erg hoofdpijn kunnen hebben en dat zou heel erg zielig zijn.
De ogendokter en het baasje hebben afgesproken dat Maximiliaan een tijdje medicijnen krijgt en speciale oogdruppels en dat de baasjes zijn ogen heel goed in de gaten moeten houden.