Onze 'Last man standing' is niet meer. Op 15 augustus hebben we afscheid moeten nemen van ons knuffelkontje, lieve ventje en gezelligheidsdier Einstein.
Net als de groep waar hij vroeger deel van uitmaakte, is ook Einstein het slachtoffer geworden van de sluipende versie van de ziekte E.C.
Einstein was de laatste van onze originele groep konijnen. Met zijn drie broers kwam hij bij ons vanuit "Goofy".
En daar kwamen nog heel wat konijnen bij uit de verschillende opvangen.
Helaas heeft Einstein zijn negende verjaardag volgende maand niet gehaald.
Lieve kleine held, Einiemeinie, we gaan je erg missen kleine man.

Een nieuw trio Konijnen van Piet Hein - Einstein, Noeshka en Casimir bij elkaar??

Er waren eens ..... de Konijnen van Piet Hein. Een mooi sprookje? Niet per sé. Een mooi verhaal? Ook niet per sé, maar wel een verhaal met heel veel mooie kanten. Maar ook heel veel verdrietige kanten. Gelukkig overheersen de mooie herinneringen en leuke verhalen!

En we beginnen weer met een nieuw 'tijdperk'. Op dit moment zijn Einstein, Noeshka en Casimir druk bezig om een trio (!) te worden. Waarom? Omdat lief vriendinnetje Ally tot ons grote verdriet op 20 april is overleden. En daardoor Einstein in zijn eentje zat te kijken. En een konijn alleen is eigenlijk niet echt goed; zeker niet als dat konijn buiten woont en daar graag wil blijven.

Einstein vertelt: "Ik had een erg rare vrijdag even geleden. 's Ochtends heb ik mijn lieve vriendinnetje Ally heel veel succes gewenst bij de dierenarts. Haar blaas zat vol met gruis en dat moest er worden uitgespoeld. Maar wat raar nou: toen Ally terugkwam was ze helemaal overleden. Koud en al. Mijn baasje moest ook al erg huilen 's middags en kwam mij knuffelen omdat ze zo verdrietig was. Ik dus een natte vacht..... Ik heb gelukkig zelf ook afscheid van Ally kunnen nemen 's avonds. De baasjes hadden haar heel mooi neergelegd in de ren zodat ik haar goed kon besnuffelen en een beetje wassen. Het was fijn om echt afscheid te kunnen nemen maar ik vond het ook wel heel stom dat Ally niet gewoon thuiskwam die avond. De baasjes vertelden mij dat Ally heel heel heel erg ziek bleek te zijn. Veel zieker dan iemand wist. En daardoor ging de narcose niet goed en viel ze in een heeeeeel erg diepe slaap waar ze niet meer uitkwam. Ik hoop dat ze over de regenboogbrug al mijn vriendjes en vriendinnetjes leert kennen.

Had ik vorige week een rare vrijdag; deze week werd vrijdag nog veel raarder!!! Ik moest zomaar een ren gaan delen met mijn overbuurkonijnen. Noeshka en Casimir dus.
We werden op een gekke plek midden op het terras gezet. Die plek kenden we allemaal nog niet. Ja, wel van hem zien maar niet van er lopen.
De baasjes wilden bekijken of we met ons drieën 'een groepje' konden worden. Maar Noeshka en Casimir doen het prima als duo en ik, Einstein, ik ben euh .... tja... eigenlijk niet meer zo heel gelukkig eigenlijk nu ik alleen ben. Oh! Daarom willen de baasjes ons drieën bij elkaar hebben.

We hebben ons best gedaan en het was niet onaardig. Noeshka denkt dat ze de baas is over Casimir - klopt - en mij - hahaha - maar ze moet maar leren dat ik - Einstein - altijd de baas ben geweest dus dat nu ook ben.
Of nou ja, het probeer te zijn....
Casimir doet bijna altijd heel lief tegen mij. Dan gaat hij mij wassen en tegen mij aan liggen. Eigenlijk wel heel lief van hem.
Maar Noeshka probeert de baas over mij te worden. Door mij af en toe in mijn gezicht te happen. Gelukkig bij t ze me niet, maar dat gehap in mijn haard vind ik ook niet leuk. Dan ren ik weg, maar dan komt Noeshka als een gek achter mij aan rennen. En dat vind ik ook niet leuk!

Zaterdag ging het nog weer beter met ons groepje. We mochten nog niet 's nachts bij elkaar blijven, maar we zijn wel benieuwd wanneer dat wel zal mogen. Van onszelf mag het, maar de baasjes "willen het nog tijd geven". Is dat net zoiets als water geven???

Wordt vervolgd!!!"

Knuffel van Einstein, ook van Noeshka en Casimir

(Ver)harige Julius

Alle konijnen van Konijn Piet Hein waren en zijn natuurlijk ieder jaar flink in de rui. Lekker de jas uitgooien en een fris en schoon vachtje overhouden.
Er waren al wat rui-kampioenen die veel haar verloren maar nu hebben we de enige echte Rui-Kampioen met hoofdletters bij ons wonen!
En de hoofdprijs gaat naar ..... tromgeroffel ..... Julius!!

Allemachtig, wat heeft die knappe grote man veel haar. En erger nog: wat verliest die knappe grote man veel haar!!!

Julius hierover: "Het valt dus allemaal best heel erg mee hoor. De baasjes hebben eigenlijk alleen bij Wally en Lodewijk meegemaakt dat ze wel een paar wanten met bijpassende sjaal en muts konden breien van een ruibui. Dat waren twee kleine konijnen dus dan lijkt het al gauw veel haar. Maar ik ben best wel groot. En ik verlies dus eigenlijk helemaal niet zo heel veel haar. Het lijkt alleen maar zo: groot konijn is veel vacht dus veel haar.
Maar nou hebben de baasjes zelfs informatie gevraagd bij een meneer die heel veel van mijn opa's en oma's en neefjes en nichtjes heeft! Of het wel klopt dat ik zooooo veeeeeeel haar hebt. Ja natuurlijk klopt dat: ik ben dus heel groot. En of het klopt dat ik wel wat meer klitjes heb in mijn vacht dan de anderen. Ja hallo... ik ben dus heel groot hè. Dan krijg je dat.....

De meneer vertelde dat wij Weners inderdaad veel vacht hebben (wat is veel...) en dat hij zijn mooiste jongens altijd plukt ruim voor dat ze op een show mogen laten zien hoe knap ze zijn. Dus mijn baasjes zijn eigenlijk wel goed bezig door mij te plukken... Hmmmm.... hoe zouden ze dat doen als ik echt veel haar zou hebben? Had ik dan naar de kapper gemoeten?

Gelukkig vind ik het wel heel fijn als mijn vacht weer wat is uitgedund. Ik zit ook altijd heel braaf op tafel de hele pluktoestand te ondergaan. Als mijn baasjes dat graag willen doen, wie ben ik dan om ze tegen te houden???"

Een huis voor Julius

Julius vertelt het graag zelf: Jaaa!!! Ik heb een heel mooi huis gekregen! En is van alles gebeurd in mijn leventje de laatste dagen. Tot pas geleden woonde ik in een grote kooi in de garage, maar nu woon ik al een week in de 'woonkamer'. Klinkt ook veel logischer om te wonen in een woonkamer dan in een garage.
Eerst hebben mijn baasjes mij met mijn kooi maar de woonkamer verhuisd. Ze wilden weten of ik het wel leuk zou vinden om meer ruimte te hebben. Rare bazen: hoe meer ruimte hoe beter natuurlijk! (Misschien was de vraag een soort grapje?)
Toen ik had laten zien dat ik het heel erg geweldig vond op mijn nieuwe plekje ging de kooi weg en kreeg ik zomaar een heel huis. Voor mij! Een huis! Blij konijn, binkie, binkie, binkie!!!
Mijn huis staat nu op de goede plek, zeggen de baasjes. Het stond heel even ergens anders om te zien of ik het wel goed begreep allemaal (natuurlijk wel!), maar vanochtend is het huis verplaatst en staat het nog beterder. Ik heb namelijk nog meer ruimte nu. Jippie!!!
Over een tijdje (maar ik weet niet wanneer) krijg in nog veelderder meer ruimte, vertelden de baasjes.
Ik ben nu al heel erg blij, dus ik wacht wel af wat ze bedoelen. Maar: ruimte heeft een konijn nooit te veel!

 

Ik was wel moe nadat ik alles goed had verkend. En heb een lekker chillplekje gevonden: bijna klemvast tussen de muur het het tafelpootje..... De baasjes vinden mijn ren op de foto een beetje klein lijken, maar dat valt reuze mee hoor: de panelen van mijn ren zijn heel lang. Wel bijna een meter!

Julius nu ook hip met chip en Einstein gelukkig weer beter

Konijn Julius heeft vandaag ook een chip gekregen! "Tjonge wat had ik een stomme ochtend. Zat ik net lekker te eten, komt de baas en die zet mij in mijn reismand. Ik blij natuurlijk, want ik ga bijna altijd in de reismand naar mijn ren buiten. Maar ik ging nu helemaal niet door de achterdeur naar mijn ren. Ik moest mee in de auto. Oh oh.... En ja hoor: ik ging dus naar de dierenarts.
Eerst moest ik op de weegschaal. Die dierenartsmeneer pakte mij zomaar op en zette mij op de weegschaal. Het goede niews was dat ik precies zoveel weeg als de vorige keer. Het slechte nieuws (voor mij) was dat ik gezond ben en dus een prik tegen het enge vhd2 virus kreeg PLUS een chip. Grote spuit, grote naald, grote handen van de dierenartsmeneer. Nou ja zeg!
Gelukkig mocht ik daarna snel naar huis. Ik had bijna de hele ochtend (nou ja, een uurtje denk ik, of misschien een half uur - ik kan niet klokkijken .... ik heb namelijk geen klok) nodig gehad om bij te komen van dit stomme gedoe.
Mijn baas is heel blij voor mij. Dat ik gezond ben, dat ik geprikt ben tegen vhd2 en ook nog dat ik nu ook een hip met een chip ben, zodat ik niet kwijt kan raken.
Als de baas blij is doe ik ook altijd maar blij, want dan krijg ik vaak een extra knabbel. En ja: ook vanochtend is dat weer gelukt!!"

Ja!! Ook ik ben nu hip met een chip!

Einstein was zondag ineens ziek. Hij zat in een hoekje in de ren, wilde niet op het gras, had geen fut om een stukje te lopen en duwde zijn buikje op de grond. Apathische blik in de ogen. Niet goed dus.
Gelukkig had onze eigen dierenarts dienst en kon Einstein al snel komen. Einstein werd eerst getemperatuurd. Niet zo mooi, hij had een temperatuur van 36,4 graden Celcius en dat is laag voor een konijn.
Ook voelde hij zich echt niet lekker en toen de dierenarts goed ging voelen in zijn buik werd Einstein alleen maar zieker. Flinke buikpijn dus. Blaas? Blinde darm? In ieder geval: aan de medicatie. Bij de dierenarts kreeg Einstein de medicatie met prikken en ook nog een infuus met vocht. Daarvan knapte hij al behoorlijk op.
Thuis ging hij direct hooi eten en daarmee is hij ongeveer de hele dag doorgegaan. Goed zo Einstein!
Maandag ging het al beterder en dinsdag ook weer. Vandaag lijkt hij bijna weer zijn oude eigenste ik, dus hij is gelukkig zo goed als beter.
Was schrikken. Einstein die zichzelf duidelijk niet is, komt bijna nooit voor (gelukkig).
Morgen de laatste dag met medicijnen en dan blijft hij hopelijk goed in orde.

Winter? Waar???

Zitten we hier buiten met onze dikke vachten aan. Pfff, wat is het warm. Wij dachten al dat we ziek waren, maar de baasjes zeggen ook dat het erg warm is.
Gek hoor. Het is toch winter? Winter kou, winter vacht. Zo hebben wij dat geleerd (denken we...). En die vacht moet er al op tijd zijn hoor, want je weet nooit wat voor weer het wordt als het winterweer wordt.
Kan vriezen, kan dooien. Kan sneeuwen, kan regenen. Kan koud zijn, kan  veel te warm zijn!
En de baasjes maar zeggen tegen ons dat we niet 'in de rui'  moeten gaan. Zij trekken toch zelf ook een dunnere jas aan?! Nou dan!
Van ons mag er nog wel weer sneeuw komen. vonden we heel erg leuk! En lekker van temperatuur! (En omdat we van onszelf al borsteltjes onder de voeten hebben is het ook niet glad!)

Hip met chip

Sinds een tijdje zijn wij, Einstein en Ally, helemaal hip met een chip! We hadden geen idee waarover onze baasjes aan het praten waren toen ze steeds zeiden: jullie worden gechipt. En ze deden net of we dat leuk moesten vinden. "Jullie krijgen een chip!" zeiden ze dan heel blij en wij dachten alleen maar: "Ja, en??"

Dus het was weer eens zo ver dat we in het reismandje moesten en naar de dierenarts (brrr) gingen. Daar ging de dierenarts uitleggen dat er een dingetje onder ons nekvel zou worden gedaan. We zouden er bijna niet van voelen. Bijna niets?! Wij willen alleen: helemaal niets! Niets er van voelen, niets in onze nekjes, niet bij de dierenarts zijn maar gewoon thuis.

De dierenarts vertelde ook nog dat het heel goed was dat we een chipding kregen. Als we dan zouden weglopen dan konden mensen zo zien waar we wonen en wie we zijn. Nou ja, bíjna zo zien. Er is wel een apparaatje voor nodig.
Maar met dat apparaatje toveren ze zo alles wat op de chip staat te voorschijn. Hoe we heten en dus vooral waar we wonen.

We hebben nog geprobeerd te vertellen dat we helemaal niet gaan weglopen, maar alleen heel soms bij de buren op visite willen in de tuin. (Is toch gezellig voor Dommel?) En dat we niet zo heel erg fan zijn van dingen in ons lijf.
Einstein deed zelfs nog erg zijn best om heel heel erg zenuwachtig te lijken. Misschien hoefden we dan niet te worden geprikt.

Maar helaas. De dierenarts (niet alleen brrr, maar ook grrr) pakte een heel erg grote prik met een nog heel erg veel grotere naald en prikte zó een chip bij ons in de nek. Nou vraag ik je! Dat doet maar met ons!

Toen moesten we ook nog wachten tot al onze gegevens waren ingetypt in de computer. Dat we een naam hebben, dat we konijnen zijn, hoe we eruit zien, waar we wonen en wie onze baasjes zijn. Heel stom allemaal. We wilden gewoon heel graag weer terug naar huis!

We willen nooit ontsnappen en zeker niet kwijtraken, maar als dat toch een keer per ongeluk gebeurt (ja, echt alleen maar per ongeluk hoor), dan hopen de baasjes en wijzelf dat een dierenarts, de dierenambulance of het dierenasiel er aan denkt om te kijken of wij een chip hebben. Dan zijn we zo weer thuis!!!

(Hmmm, toch wel goed dus dat chipding in onze nekjes....)