En we zijn er nog steeds hoor!

En nog steeds zijn we er. Niets aan veranderd. Gelukkig! We hebben Wally weer op de pootjes gekregen (de baasjes zeggen steeds 'op de been' ??) en hij doet het goed.
Wally heeft ten minste twee kwalen tegelijkertijd. De kleine held heeft last van zijn nieren, waarschijnlijk door de zelfde stomme bacterie als Newton :-( , en hij had ook weer een kies die erg vervelend deed. Dus Wally heeft al een hele medicijnkast leeg gemaakt. Maar: hij doet het heel erg goed nu. We zijn heel erg trots op hem, want het ging niet zo lekker met hem.

De baasjes gaan deze week weer proberen of Wally en Britt weer bij elkaar in één hok en ren kunnen. Het wil natuurlijk wel, maar het is de bedoeling dat het voor Wally ook leuk is. Britt kan nogal vervelend doen (zeggen we heel voorzichtig, want anders grijpt ze ons misschien ook nog een keer als we niet uitkijken....). Britt jaagt Wally graag naar de bovenste verdieping van hun hok. Wally heeft daar wel mooi uitzicht (en overzicht), maar kan helemaal niet in de ren rondlopen. En dat vinden de baasjes zielig voor hem, maar wij vinden dat ook heel zielig. Dan ben je zo'n grote kleine held, en dan mag je van je vriendinnetje niets. Wij vinden het heel stom van Britt, want zo heeft Wally geen vriendinnetje, maar heeft Britt ook geen vriendje. Ze wil het maar niet begrijpen..... Suffie!

Buiten vermaken wij ons allemaal prima. We worden al lekker wollig en als het een beetje kouder is dan zien we er lekker pluizig uit. Vooral Bianca heeft haar mooie witte vachtje er dan uitzien als een bolletje wol (dat is een schaap zonder pootjes en hoofd...). We gaan er bijna van breien. (Maar dan moeten we dat wel eerst leren.)

We hopen dat het heel koud gaat worden. Dan gaan we proberen of Bianca ook kan rollen als een bolletje wol. Oh.... sorry Bianca, wil je dat niet? Oh, en je wil het ook niet al te koud hebben? Hmmm. Oké, het is ook niet zo aardig om Bianca rond te laten rollen.... Sorry!
En als het heel heel heel erg koud is dan mogen we van de baasjes vast wel weer in de 'garage' staan. We zijn geen auto's maar in de garage is voor ons gelukkig altijd plaats als het buiten echt niet fijn is. Dus als het heel erg koud is, of als het heel erg warm is, dan mogen we naar binnen. Als het heel erg warm is staan we zelfs in de woonkamer! En natuurlijk als mensen het nodig vinden om ons dieren bang te maken met 'vuurwerk', dan mogen we ook in de garage. Dus dat gaat zeker gebeuren, zeggen de baasjes, want 'oud & nieuw' is er iedere keer weer. Van ons hoeft het echt niet, dat vuurwerk dus. Maar naar binnen willen we dan wel graag!

Hallo hallo! We zijn er nog hoor!

Ja hallo dus. Die baas van ons is met van alles bezig. Echt, we hebben soms het gevoel dat we helemaal niet op de eerste plaats komen... Dat is toch verontrustend? De tweede plaats is gewoon niet goed genoeg voor ons; wij gaan voor nummer één!

Is er daarom misschien zoooo lang niets over ons geschreven? Dat we misschien te opdringerig zijn geweest? Te veeleisend?? Geloven we niet hoor. We zijn gewoon een beetje vergeten. Nou ja, wij niet, maar onze leuke stukjes tekst wel.

Gelukkig is het nog steeds dit jaar. Welk jaar? Geen idee, maar wel hetzelfde jaar als waarin het vorige stukje namens ons is geschreven.

En er is veel gebeurd dit jaar. We willen best met de leuke dingen beginnen, maar de minder leuke dingen overheersen toch een beetje (veel).

In oktober - de dag voor Wereld dierendag - hebben we met veel pijn in onze hartjes afscheid genomen van ons broertje en maatje Newton. We moeten er nog steeds bijna van huilen als we er aan denken hoe ziek hij de laatste paar uren van zijn leventje was. Gelukkig voor Newton mocht hij over de regenboogbrug. Naar het grote speelveld van alle overleden konijntjes. Dus daar zal hij ook Isabel en Amber weer tegenkomen! En kan hij kennismaken met Maikel en Sebastiaan.

We hadden hem heel graag nog heel lang bij ons gehad, maar de E. Cuniculibacterie had hem in de greep. Al heel wat maanden had die kleine Newton last van epileptische aanvallen. Nou ja, last van? Hij was er na zo'n aanval wel heel erg moe van, maar ging na het uitrusten weer vrolijk verder. Knap hè?!
Wel zag hij de laatste weken misschien wel helemaal niets meer. Maar wij konijnen hebben superneuzen. En ook al zei de dierenarts dat Newton niets kon zien, hij liet het dus echt niet merken hè. Kon lekker met ons door de ren racen, maar ook op het gras vond hij zijn weg, het eten en drinken, ons en de schuilplekjes prima. Ja: je bent een konijn of niet.

Helaas had Newton ineens een paar heel erg zware aanvallen in een paar dagen tijd. Hij ging heel hard achteruit en mocht binnen bij de baasjes bijkomen. Na zijn laatste aanval kon hij bijna niets meer. Daarop is hij over de regenboogbrug gegaan. Waarschijnlijk net zo eigenwijs als hij altijd was!

Dag lieve Newton!!!

-----------------
Minder leuk maar helemaal niet (zo) erg was de castratie van Bianca. Ja Bianca: ook bij de dames heet het castratie! Bianca is al een paar maanden een je-weet-wel konijn. En ze wil er niet over praten. Nou, wij wel een beetje, want ze is er lekker rustig door geworden. Dat is goed voor ons èn voor haarzelf.
Wij mannen werden te pas en te onpas door Bianca besprongen. Werden we een klein beetje moe van, maar we wisten wel dat Bianca dat deed. Maar Bianca zelf werd er nog veel vermoeider door. Ze was iedere keer heel druk om een heel lief nestje te bouwen van haar eigen witte haartjes. Dan plukte ze zichzelf (zoals een goede aanstaande konijnenmoeder hoort te doen) helemaal de buik kaal en had ze geen tijd meer om te eten en te drinken. Met haar haar en stro maakte ze echt heel erg mooie en lieve nestjes in het nachthok, maar er kwamen natuurlijk nooit kleine konijntjes. (Jaja, we zijn allemaal je-weet-wel konijnen.....)
De operatie heeft ze heel goed doorstaan en daarna knapte ze heel erg snel op. En werd ze veeeeel rustiger. Fijn!

Verder is Wally nog een paar keer ziek geweest. En op dit moment zitten Wally en Britt wel allebei in de woonkamer, maar wel met een hekje ertussen. Britt doet zo naar tegen Wally als Wally lekker in de ren wil zijn, dat hij maar steeds boven in het hok de veiligheid opzocht.
Nu hij pas ziek is geweest, moest hij toch goed van zijn rust kunnen genieten om beter te worden. Dus dan maar twee rennen in de kamer. Voor Wally is het heel erg goed. Hij is al heel erg opgeknapt. Bijna beter! Ga zo door Wally!!!
Britt stelt zich nu wel heel erg aan. Zeggen de baasjes hoor. Wij zouden dat nooit zomaar zeggen over 'één van ons'. Maar het is wel zo.... Ssst. Britt vindt dat ze nu heel erg alleen is. Ze heeft natuurlijk geen Wally om op te jagen. En die haar kan wassen. En voor haar kastanjes uit het vuur moet halen.
Nou hebben wij geen kastanjes gezien (we weten niet eens wat het zijn...), maar dat zeiden de baasjes over Britt.
Toen poes Bella (brrr, eng hoor) hier kwam logeren, durfde Britt niet naar beneden in het hok, maar vond ze wel dat Wally de trap af moest om de boel te inspecteren. (De baasjes vertelden dat Britt dat ook bij haar vorige partner - Maikel - zo deed. "Ga jij ff kijken schat?") Wally is een held en die durfde dat wel!!! Go Wally!!!

Toen het heel erg warm was hebben we lekker in de woonkamer gestaan met z'n allen. Ook Pluisje mocht in een kooi in de woonkamer. Pluisje was al voor de derde zomer hier logeren. Zo gezellig! Hij zit dan wel niet bij ons in de rennen, maar hij is er wel hoor!

We hopen dat de baas nu toch weer ietsje vaker iets gaat opschrijven. Anders wordt het steeds zo'n lang verhaal. En eigenlijk zijn we niet zo van de lange verhalen. Duurt ons gewoon eh .. te lang... En we krijgen er honger van. Of misschien ook niet, maar we willen nu wel graag eten!

Sneeuwkonijnen

Neehee, niet: ijskonijnen! Sneeuwkonijnen. Dat zijn wij. Wij vinden het heerlijk om lekker in de sneeuw te rennen en te springen en om lekker gek te doen.
Zelfs als er een heel erg koude (?) oosten wind in onze ren waait. Dat koud hebben wij niet helemaal begrepen. Wij dachten dat dat is als je je tenen niet meer voelt en je snorhoren niet meer bewegen. Maar de baasjes hadden het zondag maar steeds over koud.
En wij zijn niet gek hoor. Ook al vragen de baasjes zich dat af en toe zelfs hardop af.

Bewijs?

Wij hebben twee buurkonijnen. Om precies te zijn: aan de ene kant van de tuin een konijnenbuurman en aan de andere kant van de tuin een konijnenbuurvrouw. En die zaten dus zondag net als wij niet in het hok, in het extra stro dat we allemaal hadden gekregen en niet in de luwte uit de wind. Nee hoor. Zijn wij veel te stoer voor! Wij zaten allemaal lekker in de wind en werden langszaam wit :-).

Genieten dus!!!

Oud en nieuw

De baasjes hadden het over oud en nieuw. Voor ons is altijd alles nieuw en nooit oud en we snapten ook niet waar het over ging. We hoorden alleen heel veel lawaai de hele dag dat het 'oud' (?) was en dat werd steeds meer lawaai. Vonden we niet echt fijn.
Gelukkig gingen we allemaal lekker naar binnen in de middag. We waren wel vaker daar binnen geweest (de garage noemen de baasjes het), maar nu rook het er heel erg anders dan anders. We roken 'oliebollen', zeiden de baasjes. We weten niet wat de baasjes met die dingen doen, maar we hopen wel dat wij er nooit iets mee hoeven: bah, wat stinken zeg!

Maar goed, wij zaten lekker in drie ruime kooien in de 'garage', zodat het iets minder lawaaiig voor ons zou zijn. En ook minder rare lichtflitsen; dat is vooral als het donker is niet fijn hoor. Daar schrikken we ook enorm van.

Gelukkig mochten we ook 's avonds nog naar 'muziek' luisteren. Was ook wel lawaai maar de baasjes vonden dat beter lawaai dan dat wat van buiten kwam.

Het heeft wel geholpen 's nachts. Bijna iedereen sliep of sufte lekker toen er heel heel heel erg veel lawaai kwam, alleen Einstein werd wel heel erg bang. Hij mocht op de arm van een baasje mee de woonkamer in. Daar werd hij gelukkig wel wat rustiger van, maar fijn was het zeker niet voor hem.

De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan. Deden de baasjes ook :-). Het lawaai was wel ongeveer voorbij en we waren blij dat we later die dag weer naar buiten mochten.

's Middags kregen we zelfs complimenten van iemand die er heel veel verstand van heeft en voor wie we heel erg bang zijn: de dierenarts. Nou, dat is wel schrikken hoor! Zit je net een beetje bij te komen van alle avonturen, hoor je ineens een bekende stem. Gelukkig mochten we in onze veilige rennen blijven zitten! En er was niets aan de hand met ons hoor; er was weer iets met die olieballen of oliebollen of zoiets. Die stinkdingen in ieder geval.

Voor iedereen: een goed en gezond nieuw jaar (?) gewenst (moesten we zeggen van de baasjes...) en wie weet: tot ziens/aais!!!